เราลาออกจากงานมาดูแลพ่อแม่ได้ 4-5 ปีแล้วค่ะ พ่อแม่เราอายุ 70 ไม่ได้ป่วยหนัก มีแค่โรคประจำตัว ความดัน เบาหวาน ปวดแข้งปวดขาตามประสาคนแก่ มีหนักหน่อยคือ โรคดื้อรั้นชั้นถูกเสมอ เหมือนกันทั้งคู่ค่ะ 

เมื่อก่อนเรามีความสุขดี อยู่บ้านขายของออนไลน์ เลี้ยงดูพ่อแม่แบบสบายๆ พูดอะไรก็พอจะฟังเราบ้าง แต่ 2 ปีหลังที่โควิดระบาด รายได้เราหายไป 80% เนื่องจากสินค้าที่เราขาย มันเกี่ยวข้องกับการจัดงานรื่นเริง บันเทิงต่างๆ สต็อคค้างเติ่ง ทุนจม กำไรหดหาย ไม่มีเงินเลี้ยงดูพ่อแม่ให้สบายเหมือนเคย

บ้านเราอยู่ในซอยลึก ไม่สามารถทำอาหารหรือขายของอย่างอื่นได้ ตลาดนัดแถวบ้านก็ปิดตัวไปเป็นแถว เราอยากกลับไปทำงานประจำ แต่แม่ไม่ยอมให้ไป บ่นโน่นบ่นนี่ ห้ามเราไปหมด กลัวเราติดโควิด และพูดอยู่นั่นว่าเค้าสองคนแก่แล้ว ให้เราอยู่ดูแล หุงข้าว ทำกับข้าว ซักผ้า มีน้อยใช้น้อยอยู่ด้วยกันไปแบบนี้แหละ แต่พอเงินขาดมือ ก็หงุดหงิดใส่ โรคดื้อร้นเพิ่มความรุนแรงคูณ 10 เท่า เราพูดอะไรพ่อแม่ไม่เคยฟัง บางครั้งดื่อจนทำให้ลูกเดือดร้อน

ถ้าคุณอยู่ในสถานการณ์แบบเรา จะปล่อยพ่อแม่ให้อยู่กันตามลำพังไปก่อน แล้วคุณไปทำงานที่กรุงเทพฯ ส่งเงินมาให้ มาเยี่ยมเดือนละครั้ง หรือจะอยู่ดูแลเค้าไปแบบกระท่อนกระแท่นแบบนี้ ตัวเองก็ไม่มีความสุข ไม่มีอนาคต ไม่สามารถเลี้ยงดูเค้าให้ดีกว่านี้ได้ แถมอยู่ด้วยกันก็ทะเลาะกัน เพราะเราห่วงใยเค้าแค่ไหน เค้าก็ไม่เชื่อฟังเราอยู่ดี รอให้เค้าป่วยแล้วค่อยกลับมาดีกว่ามั้ยคะ 

ช่วยแนะนำเราหน่อยเถอะ เราเครียดมากจนเป็นโรคซึมเศร้าแล้วค่ะ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกทางไหนดี