จริงๆแล้วพระพุทธเจ้าต้องการบวชให้เฉพาะคนที่หวังนิพพานเท่านั้นไหมครับ 
ตามพระธรรมวินัยเดิม  ถ้าบวชเข้ามาในศาสนาพุทธแล้วหวังอย่างอื่น  ไม่ได้หวังนิพพาน  พระพุทธเจ้าจะบวชให้ไหมครับ

คนที่หวังนิพพานก็แปลว่า  ไตร่ตรองและตั้งใจมาแล้วตั้งแต่ก่อนบวชว่าจะรักษาศีลให้หมดจดเป๊ะๆทุกข้อ แบบเอาชีวิตเข้าแลก ไม่มีข้ออ้าง
และจะตั้งใจสละความสุขความพอใจทุกอย่างทางโลกทิ้งทั้งหมด  ไม่มีข้อยกเว้น
(สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานาภาโว วินาภาโวติ ปัพพะชิเตนะ อะภิณหัง ปัจจะเวกขิตัพพัง
บรรพชิตพึงพิจารณาโดยแจ่มชัดอยู่เนืองนิจว่า ความพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งสิ้น จักมีแก่เรา ดังนี้)

สิ่งที่น่าจะตั้งคำถามเยอะในปัจจุบัน  คือคนส่วนใหญ่ที่บวชไม่ได้หวังนิพพาน(หรือเปล่า)
แต่หวังอย่างอื่นที่จะกลายเป็นปัญหา  ทั้งลาภยศ ตำแหน่ง อำนาจ เงินทอง ผู้หญิง ซึ่งบวชแล้วไม่ตั้งใจภาวนาต้องมีซักวันแน่ๆที่ศีลขาด

ส่วนคนที่ชั้นดีกว่าหน่อยก็คือบวชในขณะที่ยังไม่เข้าใจว่ามรรคผลนิพพานต้องทำอะไร  รู้แต่ว่าบวชแล้วดี  ก็เลยบวชไปก่อนแล้วค่อยศึกษาปฏิบัติ
แต่ปัญหาก็ตามมาว่าบวชไปนานๆแล้วสุดท้ายรู้ว่าตัวเองยังยึดติด ละบางอย่างไม่ได้  แต่จะสึกก็ทำงานอะไรไม่เป็นแล้ว  อยู่ในผ้าเหลืองสบายกว่า
กลุ่มนี้ถึงศีลข้อปาราชิกไม่ขาด  แต่ก็จะนำไปสู่ข้อติเตียนของประชาชน  และวัตรปฏิบัติที่เลอะเลือนในหมู่สงฆ์ด้วยกันเอง

เลยอยากทราบครับว่าถ้าจะบวช  (ที่ไม่ใช่บวชตามประเพณี มีกำหนดวันสึกล่วงหน้า)
ควรจะบวชก็ต่อเมื่อเคลียร์เรื่องทางโลกหมดแล้ว  และตั้งใจจะนิพพานจริงๆเท่านั้น  ถึงจะบวช  แบบนี้ดีกว่าไหม
ถ้ายังคิดว่าตัวเองยังติดบางสิ่งแน่ๆ  ไม่ตั้งใจจะสละสิ่งนั้นแน่ๆ  แบบนี้ถ้าจะปฏิบัติก็ปฏิบัติอยู่ในเพศฆราวาสไปก่อนดีกว่าไหม
ยังไงก็คงไม่ตายเพราะบรรลุอรหันต์อยู่แล้ว  ดีกว่าไปสุ่มเสี่ยงให้ศาสนาของพระศาสดาแปดเปื้อน