สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องที่ค่อนข้างกลุ้มใจ และเบื่อกับปัญหาในบ้านค่ะ เราอายุ 17 ไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะเป็นโรควิตกกังวล หาหมอแล้วค่ะ แต่หยุดยาเองไปแล้วเพราะทนผลข้างเคียงไม่ไหว ปัจจุบันทำงานหาเงินจากการรับจ้างวาดรูปขายทางออนไลน์ ได้เดือนนึงหมื่นกว่าๆ ตามความขยันค่ะ แต่ก็แลกมาด้วยสายตากับปัญหาเรื่องหลังเช่นกันเพราะต้องทำงานหน้าคอมตลอดเวลา

ออกจากโรงเรียนตั้งแต่อายุ 14 ค่ะ ตอนนั้นไม่มีอะไรทำเลยหางานวาดรูปหาค่าขนม จะได้ไม่โดนที่บ้านด่าด้วย ว่าอยู่บ้านเฉยๆ จนถึงปัจจุบันยังพอได้เงินจากการวาดรูปอยู่บ้างค่ะ

สถานการณ์ในบ้าน พ่อแม่ไม่ถูกกันเลยค่ะ แทบไม่แสดงความรักทั้งบ้านเลย เราเองก็พูดคำว่ารักได้ไม่เต็มปากเหมือนกัน
พ่อแม่ตอนนี้ไม่มีงานทำค่ะ เพราะด้วยโควิดด้วย เคยบอกแม่ให้หางานทำเพื่อแบ่งเบาภาระบ้าง แต่ก็โดนด่ากลับมาค่ะว่าดูถูกคนไม่มีเงิน
มีพี่2คน คนโตตอนนี้ที่จ่ายค่าไฟกับค่าบ้านค่ะ คนกลางจ่ายแค่ค่าตู้เย็นเฉยๆ ส่วนเราตอนแรกจ่ายแค่ค่าเน็ตกับค่ารายเดือนมือถือ แล้วก็ค่าข้าวในบ้าน ตอนนี้ได้ค่ายน้ำเพิ่มมาอีกเพราะโดนโยนจากพี่ค่ะ 

พี่บอกเราว่าค่าไฟค้างอยู่2หมื่นกว่าๆ เขาว่าเรา(แบบแรงๆ) ว่าหาเงินก็จ่ายแต่ที่อยากได้ ทั้งๆที่ทุกวันเราก็แบ่งค่าใช้จ่ายทุกอย่างเป็นระเบียบแบบที่ควรจะจ่ายทุกเดือนอยู่แล้วค่ะ แล้วค่อยเอาเงินที่เหลือไปซื้อของที่ตัวเองอยากได้ ( ก็มีของจำเป็นบ้าง แล้วก็ซื้อพวกครีม สารพัดของกุ๊กกิ๊ก ที่ใช้ดูแลตัวเองบ้างค่ะ )
ทีนี้เราก็แอบมาคิดว่า ทำไมถึงค้างอยู่ 2 หมื่น แล้วทำไมต้องมาว่าเราแบบแรงๆด้วย ทั้งๆที่ภาระมันไม่ใช่ของเรามาตั้งแต่แรกอ่ะค่ะ เป็นเพราะเขาค้างภาระตัวเองไว้นานโข แล้วไม่เช็คไม่ตามอะไรเลย แบบนี้เราสมควรโดนด่าหรอคะ? ทั้งๆที่ภาระอื่นๆเราก็จ่ายตลอด ถึงจะเลทไปบ้างเพราะขี้ลืม แต่ก็ไม่เคยโยนให้คนอื่นจ่ายแทนค่ะ 

บางทีแอบน้อยใจเหมือนกันนะที่เห็นเพื่อนๆได้รับสิ่ฃที่เขาต้องการตามวัยของเขา แต่ก็ช่วยไม่ได้ 🤣 เรื่องนี้พยายามเข้าใจครอบครัวเป็นอย่างดีค่ะ แต่ก็ยังเสียใจอยู่ดี ทั้งๆที่พยายามช่วยเหลือ แต่กลับไม่มีใครมองเห็น

อยากออกไปอยู่หอคนเดียว แต่ทำใจทิ้งที่บ้านไว้ข้างหลังไม่ได้ค่ะ แต่ก็ไม่อยากโดนว่าอีกแล้วว่าไม่ช่วยอะไรเลย