สวัสดีครับ ผมอยากมาถามความเห็นหรือข้อคิดดีๆในการใช้ชีวิตต่อไปครับ ทุกวันนี้ผมรู้สึกท้อกับตัวเอง ที่เกิดมาไม่ได้เก่งไม่ได้มีความพยายามมากพอ ต่อสิ่งใดๆ แต่ผมยังมีแค่ความอดทนในบางอย่างอยู๋ แต่ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อได้เลย ไม่มีแรงกระตุ้นใดๆที่ทำให้รู้สึกว่า ชีวิตตอนนี้มันมีความสุขอยู่แล้ว 
ผมเรียนจบมา ปวส 2 เกรดเฉลี่ด 3.85 ผมอยากเรียนต่อ แต่เนื่องด้วยโควิด ผมต้องดรอปเพื่อลดค่าใช้จ่าย พอผมดรอป ผมอ้างว้างเลย ไม่ทำไร งานก็ไม่ได้หาทำ จะทำก็ไม่รู้จะทำอะไร รถก็ไม่มีไปทำงาน มันเป็นปัญหาที่ผมไม่ได้มีความมานะ เลย เพราะผมคิดได้แต่จะต้อง รอ ทหาร ผมจะคิดตลอดเลยว่าเพราะ ยังไม่ได้จับทหาร เลยยังทำไรได้ไม่เต็มที่จะออกไปทำงานต่างจังหวัด ก็ต้องกลับมาจัดการจับทหารอีก หรือ งานบางงานก็ไม่รับคนยังไม่จับทหาร ผมอยากใช้ชีวิตที่ เห้ยผมสามารถดูแลตัวเองได้แล้วนะ แต่ตอนนี้ผมทำไรไม่ได้สักอย่าง เห็นคนอื่นทำงาน คืนเขาโคตรเก่งเลย กำแพงผมมันสูงมาก ผมกลัวอะไรที่ยังไม่ได้ทำเสมอ ต้องคิดก่อนเสมอก่อนทำจนทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่อยากเป็นคนคิดมากเลย การเข้าสังคมผมก็แทบจะเป็น 0 อยู่แต่กับตัวเองในห้อง เล่นเกม ฟังเพลง ดูหนัง จนตอนนี้ผมท้อเอามากๆ เป็นเพราะผมโตมาด้วยการเรียนรู้ของตัวเองด้วยหรือไม่ ผมไม่ได้เกิดมามีครอบครัวดูแล ไม่ได้มีพ่อสอนไม่ได้มีแม่สอน ได้ความรู้หรือคำสอนจาก ตา มาแต่เด็กๆ แต่ก็ต้องมาอยู๋ต่างจังหวัด อยู่กับพี่ ก็ทะเลาะกับพี่ คุยกันก็ไม่เข้าใจ ต่างคนต่างโตมา หรือต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองทำไมมันรู้สึกท้อเอามากๆ บางคนอาจลำบากกว่าผมเขายังทำได้ แต่ทำไมผมทำไรไม่ได้เลย จนรู้สึกท้อ ณ ตอนนี้ ใครมีความรู้ความคิดเห็นแบ่งปั่นกับผมได้นะครับ ขอบคุณครับ