คือ เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่น
พ่อกับแม่ของเราแยกทางกัน เราอยู่กับแม่
แม่ให้ความรักเราดี แต่ในใจของเรามันรู้สึกว่า
เราขาด เราขาดความรัก เราต้องการความรัก
เราต้องการให้คนมารักเรา เรารู้สึกว่า
ถ้ามีคนมารักเราบ้าง เราจะรู้สึกดีกับตัวเองมากๆ
ประเด็นคือ เราคิดว่าเราเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้
เวลาอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนก็ตาม
เราจะชอบมองเค้าแบบให้ความนใจ ชอบอ่อย
พอเค้าสนใจเราตอบ หรือ มีท่าที สนใจตอบ
เราก็จะรู้สึกดี รู้สึกเติมเต็ม เราไม่ค่อยเลือก
ว่าคนนั้นจะรูปร่างหน้าตายังไง แต่ส่วนมาก
เราจะไม่ชอบคนมีอายุ เราชอบวัยรุ่น
หรือวัยที่ใกล้เคียงกับเรา เราห้ามตัวเองไม่ได้
เวลาที่เราอยู่ใกล้ใคร เราก็จะชอบอ่อย
เหมือนเราต้องการให้พวกเค้าสนใจเรา
ซึ่ง ผู้ชายบางคน ตอนแรกก็สนใจเราตอบ
แต่พอโดนเราลุกมากๆ เค้าก็เริ่มถอยหนีเรา
แบบรังเกรียจ เรารู้สึกแย่นะ แต่เราก็มีความสุข
เราเลิกนิสัยนี้ไม่ได้เลย ไม่รู้เราเป็นอะไร
ทำไมเราถึงกล้าบอกรักผู้ชายคนอื่นง่ายๆ
โดยที่เราไม่รู้สึกเขิลอาย เราทำแบบนี้บ่อยๆ
บ่อยจนมันกลายเป็นเรื่องชินชาสำหรับเรา
บางทีเราก็โดนผู้ชายรังเกรียจ แต่เราก็ไม่เลิก เราควรเลิกนิสัยนี้ยังไงดีคะ
เราบอกรักผู้ชายไปมั่วๆ มากกว่าสิบคน
บางคนเหมือนรู้สึกดีกับเรา ตอนแรกๆ
แต่ตอนหลังก็มีท่าทีรังเกรียจ บางคนก็ไม่สนใจเรา
เรารู้สึกเราหยุดตัวเองไม่ได้ และมันอาจจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ