ผมเป็นคนหนึ่งที่ รู้สึกแปลกกันตัวเองในเรื่องของ "ความรัก"
ทุกครั้งที่เรารู้ตัวเองว่ามีคนชอบ หรือมาแอบรัก มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากเลยครับ ทุกอย่างมันเป็นสีชมพูไปหมด แต่ทุกครั้งที่เราเปิดใจเพื่อให้ใครคนนึงนั้นก้าวเข้ามาในความรู้สึก เพื่อเป็นคนสำคัญ (เราไม่ได้มีอะไรกันนะครับ)  ผมกลับรู้สึกยิ่งมองเขาห่างออกไป โดยที่ไม่มีเหตุผล หลังจากที่เราได้พูดคุยกันเพื่อศึกษาทัศนคติด้วยกัน บางเรื่องทำให้ผมรู้สึกหวั่นใจว่าในอนาคต เขาจะยังรักเราอยู่หรือป่าว กลัวที่จะผิดหวัง กลัวที่ถ้าเขาคบกับผมแล้วจะหนักใจเพราะนิสัยส่วนตัวของเราเอง (ผมเป็นคนค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงมากครับ ชอบอยู่คนเดียวในบางครั้ง ไม่ชอบคุยโทรศัพท์เป็นเวลานาน ๆ  ถ้าเลี่ยงได้ผมก็จะไม่โทรคุยเลย)  รวม ๆ แล้วจึงทำให้เกิดการวิตกกังวน ว่าผมคงไม่ดีพอสำหรับเขารึป่าว ถ้าเขาไม่เจอกับผมเขาคงไม่มาเจอนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ของผม หรือผมไม่สมควรมีใครในชีวิต แรก ๆ ผมก็มองว่าความรักเป็นสิ่งที่ดีนะครับ แต่สำหรับผม เอาเข้าจริงแล้ว พอเริ่มที่จะรักใครสักคนมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่มีความเป็นส่วนตัวในบางเรื่อง ทำอะไรยากขึ้น กลัวที่จะผิดหวัง จนไม่กล้าที่จะรักใคร เพราะกลัวว่าอนาคตคนนั้นจะมาเครียดในเรื่องของเรา 
   ผมเคยพยายามปรับตัวนะครับ เคยสัญญากับเขาว่าจะคุยให้ได้มากขึ้น แต่กลับว่ามันยังเหมือนเดิมจนทำให้ผมไม่กล้าที่จะรับปากอะไรในสิ่งที่ปกติเป็นตัวของตัวเราเอง