เอาเท่าที่จำความได้ มันก็น่าจะเริ่มตั้งแต่ช่วงม.ต้น ที่ผมชอบจินตนาการเรื่องราวต่าง ๆ อยู่ในหัวตัวเอง
เพราะสมัยเป็นเด็ก ผมชอบอยู่บ้านมากกว่าที่จะออกไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ
ก็เลยอยู่กับตัวเอง วาดรูป อยู่กับเพ่ื่อนในจินตนาการ
ซึ่งก่อนหน้านี้ เรื่องราวที่จินตนาการก็ค่อนข้างที่จะเรื่อยเปื่อย ตามสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ณ ช่วงเวลานั้น

จนมันเริ่ม เป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้น ประมาณ 5-6 ปีก่อน
เรื่องราวเพ้อฝัน จินตนาการของผมมันเริ่มมีเนื้อหาชัดเจน  *มีภาพชัดเจน มีเหตุการณ์ต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ เหมือนกับเป็นซีรี่ส์เรื่องนึงเลยก็ว่าได้
เนื้อหาของเรื่อง มักจะเป็นเรื่องเพ้อฝัน ออกแนวไซไฟ พลังพิเศษต่าง ๆ

หลายปีที่ผ่านมา ผมจินตนาการถึงเรื่องพวกนี้ หลายเรื่อง หลายเหตุการณ์มาก แต่สิ่งที่จะเหมือนกันในทุก ๆ เรื่องคือ ผมจะใช้ชื่อเรียกตัวเองว่า "Ark" เสมอ
ถึงขนาดที่ว่า ผมเชื่อมทุกเรื่องที่ผมจินตนาการมา เข้าด้วยกัน โดย Ark ในแต่ละเรื่อง จะเข้ามาเจอกัน พูดคุยกันถึงเรื่องราวของตัวเองได้ในสถานที่ ที่เรียกว่า "Dimension Ark" , "Dimension of Ark"
ซึ่งพอเป็นแบบนั้น Ark แต่ละคนก็จะพบว่า จริง ๆ แล้วตัวเองเป็นแค่จินตนาการของคน ๆ นึงเท่านั้น (ซึ่งก็คือผมเอง) 

งงมั้ย? ผมจินตนาการว่า ตัวเองคือ Ark และรู้ว่าตัวเองเป็นแค่จินตนาการของตัวเองอีกที

*ย้อนกลับมาตรงที่เผมบอกว่า มีภาพชัดเจนมากขึ้น ผมหมายถึง ภาพสถานที่ต่าง ๆ ที่ผมจินตนาการออกมานั้น มันเหมือนกับได้เห็นด้วยตาของตัวเอง
ยกตัวอย่างเช่น สถานที่แห่งหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีใบเรืองแสงสีฟ้าในตอนกลางคืน 
ถ้าจะนึกให้เห็นภาพ ก็คงเหมือนกับหนังเรื่อง อวตาร 

จริง ๆ จะว่าไป ภาพสถานที่ต่าง ๆ เหตุการณ์ต่าง ๆ บางทีมันก็มักจะคล้าย ๆ กับบรรดาหนังต่าง ๆ ที่เคยดูนั่นแหละ เหมือนจับเอาตรงนู้นนิด ตรงนี้หน่อยมารวม ๆ กัน

ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ ยอมรับเลยว่าคุณเก่งจริง ๆ ที่อ่านเรื่องไร้สาระมาถึงนี่ได้ 555 
เอาจริง ๆ ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมตั้งกระทู้นี้มาทำไมเหมือนกัน 
แค่แบบ นอนไม่หลับ แล้วเรื่องพวกนี้มันก็อยู่ในหัวตลอด เลยอยากพิมพ์มันออกมา เผื่อจะมีคนที่เป็นคล้าย ๆ กัน

ผมเคยหาข้อมูลอยู่บ้าง เค้าบอกว่า สิ่งเหล่านี้มันคือ "โรคฝันกลางวัน" แล้วมันต้องรักษาไหม? 
ไม่รู้สิ! ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องรักษาอะไร เพราะยอมรับตรง ๆ เลยว่าผมค่อนข้างชอบเวลาตัวเองจินตนาการ
มันช่วยให้ผมหลุดจากชีวิตที่น่าเบื่อ เพราะในโลกความเป็นจริง ผมโคตรจะเกลียดชีวิตตัวเองเลย

อ้อ จุดเริ่มต้นของเรื่องต่าง ๆ ของผม มันมักจะเริ่มด้วยการจินตนาการว่าตัวเองตาย 

มันแปลว่าผมอยากตายใช่ไหม? ผมเองก็ตอบไม่ถูก
ผมอยากหลุดพ้นชีวิตนี้ หรือบางทีแค่อยากไปให้พ้นจากจุดที่อยู่ 
....
ไม่ชอบตรงนี้เลย 
....
ตอนแรกคิดว่านี่น่าจะเป็นกระทู้เบาสมอง แต่มาลงเอยด้วยการทำตัวเหมือนคนเบียวโรคซึมเศร้า 
แต่ช่างเถอะ ยังไงก็พิมพ์ไปแล้ว และเรื่องพวกนี้มันก็ออกมาจากหัว ณ ตอนนี้จริง ๆ ผมรู้สึกแบบนี้จริง ๆ ก็ช่างมันไปแล้วกัน
....
ปล... แท็กห้องมั่วก็อย่าว่ากันเลย นาน ๆ จะตั้งกระทู้ซักที
ปล.2  ไม่แน่ใจมีคำผิดตรงไหนบ้างรึเปล่า เวลาที่พิมพ์ ณ ตอนนี้คือ ตี 3:45  ตาลายหมดแล้ว