ตอนเรา 2 เดือน - 9 ขวบ เราก็อาศัยอยู่กับพี่เลี้ยงมาตลอดเลย เพราะแม่เราเป็นพยาบาลและพ่อเราก็ทำงานที่ตจว. แล้วเราก็มีน้องอีกคนตอนเรา 6-7 ขวบ แล้วคือพ่อกับแม่เราเหมือนจะแยกทางกันตั้งแต่เราอยู่ ป.2
แต่ก่อนช่วงที่เราอายุ 0-8 ขวบ ฐานะทางบ้านเราก็ดีนะ ไม่ได้ถึงขั้นรวย คือพอมีกินมีใช้ แต่พออยู่ไปอยู่มาที่บ้านพี่เลี้ยง ทางบ้านเราก็จับผิดได้ว่า นมกับแพมเพิสที่แม่เราซื้อไว้ให้น้องเรา ถูกพี่เลี้ยงแบ่งไปให้หลานของเขาใช้ เดือนนึงแม่เราต้องซื้อนมกับแพมเพิสไปให้พี่เลี้ยง 2 ครั้ง/เดือน ทางบ้านเราก็เก็บความลับนี้ไว้อยู่นาน จนเราอายุ 10 ขวบกว่าๆ จะขึ้น ป.4 เราก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านของตัวเองแบบเต็มตัว เราก็มีหน้าที่ดูแลน้องเวลาอยู่บ้าน เพราะแม่ก็ไปทำงาน แต่แม่ก็ไม่ได้ให้เราดูแลน้องคนเดียว จะมีพี่เรา(อายุประมาณ 25) มาช่วยเราดูน้องด้วย ตอนแรกๆมันก็ดีอยู่ แต่พอหลังๆมันเริ่มไม่ดี เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีความสุข เพราะ แทนที่พี่ที่มาช่วยเราเลี้ยงน้องจะทำกับข้าว กวาด/ถู ทำความสะอาดบ้าน ในช่วงที่เราไปเรียน พอเราเลิกเรียนกลับบ้านมา ทุกอย่างยังเหมือนเดิม จานยังไม่ล้าง พี่เราไม่ทำอะไรเลย พอเดินเข้าบ้านพี่เขาก็สั่งให้เราไปล้างจาน ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว เราเริ่มไม่มีความสุขเลย เพราะเราทำแบบนี้ทุกวัน เราเลยไม่มีเวลาทำการบ้านเลย หนังสือก็ไม่ได้อ่าน จนผลการเรียนเราตก พอผลการเรียนเราตก ก็มีแต่คำด่า คำดูถูก คำเปรียบเทียบ จากปากแม่ พี่ และคนในครอบครัว มันเป็นแบบนี้เรื่อยๆมาจนเราอยู่ ป.5 พี่เราก็ย้ายไปสร้างครอบครัวใหม่กับแฟนเขา ตอนนั้นเราก็คิดว่าชีวิตเราจะดีขึ้นแน่ๆ แต่เปล่าเลย เราต้องอยู่กัน 3 แม่ลูก เวลาแม่ไปทำงาน น้องและเราไปรร. พอกลับมา เราต้องทำทุกอย่างเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหนักขึ้น ช่วงนั้นการเงินของแม่ไม่ค่อยดี แค่เงินจะกินข้าวยังไม่มีเลย เหมือนแม่เลยเก็บความเครียดเรื่องการเงินของตัวเองมาลงที่เรา อยู่ดีๆก็มาด่าว่าเรา ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด จนมีวันนึง แม่เราด่าเราว่า" -ึงไม่สมควรที่จะเกิดมาเป็นลูก-ู ถ้าไม่มี-ึงชีวิต-ูคงดีกว่านี้" ตอนนั้นเราช๊อคมาก ไม่คิดว่าแม่จะพูดแบบนี้ ตอนนั้นเราร้องให้ทั้งคืน จนถึงขั้นคิดที่จะฆ่าตัวตาย ด้วยเหตุที่ว่า"ถ้าเราทำให้เขาเดือดร้อน แล้วเราจะเกิดมาทำไม ตายไปซะยังจะดีกว่า"แต่เราก็ไม่กล้าทำ
แม่พูดแบบนี้กับเราบ่อยมากและทุกครั้งเราก็ร้องไห้คนเดียว คิดที่จะฆ่าตัวตายเหมือนเดิม
จนตอนนี้เวลาเราไปเห็นใครที่ยิ้ม มีความสุขกับครอบครัว เราจะรู้สึก โกรธโดยบอกไม่ถูก มันเหมือนมีความแค้นอะไรในใจซักอย่าง เวลาเห็นแบบนั้น บางครั้งก็จะโกรธ บางครั้งก็จะร้องให้ น้อยใจ
อาการแบบนี้มันปกติรึเปล่าคะ ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ😅
จะเป็นอะไรหรือแปลกมั้ย? ที่เรารู้สึกเกลีด โกรธ ร้องให้ เวลาที่เห็นคน ยิ้ม มีความสุขกับครอบครัว!?
แต่ก่อนช่วงที่เราอายุ 0-8 ขวบ ฐานะทางบ้านเราก็ดีนะ ไม่ได้ถึงขั้นรวย คือพอมีกินมีใช้ แต่พออยู่ไปอยู่มาที่บ้านพี่เลี้ยง ทางบ้านเราก็จับผิดได้ว่า นมกับแพมเพิสที่แม่เราซื้อไว้ให้น้องเรา ถูกพี่เลี้ยงแบ่งไปให้หลานของเขาใช้ เดือนนึงแม่เราต้องซื้อนมกับแพมเพิสไปให้พี่เลี้ยง 2 ครั้ง/เดือน ทางบ้านเราก็เก็บความลับนี้ไว้อยู่นาน จนเราอายุ 10 ขวบกว่าๆ จะขึ้น ป.4 เราก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านของตัวเองแบบเต็มตัว เราก็มีหน้าที่ดูแลน้องเวลาอยู่บ้าน เพราะแม่ก็ไปทำงาน แต่แม่ก็ไม่ได้ให้เราดูแลน้องคนเดียว จะมีพี่เรา(อายุประมาณ 25) มาช่วยเราดูน้องด้วย ตอนแรกๆมันก็ดีอยู่ แต่พอหลังๆมันเริ่มไม่ดี เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีความสุข เพราะ แทนที่พี่ที่มาช่วยเราเลี้ยงน้องจะทำกับข้าว กวาด/ถู ทำความสะอาดบ้าน ในช่วงที่เราไปเรียน พอเราเลิกเรียนกลับบ้านมา ทุกอย่างยังเหมือนเดิม จานยังไม่ล้าง พี่เราไม่ทำอะไรเลย พอเดินเข้าบ้านพี่เขาก็สั่งให้เราไปล้างจาน ทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว เราเริ่มไม่มีความสุขเลย เพราะเราทำแบบนี้ทุกวัน เราเลยไม่มีเวลาทำการบ้านเลย หนังสือก็ไม่ได้อ่าน จนผลการเรียนเราตก พอผลการเรียนเราตก ก็มีแต่คำด่า คำดูถูก คำเปรียบเทียบ จากปากแม่ พี่ และคนในครอบครัว มันเป็นแบบนี้เรื่อยๆมาจนเราอยู่ ป.5 พี่เราก็ย้ายไปสร้างครอบครัวใหม่กับแฟนเขา ตอนนั้นเราก็คิดว่าชีวิตเราจะดีขึ้นแน่ๆ แต่เปล่าเลย เราต้องอยู่กัน 3 แม่ลูก เวลาแม่ไปทำงาน น้องและเราไปรร. พอกลับมา เราต้องทำทุกอย่างเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหนักขึ้น ช่วงนั้นการเงินของแม่ไม่ค่อยดี แค่เงินจะกินข้าวยังไม่มีเลย เหมือนแม่เลยเก็บความเครียดเรื่องการเงินของตัวเองมาลงที่เรา อยู่ดีๆก็มาด่าว่าเรา ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด จนมีวันนึง แม่เราด่าเราว่า" -ึงไม่สมควรที่จะเกิดมาเป็นลูก-ู ถ้าไม่มี-ึงชีวิต-ูคงดีกว่านี้" ตอนนั้นเราช๊อคมาก ไม่คิดว่าแม่จะพูดแบบนี้ ตอนนั้นเราร้องให้ทั้งคืน จนถึงขั้นคิดที่จะฆ่าตัวตาย ด้วยเหตุที่ว่า"ถ้าเราทำให้เขาเดือดร้อน แล้วเราจะเกิดมาทำไม ตายไปซะยังจะดีกว่า"แต่เราก็ไม่กล้าทำ
แม่พูดแบบนี้กับเราบ่อยมากและทุกครั้งเราก็ร้องไห้คนเดียว คิดที่จะฆ่าตัวตายเหมือนเดิม
จนตอนนี้เวลาเราไปเห็นใครที่ยิ้ม มีความสุขกับครอบครัว เราจะรู้สึก โกรธโดยบอกไม่ถูก มันเหมือนมีความแค้นอะไรในใจซักอย่าง เวลาเห็นแบบนั้น บางครั้งก็จะโกรธ บางครั้งก็จะร้องให้ น้อยใจ
อาการแบบนี้มันปกติรึเปล่าคะ ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ😅