สวัสดีค่ะ เราตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ ขออนุญาตตั้งกระทู้คำถามแทนนะคะ ก่อนอื่นเราขอเกริ่นก่อนว่า เรามีเพื่อนคนนึงที่เคยสนิท แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว เราอยู่กับเขามาเกือบ 10 ปี ตลอดระยะเวลาที่เป็นเพื่อนกันมาเขาชอบเอาปมด้อยเรามาล้อ ขี้งอน ชอบบังคับ ไม่เคยให้กำลังใจอะไรเราเลย ชอบเอาเปรียบเรา เคยตบหน้าเราด้วย(แต่เวลาเขาทำเขาบอกว่ากะจะทำเล่นๆแต่เผลอทำแรงไปแล้วก็ขอโทษ) เคยเอาเราไปนินทาลับหลัง ด่าว่าเราแรดให้คนอื่นฟังในเน็ต (เราจับได้เพราะไปเห็นแชท เขาขอโทษเราแล้ว) เวลาเราเปลี่ยนแปลงตัวเองก็ชอบแซะ (เช่น เปลี่ยนแนวการแต่งตัว หัดแต่งหน้า) เคยทิ้งเราไว้กลางห้างคนเดียวเพราะแค่เราจำทางไม่ได้ เป็นคนที่แทบจะไม่ผิดอะไรเลย ไม่ว่ามีเรื่องอะไรเราจะเป็นคนขอโทษ เป็นคนผิดแทบตลอด เราเคยเปิดใจคุยกับเขาหลายครั้งมากๆ (ประมาณ7-8ครั้ง) และขอเลิกคบ เราบอกว่าความสัมพันธ์เรามัน toxic เกินไป และเราไม่พอใจอะไรบ้าง ให้ต่างคนต่างอยู่ แต่เขาก็จะยื้อเราเอาไว้จนได้ เราพยายามใจแข็งทุกครั้งแต่ก็แข็งไม่พอ สุดท้ายเราเลยเลือกทางที่เราสบายใจ และเรารู้สึกไม่ค่อยดีเลย เราเลือกที่จะโกหกเขาค่ะ เราบล็อกเบอร์เขาแล้วอ้างว่าโทรศัพท์เสีย เราอ้างว่าไม่ว่างแทบจะตลอดเวลาเขาชวนไปเที่ยว (แล้วเราก็ไปเที่ยวกับคนอื่นแทนด้วย) เวลามีอะไรเราจะไม่บอกเขา แล้วเราตอนนี้ก็ไม่แคร์ด้วยว่าเขาจะรู้สึกยังไง เมื่อก่อนเขาขอเลิกคบเราบ่อยมากเวลาเราไม่ยอมเขา แล้วพอรอบล่าสุดเราเป็นฝ่ายพูดเอง เขาก็ไม่เคยขอเลิกคบกับเราอีกเลย แต่เราบอกเลยว่าถ้าเขาบอกเราเราจะไม่ยื้อเหมือนเมื่อก่อน เราไม่แคร์ที่จะเลิกคบกับเพื่อนคนนี้  แล้วทุกครั้งที่เราง้อเขาเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากทำ เราแค่ทำเพราะรำคาญเวลาเขามาตัดพ้อว่าเราไม่ง้อเขา เราไม่แคร์เขา เราโกหกเขามาหลายปีและหลายเรื่องมาก เรารู้สึกไม่ดีที่ทำแบบนั้น แต่พอพูดตรงๆไปกลายเป็นว่า นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้นแล้วยังเป็นการตัดโอกาสที่จะทำให้เราสบายใจด้วย สมมุติว่าเราพูดตรงๆเรื่องที่โกหกเรื่องโทรศัพท์และเรื่องที่ไม่ว่าง เรากลัวว่ามันจะกลายเป็นเราเสียโอกาสที่จะได้อยู่อย่างสบายใจบ้าง ขอเลิกคบก็เลิกไม่ได้ (เราเคยตัดสินใจตัดการติดต่อเมื่อหลายปีก่อนแล้วเขาตามเรามาถึงที่บ้านกับที่ทำงานอะ) เวลาเราเปิดใจเขาก็ขอโทษเรานะ แต่เราไม่สบายใจที่จะพูดคุยหรือไปไหนกับเขาแล้วอะ เราเกลียดคนโกหก แต่เราดันเป็นคนแบบนั้นซะเอง แต่ถ้าย้อนเวลาไปได้เราก็คงโกหกเขาเพื่อความสบายใจเหมือนเดิมอะ แต่พูดตรงนี้ด้วยว่าเราเองก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีเลิศเลอ แต่เราก็พยายามทำตัวให้ดีที่สุดอะ ข้อเสียของเราที่เขาเคยบอกคือ เราไม่ค่อยง้อเขา เราไม่ค่อยตอบข้อความ เราไม่เคยโทรหา เราทำเขาเสียใจเรื่องผิดสัญญา(อันนี้ก็เกี่ยวกับคำโกหกด้วย เราสัญญาว่าจะเรียนมหาลัยเดียวกับเขา แต่สุดท้ายเราก็ไม่ไปด้วย เพราะเคยบอกตรงๆแล้วเขาด่ายันพ่อแม่เราเลย เราเลยแกล้งยอมๆแล้วหักดิบเอาตอนตัดสินใจเลือกมหาลัยเลย)
 
ปล. บางอย่างเขาก็ดี เลยพออยู่ด้วยได้ เขาเคยช่วยเราเรื่องการเรียน / แม่เขาชอบเลี้ยงข้าวเราบ่อยๆ
ปล.2. เราไม่เจอเขามาปีนึงเต็มๆแล้วเพราะอ้างว่าติดโควิด แต่เราก็ออกไปเที่ยวปกติกับคนอื่น เราไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปบ้างมั้ย แต่เราก็รู้สึกไม่สบายใจที่จะเจอเขาอยู่ดี (มันทิ้งช่วงไม่เจอนานเกินไปแล้ว เราเลยต้องไปเจอเขาหลังปีใหม่แล้ว ไม่อยากเจอเลย)
 
**เรามาระบายความอัดอั้น และอยากฟังความเห็นของทุกคนค่ะ พิมพ์ยาวสักหน่อย ถ้าใครอ่านและแสดงความเห็นพูดคุยกันก็ขอบคุณมากนะคะ**