ความผิดพลาดครั้งหนึ่งคือ การอนุญาตให้น้องๆใช้พันทิปของร้านคอมได้  เข้ามาอ่านหลายๆคนอาจจะงงว่า ทำไมกระทู้ถึงมั่วซั่วก็นั่นแหละค่ะ แต่หลังจากนี้วางใจได้เลยค่ะ ไม่มีอีกแล้วเพราะร้านเจ๊งไปแล้ว 5555 เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ ตั้งแต่เรียนจบเราทำงานของตัวเองมาตลอด จนโควิดรอบสองตัดสินใจปิดร้านค่ะ เราจบ ปวส. มันเลยมีข้อจำกัดในการหางานอยู่พอสมควร จนได้งานตรงสายกับที่เรียนมา ทำอยู่เกือบสามเดือน ลาก่อยยยย
         กลับมาว่างงานอีกครั้ง เลยไปสมัครโรงงานใกล้บ้าน พอทำได้อยู่ค่ะ ได้ 3xx บาท เบิก15วันครั้ง ตกเดือนนึงไม่ถึงหมื่น ร้องห้ายยยยยย 😭
แต่ก็นั่นแหละดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ ด้วยความที่ไม่มีภาระอะไร ตอนนี้แฟนอยากให้ออกจากงาน เพราะเสี่ยงโควิดด้วย เราก้ไม่ได้ขยันอยากทำหรอก แต่อย่างน้อยไม่มีเงินเข้า ก็ไม่อยากเอาเงินเก็บ ที่มีอยู่ออกมาใช้ เผื่อมีโอกาสดีดีเข้ามาจะได้มีเงินลงทุน เราไม่อยากเอาความเป็นเราไปฝากไว้กับใคร ไม่ต้องกลัวว่าใครจะทิ้ง ไม่ต้องกลัวว่าใครจะด่าจะว่าเราใช้เงินเปลือง เราหาเองใช้เองสบายใจกว่า.

มาถึงจุดนี้เราเข้าใจเลยว่า ทำไมคนรากหญ้าถึงลืมตาอ้าปากไม่ได้ ค่าแรงที่น้อยนิดกับค่าครองชีพที่แสนแพง มันจะไปพอยาไส้ได้ไง นี่ขนาดเราอยู่ชานเมืองมากๆ  คิดภาพตัวเองไม่ออกเลยถ้าก่อนหน้านี้เราไม่กล้าที่จะสร้างอนาคตไว้ก่อน ตอนนี้เราจะจบแบบไหน มาแชร์มาให้กำลังใจไปด้วยกันนะคะ 

มาอัพเดทค่ะ ตอนนี้หลุดวงโคจรเรียบร้อย ได้ข่าวโอไมครอนกำลังเข้าไทย แม่กับแฟนจ้างให้ออกจากงานแล้วค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้ทั้งคอมเม้นทั้งกล่องข้อความนะคะ (ไหว้ย่อ)