สวัสดีค่ะ วันนี้อยากเล่าความรู้สึกตัวเองให้ฟัง คืออายุ16แต่รู้สึกว่าไม่มีความสุขกับชีวิตตัวเองเลย รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่จะทำให้เราเอ็นจอยได้ จมอยู่กับความเศร้ามาตลอด ที่ผ่านมาเจอรักที่ผิดหวัง ตอนนี้ยังไม่สามารถเอาเขาออกไปจากหัวได้ เรารู้ว่าจะต้องเจอคนใหม่ๆอีกเยอะ แต่ตอนนี้เรายังไม่สามารถผ่านมันไปได้เลย ชีวิตตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่มีฝันแบบคนอื่น โตขึ้นกว่านี้จะเรียนสายไหน ทำงานพาร์ทไทม์ก็ไม่ทน เราแค่รู้สึกว่าไม่มีงานไหนเหมาะกับเราเลย แต่อยากจะแบ่งเบาภาระแม่ สุดท้ายก็ออกจากงานมา เพราะโดนเขาติ จนไม่อยากทน เรารู้ว่าคนอื่นเก่งกว่านี้ แต่เราแค่รู้สึกว่าเรายังไม่ค่อยพร้อมเริ่มทำงาน แม่ก็มาเล่าเรื่องของคนอื่นให้ฟัง ประมาณว่า “เขาทำงานตั้งแต่อายุ14เก่งมาก ลูกเรายังเก่งไม่ได้ครึ่งเลย”เราได้ยินเราก็เฟลไปเลย แต่ก็รู้ตัวว่าไม่ใช่คนเก่ง เราโทษตัวเองกับทุกอย่างว่าเราห่วย เป็นภาระคนอื่น ไม่มีความสุขกับทุกอย่างเลย ไม่เอ็นจอย ชีวิตไม่มีสีสัน เข้าสังคมก็ไม่เก่ง ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง และหลังจากที่เสียใจกับคนคนนึงมา ก็ปิดกั้นตัวเอง ไม่ลงอะไรในโซเชียลไปเลย เราเบื่อโลกโซเชียลและเบื่อที่เรายังยึดติดและร้องไห้ให้กับเรื่องของเขาบ่อยๆ บางทีก็ร้องไห้ให้ชีวิตตัวเองด้วย จะชอบรู้สึกดาวน์ช่วงหัวค่ำจนร้องไห้ออกมา เป็นแบบนี้มาตลอด บางวันก็ไม่เป็นอะไรเลย แต่ส่วนใหญ่เป็น และรู้สึกทรมาน อะไรก็อยากร้องไห้ไปหมด เรารู้ว่าโตขึ้นเราจะต้องเจอกับอะไรอีกเยอะ แต่แค่อายุแค่นี้เรายังไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นเขาเลยค่ะ มีวิธีแก้มั้ยคะ เราควรทำยังไงดี (ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ)