คือเรามีปมกับเรื่องนี้มากๆ เราเป็นสิวตั้งแต่ป.6จนตอนนี้ม.3แล้วยังไม่หายเลยค่ะ ตอนป.6เราโดนล้อหนักมากๆ ทั้งอีคางคก อีพระจันทร์ อีสิว อะไรแบบนี้ แล้วก็เคยมีรุ่นพี่เดินผ่านเรา แล้วเขาก็พูดกันแต่เราไปได้ยินพอดี ว่า น้องคนนั้นอยู่ป.อะไรวะ สิวเยอะกว่ากูอีก เราเจ็บมาก ทั้งรู้สึกงงๆว่าไม่รู้จักกันมาพูดแบบนี้ได้ยังไง ทั้งงงว่าสิวเราเยอะขนาดนั้นเลยหรอ ทั้งเสียใจที่ตัวเองเป็นสิว ความรู้สึกแย่ๆเต็มไปหมดเลยค่ะ จนเราไม่อยากจะส่องกระจกเลย เราร้องไห้เพราะเรื่องนี้เยอะมากๆ แต่เราไม่เคยพูดอะไรได้เลย พอมามัธยม โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนหญิงค่ะ เลยไม่มีใครล้อ แต่ก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจอยู่ดี เหมือนความรู้สึกเก่าๆมันยังอยู่กับเรา เรากลัวสายตาคนอื่นเวลาเห็นหน้าเรา กลัวเขาจะรังเกียจ ไม่ชอบสายตาเวลาที่คุยกันแล้วเขาไม่มองตาเราแต่เหมือนจุดโฟกัสมันไปอยู่ที่สิวเรา กลัวไปหมดเลยค่ะ พอยิ่งตอนนี้ต้องใส่แมส ตอนอยู่ข้างนอกหรือไปโรงเรียนเราก็จะใส่ตลอดเวลา จะถอดแค่ตอนกินข้าว หลังจากนั้นก็ใส่ทั้งวันเลยค่ะ เราไม่มั่นใจเลยจริงๆค่ะ ไม่มั่นใจจนไม่กล้าชอบใคร กลัวเขาไม่เอาเพราะเป็นสิว แย่มากเลยค่ะ แต่บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองอาจจะคิดไปเองว่าหน้าของเราที่เราไม่ชอบ คนอื่นก็คงจะไม่ชอบหรอก มันน่ารังเกียจ