ก็ตามนั้นแหล่ะ คือเราเป็นคนที่เฟรนลี่มากๆ มีเพื่อนเยอะอยู่ เป็นที่รับฟังและช่วยแก้ปัญหาให้เพื่อนและคนรู้จักทุกคน แต่ในเวลาเดียวกันเราก็เป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ แอบเย็นชานิดหน่อยตอนที่เราเจอคนไม่รู้จักหรือคนรู้จักห่างๆที่ไม่ได้สนิทสนมมากนัก เวลาอยู่กับพ่อแม่เราก็ถือว่าเป็นช่วงที่ปกติที่สุดเพราะไม่ได้เฟรนลี่หรือเงียบเกิน
           
             มาเข้าถึงเรื่องที่เรากดดันและเศร้าบ่อยกันดีกว่า เวลาอยู่คนเดียวกัน คือเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนะแต่เหมือนเราเป็นที่รับฟังเยอะไปจนมันเก็บมาทำให้เราเครียดและกดดัน รวมถึงมโนเรื่องต่างๆนาๆ เช่น ถ้าเกิดพรุ่งนี้เราตายหรือคนรอบตัวตายจะเป็นยังไง ประมาณนี้ นอกจากนั้นยังเศร้ามากๆเวลาทำอะไรไม่ได้ตามที่หวังไว้+กดดันอีก ส่วนตัวเราเป็นคนที่ไม่ได้เล่าเรื่องราวอะไรให้ใครฟังมากสักเท่าไหร่เวลาเจอปัญหาอะไรเราก็ชอบแก้มันด้วยตัวเองคนเดียวตลอด เหมือนเรากลัวว่าเขาจะมาหัวเราะเยาะเรา แต่ความจริงเราก็ไม่ได้อยากจะคิดอย่างนั้นเลยด้วยช้ำ..