สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่อง"หลอนๆ"ให้ฟังมันเป็น"เรื่องเล่า"เเต่ไม่ใช่เรื่องเเต่งขึ้นอย่างเเน่นอนเพราะมันเป็นครั้งที่2แล้วที่เกิดขึ้นกับตัวของผมเอง"เริ่มกันเลยนะครับ...ยามเย็นวันหนึ่งผมและเเฟนเกิดการทะเลาะกันเพราะด้วยความมืดของยามเย็มเเละยังไม่มีที่พักสักที่เลยผมกับแฟนได้ตกลงขี่รถมอเตอร์ไซค์ตามหาที่พักจนมาเจอที่พักแห่งหนึ่งไม่รู้ชื่อและจังหวัดที่ตั้งอย่างเเน่ชัด..มันเป็นห้องพักทั่วๆไปนี่แหละครับแถมข้างหลังห้องพักยังมีแม่น้ำที่ดูเหมือนทะเลอย่างไงอย่างงั้นเเต่ก็ช่างเถอะครับอย่างไงก็เป็นเเค่แม่น้ำ"บรรยากาศช่างดีอะไรขนาดนี้"ผมคิดในใจและเดินเข้าไปหาเจ้าของห้องพัก"ป้าครับมีห้องว่างให้ผมสักห้องไหมผมถามป้าด้วยความใจเย็น"มีสิเดียวให้เด็กพาไปดูนะ"ผมกับเเฟนเดินตามเด็กผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องๆหนึ่งในขณะที่จะเปิดห้องนั้นผมสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นมีอาการตัวสั่น"เร่งรีบเป็นพิเศษเหมือนไม่อยากเข้ามาในห้องนี้เหมือนอยากจะออกไปจากห้องนี้ไปใวๆ พอเปิดประตูเข้ามาสิ่งแรกที่พบคือความมืดและความ"เหงา"เด็กผู้หญิงเริ่มเปิดสวิตช์ไฟแต่"ไม่ติด"ทำไมไม่ติดละผมถาม"และสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นที่นอนที่เหมือนไม่ได้จัดอย่างเรียบร้อยที่ควรจะเป็นเด็กผู้หญิงรีบเข้าไปจัดอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่าห้องนี้ถูกปิดตายมานานมากแล้ว!ผมกับแฟนจึงออกไปบอกป้าเจ้าของห้องพักว่าขอเปลี่ยนห้องได้ไหมป้า"ได้สิ ป้าพูดขึ้น แล้วป้าก็พาไปอีกห้องหนึ่งที่ภายในห้องดูปกติดีเหมือนห้องพักทั่วๆไป ผมกับแฟนตัดสินใจนอนที่นี่"เธอหิวไหมเราออกไปหาอะไรกินกันเถอะผมพูดกับแฟนแล้วเราทั้งคู่ ก็ออกจากห้อง"เดินมาที่ร้านส้มตำเพราะแถวนี้มีร้านเดียวแหละครับที่เปิดอยู่"ป้าครับผมขอส้มตำครกนึงครับ ป้าก็พูดขึ้นมาทันที น้องย้ายห้องแล้วใช่ไหม!ผมนิ่งไปสักพัก ป้าพูดต่อว่า"ดีแล้วรู้ไหมห้องนั้นมีผู้หญิงฆ่าตัวตายมาแล้ว"ภาพก็ขึ้นมาในหัวของผมในคืนที่ฝนตกมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้เสียใจภายในห้องดูมืดเเละเงียบเหงาผู้หญิงคนนั้นกำลังกระโดดจากหน้าต่างในห้องนั้นเหมือนกำลังจะฆ่าตัวตายทันใดนั้น"หน้าผู้หญิงคนนั้นก็ลอยมาJump scareเหมือนหนังที่ผมเคยดูมาเลยอย่างไงอย่างงั้น"จังหวะที่กำลังตกใจและเหม่อลอยอยู่ก็มีนักเรียนมาพักที่ห้องพักแห่งนี้หลายสิบคนกำลังเดินเข้ามาและชื่นชมกับแม่น้ำข้างหลังห้องพักที่ดู"สะกดใจ"หลายๆคนที่เข้ามาในที่นี่ทำให้ผมดึงสติกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแต่แล้วภาพก็ตัดมาตอนที่ทุกอย่างเริ่ม"เปลี่ยนไป"ทุกคนในห้องพักที่อยู่ที่นี่รวมทั้งเจ้าของห้องพักและแม่ค้าขายส้มตำ ยกเว้นผมกับแฟน และกลุ่มเด็กนักเรียน บรรยากาศเริ่มเเปลกๆไป"แม่ค้าขายส้มตำเริ่มยิ้ม" ในขณะเดียวกันเจ้าของห้องพักเริ่มใช้"มีด"วิ่งไล่ฟันผมกับแฟน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ทุกคนที่นั้นเริ่มเอาชีวิตรอด ผมและแฟน"พรากจากกัน"ที่นั้นเหมือนถูกปิดตาย คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้า ผมวิ่งหนีสุดชีวิต จนผมปีนออกจากกำแพงของห้องพักออกมาได้สำเร็จผมจึงพบว่าจริงๆแล้วภายนอกของห้องพักแห่งนี้มันเป็นเมือง"ร้าง"ตั้งเเต่แรกอยู่แล้ว เหมือนไม่มีคนอยู่มานานมากแล้ว? ผมเริ่มกลัว เเต่ในใจยังห่วงแฟนจึงหาทางเข้าไปและพบว่ามีทางลับแห่งหนึ่งที่สามารถทะลุระหว่างกำแพงภายนอกห้องพักไปที่ชายหาดของแม่น้ำได้ จึงเข้าไปแล้วตามหาแฟนเเต่ดันพบกับกลุ่มเด็กนักเรียนที่กำลังหนีตายจากป้าเจ้าของห้องพักผมช่วยเด็กพวกนั้นใว้ได้ทันโดยบอกทางออกให้กลับเด็กพวกนั้น เด็กพวกนั้น บอกกับผมว่า น้องที่มากับพี่ตายแล้ว คือเลข17 ผมเลข15 ผมก็ไม่เข้าใจความหมายของเลขนั้น เเต่ความคิดในหัวของผม ผมมากับแฟน และถ้าผมเลข15 แฟนผมต้องเป็นเลข16สิ แล้วเลข17 คือใคร...
สุดท้ายนี้ผมพบว่า ผมตื่นขึ้นมาและพิมพ์ลงในพันทิปให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ถ้ามีคำไหนพิมพ์ผิด ขออภัยใว้ณ.ที่นี้ ขอบคุณครับ🙏🙏