มันเหมือนกับว่าคิดอะไรไม่ออก อยากจะเล่าให้ใครซักคนฟังเพื่อระบายบ้าง

เรื่องมันมีอยู่ว่า แม่เรามีน้อง 2 คน และน้อง 2 คนของแม่ก็คอยโทรมายืมเงินแม่เราตลอด
(เมื่อก่อนเราไม่ได้อยู่กับแม่) แม่เราให้น้องเขายืมไป แต่ก็ไม่เคยได้คืน พอตอนจะเอา โทรมาด่าลูกว่าลูกไม่ดี ลูกไม่ดูแล ลูกไม่ส่งเสีย สาระพัดจะสรรหามาพูด พอได้ไปถึงเวลาคืนก็เงียบหายไป โทรหา ก็ไม่รับ รับก็ไม่มี ไม่คืน เหมือนลืมไปแบบหน้าตาเฉย ผ่านไปซัก เดือน -2 เดือน ก็เริ่มโทรมาใหม่ หาเรื่องมาด่าลูกใหม่ ตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ไป 

(เรากลับมาอยู่กับแม่ได้ประมาณเกือบ 2 ปี ) เราจะเป็นคนดูแลเรื่องการเงินแม่เราทุกอย่าง 
ตลอดเวลาที่เราอยู่กับแม่ น้องของแม่ก็โทรมายืมตลอด และเราก็ให้ไปตลอด แต่เขาก็คืนมาตลอดเหมือนกัน เขายืมทุกเดือน เดือนละ 5-6 พัน ทุกเดือน 
มาช่วง 2-3 เดือนหลัง พ่อเราติดโควิด และเราทั้งบ้านต้องกักตัว ไม่มีใครได้ทำงานซักคน 1 เดือนเต็ม เงินเก็บเราก็น้อยลง เราเลยไม่อยากให้เขายืม
(เราขายของ และช่วงนี้ก็ขายของไม่ดีเลย กินแค่ครอบครัวยังแทบไม่พอกิน) 

แต่เขาก็โทรไปหาแม่เรา พูดไปร้องไห้ไป แม่เราก็มาบอก(สั่ง)เราละ ว่าให้โอนเงินให้น้าหน่อย เราบอกไม่มี เงินเหลือน้อย แม่เราก็ยกมาด่าหมด เรื่องตั้งแต่สมัยไหนๆ มันใช่เรื่องหรอ ต้องเอาปัญหาคนอื่นมาทะเลาะ มาด่า มาเถียงกันแบบนี้ บอกไม่มีๆ (มีแค่พอสำหรับครอบครัวเราไปถึงเงินออก) แต่ก็ยังพูดยังด่ายังว่ายังไม่พอใจอยู่นั่น น้องแม่ยืมเงินที ก็ทะเลาะกันที เดือนๆนึง ทะเลาะกันเพราะน้องแม่โทรมายืมเงินเป็น 10 ครั้ง พอทะเลาะกันเรากับแม่ก็ไม่คุยกันครั้งนึง 2-3 วัน มันใช่เรื่องหรอ