สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากขอคำปรึกษาค่ะ

ตั้งแต่เรียนจบ เราก็ทำงานเป็น AE ในเอเจนซี่โฆษณามาเกือบ 4 ปีแล้วค่ะ ได้คำตอบกับตัวเองแล้วว่าเราเกลียดตำแหน่งตัวเองมากเพราะรู้สึกว่ามันไม่ใช่เราเลย (เพื่อนสนิทก็บอกว่าแปลกใจมากที่เราทนทำมาได้นานขนาดนี้) ก็เลยทรมานมาก เรารู้ตัวว่าไม่ใช่ทางตั้งแต่เดือนแรกๆแล้วค่ะ แต่อยู่มาจนตอนนี้เพราะก็อดทนมาเรื่อยๆเผื่อเก็บประสบการณ์และจำนวนปีที่ทำงานไว้ไปเรียนต่อ บวกกับออกก็ไม่รู้จะไปทำงานอะไร ไม่ได้มีด้านไหนที่สนใจหรืออยากทำเลย ก็อดทนทำมาเรื่อยๆ ร้องไห้บ่อยมากค่ะ แทบไม่มีสัปดาห์ไหนที่ไม่ร้องไห้เรื่องงานเลย อยู่แบบไร้วิญญาณไปวันๆจริงๆ แต่เราทำงานได้นะคะ ผลประเมินอยู่ในเกณฑ์ดีมากทุกปี ผู้ใหญ่ในองค์กรก็ชม แต่เรารู้สึกว่างเปล่ามากค่ะ ทำงานได้ก็จริงแต่ไม่ชอบเลย ทรมานมากๆ

จนเมื่อปลายปีก่อนหัวหน้าบอกว่าเราจะได้เลื่อนตำแหน่งปีหน้า (หมายถึงปีนี้) แต่สุดท้ายปีนี้เราไม่ได้เลื่อน เพราะมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในบริษัทและเปลี่ยน management board รวมไปถึงเรื่องการเมืองในบริษัท เราเลยไม่ได้โปรโมตค่ะ มาถึงรอบประเมินปลายปีนี้หัวหน้าเลยบอกว่าปีหน้าจะดันเราให้ได้เลื่อนให้ได้ แต่เพราะโดนหักหลังมาแล้วครั้งนึง เราเลยไม่เชื่อใจแล้ว เพราะหัวหน้าก็การันตีอะไรให้เราไม่ได้อยู่ดี (ที่เราไม่ได้โปรโมตปีนี้ ไม่ใช่ความผิดของหัวหน้าเรานะคะ หรืออย่างน้อยเราก็เข้าใจแบบนั้น) แต่พอหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานย้ำว่ามันคือตำแหน่งที่เราสมควรได้รับเพราะ performance เราถึง เราก็ลังเลว่าหรือเราควรรอเอาตำแหน่งก่อน แต่ใจนึงก็เถียงกับตัวเองว่าได้ตำแหน่งมาเราก็ไม่มีความสุข เพราะเราไม่ได้อยากโตในตำแหน่งนี้อยู่ดี แต่พอจะไม่เอาก็ยังตัดใจให้ขาดไม่ได้ค่ะ เพราะใจนึงเราก็รู้สึกว่าเราทรมานและทุ่มเทกับมันมานานขนาดนี้ ก็สมควรได้รับตำแหน่งจริงๆ อย่างน้อยก็ไว้ต่อรองกับที่ทำงานใหม่ได้ คือเรามองว่าแง่ตรรกะมันเป็นทางเลือกที่ดีค่ะ แต่ทางจิตใจเรารู้สึกว่ามันคือภาระและเราไม่ได้อยากได้เลย

เราอยากลองสลับไปทำฝั่งลูกค้าและยื่น CV ไปหลายที่มาก ตำแหน่งที่อยากได้แต่เค้าไม่เรียกพอเปิดรับใหม่ก็ส่งไปใหม่ตลอด เข้า jobsdb กับ linkedin ทุกวันจนจะเป็นงานอดิเรก มีบางบริษัทเรียกสัมภาษณ์บ้างแต่ก็ไม่ได้ไปต่อ และส่วนใหญ่ถ้าทิ้ง CV ไว้ในเว็บก็จะมีแต่เอเจนซี่ติดต่อเข้ามา แต่เราไม่อยากทำเอเจนซี่แล้วค่ะ เหตุผลหลักคือเราอยากได้ work life balance ค่ะ เราทำงานดึกแบบอยู่ถึงตีสองตีสามบ่อยมาก เคยอยู่ถึงหกโมงแบบกลับบ้านไปอาบน้ำแล้วออกมาทำงานต่อก็เคยค่ะ เป็นเรื่องปกติของชีวิตเอเจนซี่เลยค่ะ ยิ่ง wfh คือเส้นแบ่งชีวิตกับงานไม่มีเลย เสาร์อาทิตย์ก็ทำงานบ่อยค่ะ และเพราะธรรมชาติของงานมันเครียดด้วย (ต้องแบกยอด จัดการกับปัญหาที่โผล่มาตลอด ปัญหาจากลูกค้า งานเอกสารงานดีเทล เยอะแยะมากค่ะ) สุขภาพเราเลยแย่ลงมากจริงๆจนหลายคนตกใจ ได้โรคมาเยอะเลยค่ะ

มาตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้ว เพราะเราทรมานกับงานมากจริงๆ แต่ก็ยังหางานใหม่ไม่ได้ และที่บ้านก็ห่วงว่าถ้ายังไม่ได้งานใหม่แล้วลาออกเลยจะเคว้งแล้วยิ่งเครียดหรือเปล่า เลยอยากให้เรารู้ก่อนว่าจะไปทางไหนต่อแล้วค่อยออก ที่บ้านก็เสนออีกทางว่าหรือเราจะไปเรียนต่อไหม เราอยากเรียนต่อนะคะ คือมองว่ามันเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่อยาก complete ในชีวิต แต่ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าจะไปเรียนอะไร เลยคิดว่าถ้าไม่รู้จะทำอะไรแล้วเลือกไปเรียนแบบยังไม่แน่ใจมันเหมือนเป็นการหนีปัญหาแบบไม่แก้ที่ต้นเหตุ (ในความคิดเรานะคะ) และถ้ายังไม่มั่นใจ ลงเรียนไปแล้วไม่ใช่ ก็อาจทำให้เสียเวลาและเสียโอกาสในการทำงานได้เงินไปด้วย สำหรับเราทางเลือกนี้ในตอนนี้ดูไม่ใช่ตัวเลือกที่ดี แต่ก็ยังเป็นหนึ่งในตัวเลือกค่ะ

ข้อมูลประกอบการเล่าเพิ่มเติมนะคะ เราไม่ต้องส่งเงินให้ที่บ้านหรือออกค่าใช้จ่ายใดๆ ไม่มีภาระหนี้สินต้องผ่อน มีเงินสำรองฉุกเฉินอยู่ได้พักใหญ่ และมีเงินเก็บหกหลักค่ะ / ไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อนร่วมงานเลยค่ะ หัวหน้าก็รักและเอ็นดูเรามาก แต่เรื่องการเมืองในองค์กรทำให้เราหน่ายบ่อยๆ กระทบกับเราไม่บ่อย แต่กระทบทีก็เรื่องใหญ่เช่นไม่ได้โปรโมตนี่แหละค่ะ / โบนัสออกเดือนมีนา รอบขึ้นเงินและปรับตำแหน่งเดือนกรกฎาค่ะ / กรณีเรื่องเรียนต่อ เรามีเงินทุนสำหรับไปเรียนอีกส่วนแยกกับเงินเก็บค่ะ ขาดแต่ความเข้าใจตัวเองค่ะว่าอยากเรียนอะไรหรือจะไปเรียนอะไร

เลยอยากถามว่าถ้าเป็นคุณๆจะตัดสินใจอย่างไร เพราะอะไรคะ หรือมีข้อแนะนำดีๆช่วยให้ค้นพบตัวเองที่เล่าสู่กันฟังได้จะขอบคุณมากเลยค่ะ