ตามหัวข้อค่ะ หัวข้อนี้เกี่ยวกับแม่ที่มีแฟนใหม่ หนูเป็นลูกติดของแม่ หนูอายุยี่สิบแล้วค่ะ แม่กับหนูเราสองคนตัวติดกันตั้งแต่แม่ยังไม่เลิกกับพ่อแท้ ๆ เราไม่เคยแยกกันเลย จนมาวันหนึ่งแม่กับพ่อเลิกกัน หนูต้องไปอยู่กับแม่เพราะพ่อตอนนั้นยังเมาและหนูเป็นลูกคนเดียวของทั้งคู่ ตอนแรกมันดีนะคะ พ่อเลี้ยงไม่ได้แย่อะไรเลย เขาค่อนข้างจะใจดีมาก เข้าใจความรู้สึกมากกว่าพ่อแท้ ๆ ในบางเรื่อง

แต่มีอยู่วันหนึ่งสถานภาพทางการเงินของบ้านเราค่อนข้างจะติดลบ แม่จึงตัดสินใจส่งหนูไปอยู่กับพ่อแท้ ๆ หนูถึงอยากอยู่กับแม่ก็ขัดไม่ได้ต้องไปอยู่กับพ่อ แรก ๆ ยอมรับนะคะว่าคิดถึงแม่ แต่นานวันไปรู้สึกว่าเรายิ่งห่างเหินกันไปเรื่อย ๆ จากที่โทรกันทุกวันก็กลายเป็นเดือนละครั้ง หนักสุดสองสามเดือนโทรกันสักที จากที่ถามไถ่ความเป็นไปก็เริ่มมีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง มีเรื่องยุยงให้หาแฟนมาปนในบทสนทนาธรรมดา ๆ

จนวันนี้ที่หนูกลับมาหาแม่ที่บ้านพ่อเลี้ยง หนูสัมผัสได้เลยว่าแม่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เขาดูรักพ่อเลี้ยงมากกว่าหนูที่เป็นลูก ก็เข้าใจนะคะว่าเราห่างกับแม่มานานสักระยะหนึ่ง แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจคือทำไมแม่ถึงไม่สงสารลูกบ้าง เพราะคำพูดของแม่แต่ละคำที่พูดกับหนูมันทำให้หนูนอนร้องไห้คนเดียวมาสามวันติดแล้วค่ะ

ทั้งไล่ให้ไปอยู่กับพ่อแท้ ๆ บ้างล่ะ รู้แบบนี้น่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตาย ๆ ไปตั้งแต่เกิดบ้างล่ะ หนักที่สุดคือพูดตอกหน้าซ้ำ ๆ ว่าถ้ารู้ว่าโตมาแล้วเป็นแบบนี้กูทิ้งให้เป็นเด็กกำพร้าหน้าโรงพยาบาลก็สบายไปนานแล้ว

พยายามแล้วนะคะ พยายามเข้าหา พยายามถามแล้วว่าทำไมถึงเปลี่ยนแบบนี้ สิ่งที่ได้กลับมาคือคำก่นด่าเหมือนเก่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย หนูเลยอยากถามพี่ ๆ ว่าหนูควรจัดการกับรู้สึกยังไงดี หนูยอมลาออกจากที่เรียนมาทำงานหาเงินช่วยจุนเจือแม่ พยายามเรียนรู้งานจากพ่อแท้ ๆ ให้ได้มากที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งทำหนูยิ่งรู้สึกว่าเหมือนแม่จะเกลียดหนูมากขึ้นทุกวัน

พี่ ๆ คะ ช่วยบอกหนูทีว่าต้องทำยังไง หนูไม่อยากนอนจิตตกแบบนี้จะงานไม่เดินแล้วค่ะ 🙏🏻