คือเวลาเราไปไหนหรือทำอะไรไม่ค่อยจะบอกปู่ย่า หรือพ่อเเม่ เวลาขอเขามักจะถามนั่นนี่ล้วงถามถึงเเฟนบ้างหรือเรื่องการมีเพศสัมพันธ์ตลอด ซึ่งเราไม่เข้าใจเหมือนกัน เเต่เราก้เข้าใจเขาเราก้ตอบไปตามความจริงว่าไม่มี เเต่เขาก้เริ่มเอาเรื่องท้องๆ ทิ้งๆ มาพูด เเล้วเริ่มลามไปเรื่องอื่นมากมาย สุดท้ายเราก้ไม่ได้ไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา จนถึงปัจจุบันเราไม่เคยได้เที่ยวกับเพื่อนนอกจากทัศนศึกษารร. ไม่เคยกลับบ้านดึก วันๆอยุ่เเต่บ้าน ทุกครั้งที่เขาจะไปไหน เขาจะพูดคำๆนึงที่เราได้ยินจนจำได้ คือ อย่าไปไหนให้เฝ้าบ้าน ซึ่งเราเป็นผู้หญิงเราเข้าใจส่วนที่เขาไม่ไห้ไป เเต่มันถึงวัยที่เราต้องเที่ยวบ้าง กินบ้าง มีเเฟนบ้าง ตามอารมณ์ เเต่เราก้รุ้อันไหนควรไม่ควร เวลาเขาโมโหเขาชอบบอกว่ามาถึงเห็นหน้าเหนื่อยๆไม่อยากกลับมาเลย เข้าห้องไปไป้ เราก้ไม่ได้คิดอะไร เพราะคำว่าชินคำเดียว เเต่พอเราเริ่มโต อารมณ์มันเเปรปรวนเริ่มมีเถียงบ้าง ตะคอก เราเลยคิดในใจ กลางวันออกไปข้างนอกบ้างดีกว่า เราออกไปทั้งวันไม่ไห้เขาเห็นหน้า กลับมาก็เย็นๆละก้เข้าห้องนอน กินข้าวบ้างบางครั้ง เขาก้ว่าเราติดผช.หนีเที่ยว บ้าง เราควรทำไงดีคะ ให้ความรู้สึกดีขึ้น ทุกวันนี้ใันเเย่มากๆ เลย🥲😅