ตามกระทู้เลยค่ะ คือแม่เราเป็นคนที่ชอบยัดเยียกให้เราไปเรียนในด้านที่เราไม่ถนัด ชอบกดดันเรา ชอบบอกว่า เราต้องสอบได้ที่1นะ ต้องได้เกรด4นะ พอเราอธิบายว่าทำไมเราถึงไม่เรียนสายนี้ ทำไมเราถึงไม่ได้ดั่งใจแม่ แม่ก็หาว่าเราเป็นคนชอบเถียง แม่จะไม่ซับพอร์ตเราในด้านการเรียนเพิ่มเติมเลย จะอ้างแค่ว่า ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างหรอก ถ้ามึ*ทำอย่างคนนั้น คนนี้ มึ*ก็จะเก่งเหมือนเขา อันนี้อะไรโง่อย่างกับควา* ไม่นึกเลยว่าจะมีลูกที่โง่ขนาดนี้ เราเรียนออนไลน์ทั้งวันก็กดดันมากพอแล้ว แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ เช่น คนข้างบ้านเขาไปทำงานที่ตปท.มีเงินเก็บหลายสิบล้าน แม่ก็จะบอกว่า เนี่ย หัดดูบ้างนะ ทำไมไม่ทำเหมือนเขา ไม่อยากให้พ่อแม่สบายหรอ มีใจบ้างดิ หลายปีผ่านมาแม่จะพูดแบบนี้เสมอเวลาแม่เห็นใครที่เขามีบ้าน มีรถ มีเงิน ต่างๆนาๆ จนเรารู้สึกว่า ที่ผ่านมาเราทำเกรดได้ไม่ต่ำกว่า3.89มาตลอด ตั้งแต่อ.1-ป.5 เราสอบได้ที่1ตลอด จนมาป.6 เราย้ายมาอยู่กับแม่เราสอบไม่ได้ที่1 แต่เราทำเกรดได้3.89  แม่ไม่ชมเรา แต่แม่กลับบอกว่า เกรดใช้ไม่ได้เลย เกรดน้อยมาก เราควรทำยังไงดีคะ คือพ่อแม่คนอื่นเราซัพพอร์ตลูก เขาให้ความอบอุ่น เขาปรับตัวกับการเป็นแม่ของลูกที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นได้ดี แต่แม่เราไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ   ทุกวันนี้เราเครียดมากๆ เครียดหลายๆเรื่อง บางวันเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย เพราะกดดัน  ปล.ครอบครัวเราพ่อกับแม่หย่ากันแล้วแม่เรามีแฟนใหม่