ตอนนี้เราอายุ17จะ18 ลาออกจากโรงเรียนมาสอบเทียบจะปีกว่าแล้วเมื่อก่อนเราเป็นเด็กกิจกรรมมาก ชอบออกไปข้างนอก แค่ได้นั่งอยู่ในกลุ่มคนเยอะๆ พูดคุยกันเรารู้สึกดีมากเวลาเจอญาติๆก็จะชอบไปนั่งฟังนั่งคุยแต่ช่วงนี้ตั้งแต่โควิดบวกกับเราลาออกมาจากโรงเรียน เราอยู่บ้านบ่อยมากๆ (นานๆทีจะออก)ชอบอยู่ในห้องดูซีรี่ย์ แต่ช่วงนี้มีไปออกกำลังกายบ้างกับแม่ หรือไปคนเดียว เวลาออกกำลังกายก็ต้องฟังเพลงเราแทบไม่ได้อยู่กับตัวเองเลยเมื่อก่อนเราชอบคุยกับตัวเองมากแต่ตอนนี้เราฟุ้งซ่านคิดแต่เรื่องลบๆจนร้องออกมา เวลาเราดูรายการวาไรตี้เกาหลีเหรือซีรี่ย์เราจะสนุกไปกับมันมาก อินไปกับมันไม่ได้คิดเรื่องอย่างอื่นเลยแต่พอเราออกมาจากตรงนั้นแล้วลองมาอยู่กับตัวเองก็เกิดอาการคิดลบ นึกถึงคำพูดที่ลบๆของคนรอบข้าง(ส่วนใหญ่จะพ่อแม่)เรารู้ว่าเค้าไม่ได้คิดมาก แบบไม่ได้ตั้งใจพูดแต่เราเก็บเอามาคิดจนเราอยู่กับตัวเองไม่ได้ เราต้องหาอะไรดูให้ไม่คิดฟุ้งซ่าน แต่ช่วงนี้เราฟังเพลงก็ไม่ช่วยเลยมันยังคิดไปอีก เมื่อก่อนเราไม่ชอบให้ใครมาเข้าใจผิดในเรื่องบางเรื่องที่เราไม่ได้ทำบ้าง แต่ตอนนี้เราไม่อยากพูดอะไรเลยเราไม่เถียงเหมือนเมื่อก่อน บางครั้งเราชอบพูดออกมาทีเดียวแรงๆแบบเหมือนไม่ได้คิดอะไรเวลามีคนมาคุยด้วย เราตอนนี้กับเราตอนปีที่แล้วมันต่างกันมาก เรายังทำตัวเหมือนตอนปีที่แล้วได้อยู่รึป่าวไม่รู้  เวลาออกจากบ้านคนเดียวเรารู้สึกโอเคกว่าเวลาออกไปเจอคนอื่น เราเหนื่อยกับการนั่งฟัง ไม่เหมือนเมื่อก่อน เรารู้สึกว่าความอดทนเราสูงมากแต่ถ้ามันหมดเรารู้สึกว่าเราจะพังเลย เราไม่รู้ว่าถ้ากลับไปเจอเพื่อนเราจะกลับไปเป็นเหมือนตัวเองตอนที่ยังสดใสกว่านี้ได้รึป่าว เราคิดภาพว่าถ้าไปอยู่กับเพื่อนเราสามารถสนุกได้ตอนก่อนหน้านี้แต่ตอนนี้เราไม่รู้เลย ตอนนี้เราคิดว่าถ้าชีวิตเราเป็นเกมแค่กดออกจากเกมมันก็คงจะจบไปแล้วไม่เห็นมีอะไรยากเลย