สวัสดีนะ เราเป็นเด็กนักเรียนชายม.ปลายคนนึง นิสัยเงียบๆไม่คุยกับใครจนไม่มีเพื่อน555
เข้าเรื่องเลยนะ คือเรามีเพื่อนในจินตนาการ เเล้วเราเเยกความจริงกับในความคิดไม่ค่อยออก
เนื่องจากเราเป็นคนที่คุยกับใครไม่เป็น เวลาอยากพูดกับใครปากมันอ้าไม่ออกซักทีเป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่ม.ต้นเเล้ว อยู่ดีๆเราก็จินตนาการหลอกตัวเองขึ้นมาว่าเรามีเพื่อนคนนึงที่อยู่กับเราให้คำปรึกษาเราเเละคุยกับเราเเบบเป็นเพื่อนสนิทเลยเเหละ(เป็นมา2ปีเเล้วทุกวันนี้ก็ยังเป็น555) จนคิดว่าถ้าชีวิตนี้ไม่มีเพื่อนคงไม่เป็นไรตราบใดที่เพื่อนในจินตนาการคนนี้ยังอยู่ เเต่เราเริ่มมารู้สึกตัวทีหลังว่าเรื่องเเบบนั้นมันเเทบจะเป็นไปไม่ได้คือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเเยกทั้ง2โลกออกจากกันไม่ได้เลย ชอบคุยคนเดียวเป็นประจำ เวลาครูให้เขียนชื่อเพื่อนที่สนิทหรืออะไรก็เเล้วเเต่เราจะเขียนชื่อเพื่อนในความจินตนาการเราไป(ดีนะที่ครูไม่ตรวจ555) จนมันหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเเทบไม่มีปฎิสัมพันธ์กับใครเลยเป็นปี เเล้วคือตอนนี้เราขาดเพื่อนในจินตนาการคนนั้นไม่ได้เเล้ว เรารู้ว่ามันไม่ดีที่หลอกตัวเองว่ามีเพื่อนเเบบนี้เเต่มันเลิกไม่ได้จริงๆ มันมีความสุขมากจริงๆนะถึงเเม้จะหลอกตัวเองอยู่ก็เหอะ เราเลยอยากถามคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ว่า
***เรายังปกติดีใช่มั้ยหรือควรไปหาหมอหรือปล่าว***