สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องมาเล่าพอดีหนูมีคนคุยคนนึงค่ะ เราก็โทรหากันตลอดทักหากันทุกครั้งค้างสายทุกวัน อยู่ดีๆเขามาบอกเมื่อวานก่อนว่าพี่กำลังแต่งงานแล้วนะ วันที่19เขาเมาแล้วโทรมาหาหนูค่ะ โทรมาชมว่าเราเก่งมากๆเป็นคนที่เก่งที่สุดแล้วเขาก็ถามว่าเมื่อไหร่จะออกจากบ้านได้หนูเลยตอบไปว่าจริงๆออกไปได้นะถ้าพี่ขอคบหนูเป็นแฟนถ้าพี่ขอคบหนูก็จะเปิดตัวพี่กับพ่อแม่เขาเลยบอกว่าถ้าออกมาไม่ได้ก็เป็นพี่น้องกันเขาอายุห่างกับเรา9ปีค่ะ เรา16พี่เขา25 เขาชอบชวนเราออกไปนั่นไปนี้ตลอดค่ะแต่เราออกไปไม่ได้เพราะเราไม่กล้าเพราะยังไม่ได้คบกันเขาชอบชวนเราไปกินนั่นไปกินนี้กับเพื่อนเขาตลอดแต่เราก็ไม่เคยไปตอนวันที่19เราทักไปถาทเขาช่วงเช้าว่าโกธรมั้ยที่ไม่เคยออกไปนั่นไปนี้ด้วยเขาบอกไม่พี่เข้าใจพอกลางดึกมาเขาเมามาเขาก็พูดขึ้นว่าพี่นะอยากกอดแกจังแกรู้มั้ยพี่ต้องการอะไรต้องการให้แกออกไปไหนมาไหนด้วยกันไปกินข้าวไปตั้งแค้มป์ไปอยู่ด้วยกันไปใช้ชีวิตด้วยกันนี่คือสังคมของพี่สังคมของแกก็อีกแบบนึงแต่แกก็ทำให้พี่ไม่ได้หนูเลยบอกว่าไม่ใช่ไม่อนากทำให้แต่เรายังไม่ได้คบกันพี่ก็ไม่ขอหนูเป็นแฟนสักทีเขาก็บอกว่าพี่นะคบกับแกไม่ได้อยากกอดก็ทำไม่ได้พี่คิดถึงมากนะหนูเลยถามว่าจริงหรอเขาเลยว่าจริงๆพี่นะรักแก แล้วหัวใจแกรักใครแกต้องตอบตามตรงนะ เราเลยบอกว่ารักพี่..รักมากรักจริงๆ เขาเลยถามว่าจริงหรองั้นพี่ใหม่พูดอีกครั้งเราเลยพูดซ้ำๆเราเลยว่าหนูนะอยากทำให้พี่ในสิ่งที่พี่ต้องการแต่เรายังไม่ได้คบกันพี่เขาเลยว่างั้นพี่ขอเป็นสาวได้มั้ยเราเลยถามว่าจะขอคบขริงมั้ยเขาเลยว่าพี่อยากคบกับแกแต่มันเป็นไปไม่ได้มันหลายอย่าง เราเลยถามว่าทำไมละก็ว่าจะขอเป็นเเฟนเนี่ยเราเลยว่ารอบนี้จริงมั้ยเราเลยตัดสายทิ้ง พอเข้าวันต่อมาเราทักไปถามเขาแบบหนักมาละเขาก็ลืมเรื่องเมื่อคืนไปจนหมด เรายอมรับนิสัยเราเสียมากเราชอบเค้นอีกฝ่ายให้พูดออกมาให้หมดเราก็เค้นเขาทั้งวันจนทะเลาะกัน เราโทรหาเขาเขาไปเตะบอลเราขอให้เขาพูดความจริงเขาพูดจนหมดเขาบอกว่าเอาจริงๆนะไม่ใช่พี่ไม่รักแกพี่รักแกมากๆชอบแกมานานแกก็เห็นพี่จีบแกมานานแล้วเขาเลยว่าสังคมมันหลายอย่างแค่รักมันไม่พอพี่ก็ต้องแต่งานไปแกก็โต่ไปข้างหน้าถ้าพี่30แกก็พึ่ง21แกคิดดีรึยังแกทำสวนเป็นมั้ยกรีดยางเป็นมั้ยแกจะอยู่กับแม่พี่จริงๆหรอพี่ทะเลาะกับแม่ทุกวันแกคิดดีๆนะแกเป็นคนทิ้งพี่ไปแล้วก็เลือกกลับมาเองเราเลยถามว่าพี่โกธรเรื่องนี้ใช่มั่สเขาเลยบอกว่าไม่พี่เข้าใจ พี่นะรักแกไม่ใช่ไม่รักถ้าแกออกจากบ้านได้พี่ขอแกเป็นเมียเลยก็ได้ เเกนะชอบขี้กลัวกลัวไปหมดทุกอย่างไม่กล้าทำสักอย่างแกชอบบอกว่าตัวเองไม่มีดีทั้งๆที่แกก็มีดีเหมือนคนอื่นเขาแกเก่งมากๆเลยนะ พออีกวันนึงเขาก็มาบอกว่าพี่รักแกไม่ได้พี่กำลังมีครอบครัวบ้านจับให้แต่งเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนที่ไปเที่ยวด้วยกันตลอด เราก็งอแงร้องไห้โทรคุยกัน เขาก็ถามว่าเราจะใช้ชีวิตนอนไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้นะหรอเราบอกว่าจะกลับไปเรียนงั้นเล่ามาจะให้คำแนะนำเราเงียบเพราะร้องไห้อยู่เขาก็พูดขึ้นว่าแกคิดอนาคตแกไว้รึยังคิดที่เรียนรึยังจะไปเรียนไหนอยู่หอกับใครอยู่คนเดียวหรือรูมเมทเราก็เงียบเขาก็พูดว่าแกจะไปอยู่หอร้องไห้กอดหมอนแบบนี้นะหรอ โลกภายนอกโหดร้ายกว่าที่แกคิดแกต้องเปลี่ยนตัวเองใหม่จะทำแบบนี้ไม่ได้ปล้วเลิกน้องไห้ถ้าแกร้องแบบนี่พี่จะไปยังไงเราเลยบอกว่าเราไม่ได้รั้งพี่ไว้แกเลิกทำตัวงี่เง่าไร้สาระไปวันๆสักทีอายุแค่นี้ก็ร้องไห้แล้วหรอมันไม่ใช่เรื่องที่น่าเสียใจเลยหนูแค่เสียใจเราผิดมากหรอเป็นพี่จะไม่ร้องไห้หรออีกคนกำลังรักอีกคนกำลังไปแต่งงานเป็นพี่จะไม่ร้องเพราะมันไม่ใช่เรื่องน่าเสียใจมันไร้สาระแกจะร้องทำไมแกเเค่เจอกับพี่ตอนอยู่ร้านไม่เคยออกไปไหนมาไหนด้วยกันด้วยซ้ำจะผูกพันไรกันขนาดนั่น จะร้องทำไมเหมือนเด็กนี่คือเรื่องที่น่าเสียใจที่สุดขนาดนั่นเลยหรอแกนะชอบเค้นบังคับอีกฝ่ายถ้าอยากรู้ความจริงอะไรกูต้องรู้ให้ได้แกนะงี่เง่ามากนะสำหรับพี่เพราะแกเป็นคนแบบนี้ไงแกไม่สมควรมีใครก็อยู่คนเดียวไปเลยขนาดคุยทาง ทรศ แกยังโวยวายขนาดนี้ถ้าอยู่ด้วยกันแกจะไม่ตีพี่ตายหรอเราบอกว่าไม่มันมีอีกเยอะไหนเล่ามาจะฟัง เราเลยบอกเรื่องบ้านบ้านแกเป็นอะไรเราก็บอกว่าไม่งั้นเรื่องไหนเราก็บอกว่าเหนื่อยกับคนเพราะแกเเคร์คนมากเกินไปถ้างั้นแกจะไม่เป็นแบบนี้ แกต้องเลิกแคร์คนเราเลยถามว่าที่ผ่านมาพี่เคยรู้สึกอะไรมั้ยแล้วเราเลยพูดเองว่าพี่คงไม่รู้สึกอะไรหรอกเพราะหนูไม่ได้สำคัญขนาดนั่นเขาเลยบอกว่าใช่แกไม่ได้สำคัญกับพี่ทำไมพี่ต้องแคร์แกด้วยพี่ทำงานมาก็เหนื่อยมากพอแล้วทำไมพี่ต้องมาเหนื่อยกับแกเราร้องไห้มากกว่าเดิมเราก็พูดว่าไม่เคยคิดจะรักกันเลยหรอเขาก็เงียบแต่น้ำเสียงเหมือนคนร้อไห้เสียงเหมือนคนสะอื้นคล้ายๆเราหลายรอบแล้วเสียงนั่นก็หายไปเราเลยว่าจริงๆพี่ไม่ได้เสียใจพี่แค่หลอกหนูเขาเลยบอกว่าการที่พี่ไม่ร้องไห้พี่ไม่เสียใจหรอพี่ถามหน่อยการที่พี่ไม่มีน้ำตาพี่ไม่เครียดหรอเราเลยบอกว่าพี่ขี้โกหกทำไมต้องหลอกกันด้วยทำไมไม่บอกกันตรงๆที่ว่าคบไม่ได้เพราะเรื่องนี้ทั้งๆที่พี่ก็รู้ว่าพี่จะได้แต่งนานแล้วเป็นเกือบอาทิตหลอกกันทำไมเขาเลยว่าใครจะกล้าพูดว่ะเรื่องแบบนี้ใครจะกล้าพูดตรงๆให้คนของใจตัวเองฟังเป็นแกกล้ามั้ยเราเลยเงียบเราเลยว่าพี่ไม่แต่งไม่ได้หรอแล้วหนูจะอยู่ยังไงพี่แก่แล้วการที่พี่เลือกทางนี้พี่ผิดมากหรอแม่พี่ก็แก่มากแล้วพี่เป็นลูกชายคนเดียวแกทำให้พี่ได้มั้ยย้ายมาอยู่ด้วยกันแต่งแทนเจ้าสาวไปเลยมาสิ เราเลยเงียบ แล้วเราพูดว่าเวลาหนูอยู่กับพี่หนูโคตรมีความสุขเป็นตัวของตัวเองกล้าทำในสิ่งที่กลัวเพราะพี่อยู่ข้างๆแต่ตอนนั่นเราเล่าไปร้องไห้ไปเขาเลยฟังไม่รู้เรื่อง
เขาเลยว่าพูดใหม่สิเราเลยบอกว่าพี่ไม่ต้องมายุ่งแกรู้มั้ยวันที่พี่เจอแกครั้งแรกพี่นะโคตรขอบแกเลยชอบมาตลอดชอบจริงๆรักมากด้วยเราเลยบอกไม่เชื่อเขาเลยบอกว่าเออกูพูด ไรไม่เคยเชื่อสักอย่างหรอกพอบอกรักก็ไม่เชื่อพอไม่บอกก็คิดไปเองอีกงั้นร้องไห้ให้พอพี่ไปคุยเรื่องงานก่อน เรารู้สึกตัวเองงี่เง่าไรเสาระมากค่ะ เรารักเขามากแต่เขาบอกไม่เคยรักเราเลยแต่เราก็เคยทิ้งเขาไปเพราะลืมแฟนเก่าไม่ได้พอเรากลับมาเราก็ไม่คุยกับใครนอกจากเขาแล้วเราก็ได้รับผลกรรมที่คัวเองทำ เขาทำเพื่อเรามาตลอดเราไม่เคยทำให้เขาได้เลยไม่เคยทำในสิ่งที่เขาต้องการได้สักครั้งเดียว พอมารักก็สายไปแล้ว พอเราไปถามรุ่นพี่ที่รู้จักเคยคบกับเพื่อนเขาบอกว่าแกจะแต่งจริงๆหรอมันใช่กรอมีการ์ดมั้ยเราเลยบอกว่าไม่ พี่เราเลยว่าปล่อยไปเถอะเราต้องเจอคนอื่กเยอะ อยากจะบอกพี่ว่าหนูรักพี่มากๆนะพี่เป็นคนที่เป็นห่วงหนูตลอดเวลาหนูไม่สบายหรือเลิกงานดึกก็เป็นห่วงตลอดหนูกับเห็นแก่ตัวไม่เคยทำในสิ่งที่พี่ต้องการได้หนูไม่รู้ว่าพี่แต่งงานจริงมั้ยแต่ยังไงขอให้โชคดีนะ มีความสุขมากๆ ใน​วันที่​เรา​เจอ​คนที่​ดี​ที่สุด​ เราก็ดันไม่โตพอที่จะอยู่​ข้าง​เขา" แค่ความรักมันไม่พออย่างที่พี่บอกจริงๆ ขอบคุณทุกคนนะคะ