เรื่อง        บ้านเช่า….ผีหลอกหลอน
บทประพันธ์    นัฐพันธ์
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

          ผมเดินทางมาจากต่างจังหวัด  เพื่อมาหางานทำที่กรุงเทพ การมีชีวิตในเมืองใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะมีอุสรรคต่างๆมากมายที่เราต้องพบเจอ

พบเดินหาบ้านเช่าอยู่นานในตอนสายของวันหนึ่ง เดินตั้งแต่เช้าจรดค่ำก็ไม่พบที่ถูกตาถูกใจ  ทั้งสถานที่และค่าเช่าอันเป็นปัจจัยหลัก  ผมหมดกำลัง  ท้อ

แทบจะเดินไม่ไหว  แต่แล้วความหวังอันริบหรี่ก็ทำให้ผมเจอบ้านเช่าหลังหนึ่ง และนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นอกสั่นขวัญผวาของผม

บ้านหลังที่ผมมาเช่า เป็นบ้านไม้เก่า  ครึ่งล่างประกอบปูนเปลือย และด้านบนเป็นไม้  บ้านถูกทาสี ทำความสะอาดสวยงาม  สนนราคาไม่แพง  ทำให้ผม

ตัดสินใจเช่าอยู่ทันที  ป้าเจ้าของบ้านดูเป็นผู้หญิงใจดีและมีเมตราเป็นอย่างยิ่ง  ผมจ่ายเงินมัดจำล่วงหน้าสามเดือนตามข้อตกลงต่างๆ  บริเวณบ้าน มีที่เดิน

เล่น บ้านหลังนี้จัดว่าเป็นที่ถูกอกถูกใจผมเป็นอย่างยิ่ง  ผมเริ่มต้นชีวิตในการทงานในเมืองใหญ่เป็นพนักงานโรงงานบ้านที่ผมเช่าอยู่ไม่ไกลจากโรงงาน

ทำให้ผมสามารถเดินทางไปกลับอย่างาสะดวก  ช่วงหนึ่งที่โรงงานมีงานเข้ามาอย่างมาก ทำให้พนักงานต้องทำโอที  รวมถึงผมด้วย กว่าผมจะเลิกงานก็ดึก

มากแล้ว ผมอาศัยการเดินเท้าเข้ามาในซอย  ผมอาศัยอยู่ที่บ้านเช่าหลังนั้นร่วมสัปดาห์  ไม่เห็นความผิดปกติใดๆจนวันนี้ที่ผมมีความรู้สึกแปลกๆ  ผมก้าว

เท้ามายืนที่หน้าบ้าน มองภาพบ้านที่ผมเช่าอยู่  ไฟเปิดสว่างจ้า ที่แรกผมก็คิดว่าผมคงลืมปิดไฟ  แต่ยิ่งคิดไปคิดมาก็ไม่น่าจะลืม  แต่ช่างมันเหอะไหนๆเปิด

ไปแล้วจะแก้ไขอะไรได้  ผมเดินเข้าไปในบ้าน ในบ้านผมเห็นความเปลี่ยนแปลงของสิ่งของที่อยู่ มันเหมือนถูกเคลื่อนย้ายไปจากจุดเดิม ทีแรกผมก็ไม่

สังหรณ์ใจอะไรหรอก คิดว่าผมคงลืมวางของสลับนั้นโน่นนี้ แต่มันมาพีคตรงที่ มีเสื้อผ้าผู้หญิงในบ้านของผม ผมอกสั่นกลัวเป็นอย่างยิ่ง เสียงดังกุกกักอยู่

บนบ้าน เหมือนมีใครอยู่ด้านบน ทำให้ผมใจเต้นตุบตับ ใจหนึ่งก็กลัว แต่อีกใจก็อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่บนบ้าน ผมค่อยๆย่องขึ้นไปด้วยความอยากรู้  มือของผม

ค่อยๆเปิดประตูและทำเอาขนหัวลุกตั้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนผมสำรวจด้วยสายตามองรอบๆด้วยความกลัว ภายในห้องมืดสลัว ผมเอื้อมมือไป

ที่สวิตช์ไฟ

ค่อยๆกดเปิด เเละมันทำให้ผมต้อง....  ผมตาเหลือกมองดูภาพตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว

"ผี"  ผมร้องตะโกนสุดเสียง เป็นผู้หญิง

แก่ผูกคอตายห้อยโตงเตงอยู่ ใบหน้าบวม เลือดไหลนอง เป็นสภาพที่น่าเกลียดน่ากลัว จนผมเเทบจะอวกออกมา  ผมทำอะไรไม่ถูก คิดได้เเต่ว่า หนี หนี

ด้วยความหวาดกลัวผมวิ่งลงจากบ้านหลังนั้นออกไปโดยไม่คิดชีวิต และไม่คิดว่าชาตินนี้ผมจะเจอดีเข้าแล้ว

มุมหนึ่งไม่ไกล เจ้าของบ้านเดินออกมาเพราะได้ยินเสียงร้องแหกปากตะโกน ไม่นานร่างของศพเดินได้เลือดไหล ใบหน้าเละหน้ากลัวก็เดินลงจากบ้านเช่า

หลังนั้น  สองคนหัวเราะเสียงดัง พร้อมกันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

    “หนีป่าราบเลยไอ้หนุ่มนั้น”เสียงของป้าเจ้าของบ้านบอกพร้อมทั้งเธอกำลังระเบิดหัวเราะชอบใจ

    “เจอแบบนี้ใครจะไม่หนีบ้างเล่า เล่นเจอคนผูกคอตายในบ้านเช่า”คนที่แต่งตัวเป็นผีหัวเราะแบบสะใจ

ไม่นานวิน มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งมาจอดส่งผู้โดยสาร และมาจอดคุยกับป้าสองคนซึ่งสนิทคุ้ยเคยกันดีอยู่แล้ว

    “นี้ๆได้ไปดูคนโดนรถตายหรือเปล่าป้า”  คนขับวินบอกป้าสองคนส่ายหน้า

        “ใครหรอ” สองป้าพูดพร้อมกนด้วยความอยากรู้

       “ก็ผู้ชายที่มาเช่าบ้านป้าไง  นี่ตายมาตั้งแต่ห้าโมงแล้วนะป้า” พูดจบก็ขับรถออกไป  ทิ้งให้ป้าสองคนมองหน้ากัน ไม่อยากจะคิดว่าเมื่อกี้  สองคนหลอก

ใคร? ในเมื่อเด็กหนุ่มนั้นตายไปแล้ว  สองคนหวีดเสียงดังลั่นด้วยความหวาดกลัว
...................................................................................................................................................................................................

ผมยื่นเงินสองร้อยบาทส่งให้คนขับวินมอเตอร์ไซค์ ผมแอบยิ้มที่มุมปาก แผนการหลอกซ้อนแผนของผม ทำให้ป้าเจ้าของบ้านที่ชอบหลอกผีหวังเงินประกัน

มัดจำคงเข็ดไปอีกนาน

เมื่อผีหลอก  เราก็ต้องหลอกผี

“55555”ผมหัวเราะที่ชอบใจเป็นผู้ชนะ

                                                                                                 จบ