เราอายุ29ปีค่ะ เป็นคุณแม่ลูก1 ลูกจะสามขวบแล้วค่ะ ช่วงนี้เราเป็นแม่บ้านอยู่บ้าน ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน มีแพลนว่าปีหน้าจะเริ่มกลับไปทำงานแล้ว ทุกวันนี้สามีทำงานนอกบ้านคนเดียวค่ะ เป็นบ.เอกชน ทำได้ประมาณครึ่งปีแล้วค่ะ เวลาเลิกงานมักจะถูกคนที่ทำงานชวนไปกินเหล้า ชวนแวะบ้าน ชวนกินข้าวด้วยบ่อยครั้ง และคนที่ชวนเขาไม่ได้มีครอบครัวนะคะ เป็นหนุ่มใหญ่โสด คือนานๆกินที หรือกินเนื่องในโอกาสสำคัญเราไม่ว่าหรอกค่ะ แต่นี่เกือบจะทุกวัน ไม่คนใดก็คนนึงผลัดกันชวน แฟนเราก็ไม่เคยปฏิเสธนะคะ พอเราถามว่าทำไมไม่ปฏิเสธบ้าง เขาก็บอกใครจะกล้า คือเราไม่เข้าใจ ว่าการหลีกเลี่ยงบ้างมันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ พอกลับมาถึงบ้านก็เมาเละเทะ บางทีเราก็เหนื่อยที่จะเจอภาพแบบนี้ทุกวัน ก่อนแต่งงานเราเคยคุยกันแล้วนะคะว่าเรื่องกินนอกบ้านขอเป็นโอกาสสำคัญๆเท่านั้น ควรนึกถึงครอบครัวที่รออยู่บ้าน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยทำได้เลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกนอยสะสมมาเรื่อยๆ จนวันนี้เราไม่อยากสนใจแล้ว เราควรจัดการตัวเรายังไงดีคะ และเราควรจะจัดการกับสามียังไง รบกวนเพื่อนๆพี่ๆที่เคบมีปสก.ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ
สามีเป็นคนเกรงใจคนอื่นมากจนไม่แคร์ความรู้สึกเราเลย เราควรทำยังไง
เราอายุ29ปีค่ะ เป็นคุณแม่ลูก1 ลูกจะสามขวบแล้วค่ะ ช่วงนี้เราเป็นแม่บ้านอยู่บ้าน ไม่ได้ทำงานนอกบ้าน มีแพลนว่าปีหน้าจะเริ่มกลับไปทำงานแล้ว ทุกวันนี้สามีทำงานนอกบ้านคนเดียวค่ะ เป็นบ.เอกชน ทำได้ประมาณครึ่งปีแล้วค่ะ เวลาเลิกงานมักจะถูกคนที่ทำงานชวนไปกินเหล้า ชวนแวะบ้าน ชวนกินข้าวด้วยบ่อยครั้ง และคนที่ชวนเขาไม่ได้มีครอบครัวนะคะ เป็นหนุ่มใหญ่โสด คือนานๆกินที หรือกินเนื่องในโอกาสสำคัญเราไม่ว่าหรอกค่ะ แต่นี่เกือบจะทุกวัน ไม่คนใดก็คนนึงผลัดกันชวน แฟนเราก็ไม่เคยปฏิเสธนะคะ พอเราถามว่าทำไมไม่ปฏิเสธบ้าง เขาก็บอกใครจะกล้า คือเราไม่เข้าใจ ว่าการหลีกเลี่ยงบ้างมันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอ พอกลับมาถึงบ้านก็เมาเละเทะ บางทีเราก็เหนื่อยที่จะเจอภาพแบบนี้ทุกวัน ก่อนแต่งงานเราเคยคุยกันแล้วนะคะว่าเรื่องกินนอกบ้านขอเป็นโอกาสสำคัญๆเท่านั้น ควรนึกถึงครอบครัวที่รออยู่บ้าน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยทำได้เลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกนอยสะสมมาเรื่อยๆ จนวันนี้เราไม่อยากสนใจแล้ว เราควรจัดการตัวเรายังไงดีคะ และเราควรจะจัดการกับสามียังไง รบกวนเพื่อนๆพี่ๆที่เคบมีปสก.ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ