เราเป็นที่ค่อนข้างไร้ความรู้สึกมาก เราจะไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่สนุกถ้ามีคนอื่นอยู่ เรามีพ่อแม่ที่ค่อนข้างจะดีมั้งนะ เราปรึกษากับเขาได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ต่อให้ปรึกษาได้เขาก็หาเหตุผลที่เราไม่ค่อยอยากได้ยินเท่าไหร่
ยกตัวอย่างคือเราโดนบูลลี่เรื่องหน้าตาตั้งแต่ป.1ยันป.6เราเคยปรึกษาพ่อแล้วแต่พ่อบอกว่า"เพื่อนหยอกเล่น พ่อก็เคยโดนเหมือน"เราก็เลยอดทนตลอดจนขึ้นม.1มันก็ระเบิดออกมา เราร้องไห้หนักมากแต่พ่อบอกว่า"มันผ่านมาแล้วจะเอามาพูดทำไมกัน!"พ่อพูดเสียงดัง ตอนนั้นเราที่ร้องไห้หนักมากพอได้ยินคำพูดนั้นก็รู้สกโลกเคว้งไปหมด หูอื้อได้ยินแต่เสียงวิ้งๆ แล้วเราก็เงียบไปพยายามหยดเสียงสะอื้นอย่างสุดความสามารถ
ความคิดของเราตอนนั้นคือ ไม่ปลอบใจสักหน่อยเหรอ ขอแค่สักคำก็ยังดี
อย่างที่สองที่อยากถามคนที่เข้ามาอ่านมาก เรารู้ว่าสิ่งที่พ่อแม่จัดหามาทั้งหนังสือเรียน หาที่เรียนพิเศษให้ คอสเรียนต่างๆนั้นมันดีต่อเราและช่วยเราได้แต่เราเหนื่อยมันไม่เคยเข้าหัวเราเลยเวลาเรียน เราบอกแม่ให้เลิกเรียนเพราะเราคิดว่าในเมื่อมันเรียนไม่เข้าหัวก็ไม่ควรเรียนสิ แม่เราให้เหตุผลว่า"ในเมื่อมันเรียนเพิ่มเข้าไปแล้วจะไม่ดีได้ยังไง"เราเงียบไม่เถียงต่อและปล่อยไป
เรารู้ว่าควรเรียนและควานควายหาความรู้เพื่ออนาคตแต่เราไม่รู้อะไรเลย ไม่เข้าใจเลย เราปล่อยไปอย่างนั้น เรียนไปอย่างนั้น ไม่พูดอะไร จนเมื่อมีคนถามว่าโตขึ้นจะทำอะไรเราตอบว่าไม่รู้ เพราะไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว เราเดินตามทางที่พ่อแม่วางไว้โดยปริปากบ่นเล็กน้อย เรามองย้อนดูในอดีตที่ผ่านมาเราไม่มีเป้าหมายอะไร
จบการบรรยาย
ปัจจุบันอายุ14 ม.2 คะ