สวัสดีค่ะพี่ๆนี้เป็นกระทู้แรกของหนูอาจจะงงๆหน่อยนะคะ

**แต่ก่อนหนูอยู่บ้านป้าที่ต่างจังหวัดเรียนที่นั้นพอหนูอายุ14แม่ก็ถามอาชีบในฝันคืออะไร(พยาบาล)แม่ก็บอกว่าอย่าทำให้ผิดหวังนะหนูก็ตั้งใจเรียนมาตลอดพออายุได้15แม่ก็พูดว่าสงสารแม่มั้ยถ้าสงสารก็ให้หยุดเรียนแล้วมาทำงานคิดเอานะกว่าจะเรียนจบอีกหลายปีพ่อแม่ต้องลำบากแค่ไหนเพื่อจะจบแล้วมีเงินเดือนเชื่อสิแม่ก็ตายก่อนถ้าต้องการให้แม่สบายก็มาทำงานสิ
**หลังจากหนูตัดสินออกโรงเรียนมาทำงานกับแม่ชีวิตหนูก็หาความสุขไม่เจอเลยค่ะร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวันแม่ไม่เคยเป็ที่ปรึกสาหรือให้หนูได้ระบายเรื่องทุกใจแม่ไม่เคยรับรู้อะไรเลยแต่เวลาโกรธหรือโมโหใครก็ลงที่หนู
แม่เคยบอกว่าถ้าชีวิตเค้าไม่มีหนูคงไม่ลำบากเพราะตัวคนเดียวอยากทำอะไรก็ทำแม่บอกว่าหนูคือตัวถ่วงในขีวิตเค้าแม่ไม่เคยรับฟังหนูแม่ตะด่าก่อนไม่ว่าจะถูกหรือผิดเวลาเค้าด่าถ้าหนูอธิบายก็บอกว่าเถียงเช่นเรื่องนี้
**หนูสั่งขนมจากแอพส้ม(เงินตัวเอง)จะสั่งทำไมโง่หรอแถวบ้านก็มีกูพาไปชื้อก็ได้จะเสียค่าส่งทำไม(หนู:แม่ไม่รู้ก็พูดไป แม่:เถียงกูหรอกูไม่หวังตายกับหรอถ้ามีผัวคงทิ้งกูไปอยู่กับผัวไม่เคยรักใครหรอกนอกจากตัวเองเห็นแก่ตัวแม่พูดแค่นี้อารมณ์เสีย
พ่อ:มันคนละเรื่องกันตัวเองไม่รู้แค่ยอมรับไม่ใช่พูดแบบนี้ลูกมันไม่ได้อารมณ์เสียมันก็พูดปกติของมันคนที่อารมณ์เสียคือเธอ แล้วก็ทะเลาะกันแบบนี้เกือบทุกวัน
**แม่หนูเป็นตั้งนานแล้วนะคะไม่ใช่อารมณ์วัยทองแน่นอนอายุ39เอง
หลังๆมาหนูเริ่มมีความคิดอยากหนีแม่วีนแรงขึ้นทุกวันบางครั้งอยากโต้ตอบเพราะชอบด่าให้เรื่องที่ไม่ผิดแม่สอนหนูว่าเป็นลูกห้ามโมโหหรือโกรธพ่อแม่ถึงพ่อแม่จะผิดก็ตามต้องคุยกันดีๆแต่แม่ทำตรงข้าม
    หนูควรทำไงดีใจเย็นเงียบเหมือนเดิมแล้วรับความทุกใจต่อไปหรือควรเก็บเงินเองแล้วย้ายออกไป(เงินที่หาได้แม่เป็นคนเก็บค่ะอยากได้ค่อยขอ) พี่ๆงงมั้ยคะถ้างงขอโทษด้วยนะคะขอบคุณค่ะที่เสียเวลามาอ่าน😊