คือตอนนี้เราอายุ16 เราค่อนข้างเป็นคนอ้วนเลยค่ะ สูง170 น้ำหนัก89 แล้วทีนี้แม่เราอ่ะค่ะ ชอบพูดเปรียบเทียบเรากับเพื่อนสนิทเรา จนทำให้เราไม่อยากจะเจอเพื่อนสนิทคนนั้นของเราจนตอนนี้เรากับเพื่อนคนนั้นห่างเหินกันไปแล้วค่ะ แม่ชอบเปรียบเทียบเรากับคนอื่นๆหลายๆคน แม่ชอบพูดว่าแม่ไม่อยากพาเราไปไหนเพราะแม่อายเขา แม่อายเวลามีคนมองเห็นว่าเราไปด้วย แม่บอกว่าลูกของแม่ต้องสวยและผอมกว่านี้ เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่สาวเราเอง ซึ่งถ้าแม่ไม่เปรียบเทียบเราก็เปรียบเทียบตัวเองอยู่แล้ว แม่พูดว่า ถ้าเราผอมแม่จะยอมจ่ายเงินซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้เราใส่ ทุกวันนี้เราใส่แต่เสื้อผ้าเก่าๆที่ญาติของแม่ให้มา เราขอเงินแม่ซื้อขนม แม่ไม่ให้เราเลยค่ะ แม่บอกว่าแค่นี้ก็อ้วนจะตายอยู่แล้วจะกินอะไรอีก แม่ไม่ค่อยโอเคเวลาเห็นเรากินอะไร แม่จะเอาเรื่องของเราไปคุยกับพ่อแล้วนั่งหัวเราะกัน เราไม่ชอบทานข้าวพร้อมที่บ้านเลยค่ะเพราะเราจะโดนหัวเราะตลอดไม่ว่าเรื่องอะไร เรารู้ตัวเองนะคะว่าเราก็ไม่ได้ดีจริงๆ แต่การที่โดนพ่อกับแม่และคนรอบข้างหัวเราะแบบนี้มันแย่มากๆเลยค่ะ เราเคยพยายามฆ่าตัวตายและทำร้ายตัวเองบ่อยมากๆจนแม่พาไปพบแพทย์ แต่เรากลับไม่กล้าพูดออกไปตรงๆว่าสาเหตุนั้นมันเกิดมาจากการที่พ่อกับแม่และคนรอบข้างปฎิบัติตัวกับเราแบบนั้นจนทำให้เราเกลียดร่างกายของตัวเองมากๆเลยค่ะ ทุกวันนี้เราทำได้แค่บอกตัวเองว่าเราเก่ง เราเก่งอยู่แล้ว แค่นี้เอง สู้ดิวะ เราต้องการคนกอดมากๆแต่เรากลับไม่มีคนที่จะให้กอดเลยแม้แต่คนเดียว เราแค่อยากกอดใครสักคนไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา แต่เรากลับทำได้แค่นั่งกอดเข่าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเสียง😣😕