ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเรานะคะ
สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราตันและหมดหนทางว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี ตอนนี้อยู่ม.6เทอม2นะคะ เรารู้ตัวว่าอยากเรียนสายวิทย์สุขภาพมานานแล้ว เราเครียดมากเพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือน รู้สึกตัวเองยังไม่พร้อมเอามากๆ เราเป็นเด็กเกรด3.5 - 3.9 มาโดยตลอดนะคะ ต้องยอมรับเลยว่าสมัยนี้มันต้องเรียนพิเศษจริงๆ ยิ่งเรียนออนไลน์มาเป็นเทอมๆยิ่งไม่รู้เรื่องเลย บ้านเรามีภาระการเงินไม่ค่อยจะดี มีหนี้7หลัก เงินเดือนชนเดือนแทบจะไม่พอ เลยได้เรียนพิเศษไม่ได้เยอะมาก เรารู้สึกไม่พร้อมทั้งด้านความรู้ ด้านจิตใจที่เวลาอ่านหนังสือก็จะชอบร้องออกมา พอร้องก็ปวดหัวอ่านต่อไม่ได้ บางครั้งก็กรี๊ดใส่หมอนเหมือนมันเอาไม่อยู่แล้ว มีความคิดที่จะทิ้งชีวิตมา4-5ครั้งแต่ก็ทำไม่ลงซักครั้งเพราะบ้านน้าเรา(น้องแท้ๆของแม่)จะบอกว่าเราเป็นความหวังสุดท้ายแล้วรีบๆจบหมอมาใช้หนี้ให้แม่ บางคนอาจจะไม่คิดมากนะคะ แต่เราแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหวที่รู้สึกว่าเรามันไร้ค่าและมีประโยชน์แค่รีบจบมาใช้หนี้ เรามีน้อง1คนไม่เอาไหนเรื่องเรียนเลย น้องยังอยู่ประถมสอบได้ที่เกือบสุดท้ายตลอด วันนั้นเกรดเราออกซึ่งเราได้4.00เราก็ดีใจนะล่ะวิ่งลงไปบอกพวกเค้า เค้าก็บอกว่าเดี๋ยวพาไปเที่ยวทะเลแต่น้องของเราต้องได้ที่1-15ก่อน คือเราไม่ได้คาดหวังไปทะเลเลยนะ ไม่ไปก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะมีโควิดด้วย แต่คำพูดนั้นมันทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้ยินดีกับเรา เราเหมือนไร้ค่าที่ต่อจะให้ทำตัวยังไงสุดท้ายทุกอย่างก็ไปขึ้นกับน้องเรา มันไม่ใช่แค่ครั้งนี้แต่มันหลายครั้งแล้วที่เรารู้สึกว่าโดนลำเอียง เราอยากเป็นลูก หลาน คนเดียวมาตลอด8ปีที่แล้วเราร้องไห้ฟูมฟายที่จะต้องมีน้องแต่เราก็เปิดใจรับได้ แต่เค้ามาทำให้เรารู้สึกแบบนี้เหมือนทำให้เรารู้สึกแย่กับการมีน้อง วนกลับมาเรื่องเรียนต่อค่ะ น้องเราอยากได้ของเล่นอะไรก็ซื้อให้ สเก็ตบอร์ด จักรยาน รวมๆทั้ง3000 ทั้งที่ตอนนั้นเราบอกว่าเราเก็บเงินเรียนพิเศษขาดอีก500 เขาก็เงียบกัน เขากดดันให้เราเป็นหมอเพื่อใช้หนี้ให้แม่แต่เหมือนเขาจะไม่ได้ทุ่มเท สนับสนุนเราเลย ว่าด้วยเรื่องสอบมหาลัยต่อ เราตั้งใจจะเข้ารอบ กสพท ค่ะซึ่งการแข่งขันมันก็สูงมากทีเดียวและเรายังไม่พร้อม พูดได้เต็มปากเลยว่าอ่านหนังสือไปซักพักก็ร้องกรี๊ดใส่หมอนจนมันปวดหัว เราอยากไปพบจิตแพทย์เผื่อจะได้คำแนะนำ ได้ระบาย ได้หาทางออกในชีวิต เราอยากรักษาตัวเองให้เข็มแข็งมากกว่านี้ อยากดรอปเข้ามหาลัยปี66 เพราะอยากให้สภาพจิตใจตัวเองพร้อมที่จะรับความรู้ อยากที่จะเข้มแข็งมากกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละเรามีสิ่งเดียวที่ชนะน้องได้คือเรื่องการเรียน ถ้าเราดรอปเหมือนเรายอมแพ้ในด้านนี้ เรารู้สึกเหมือนมีคนรอเหยียบเราตลอด เราไม่รู้จะทำยังไง อยากดรอปมากนะคะแต่ที่บ้านก็มีปัญหาการเงิน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเสียเวลาชีวิตไปอีกปีนึง และเราไม่รู้จะบอกแม่เรื่องนี้ยังไงดี
ปล.ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราต้องนั่งอ่านหนังสือทั้งน้ำตามาไม่รู้กี่ครั้ง
ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราอยากดรอป
ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราเคยจะจบชีวิตมาหลายครั้งแล้ว
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ หากคนไหนมีคำปรึกษาให้เราๆขอขอบคุณมากๆ แต่ถึงจะไม่มีวันนี้เราก็ไม่เขียนระบายความรู้สึกไปบ้าง ขอบคุณจริงๆนะคะ
เครียดเรื่องการเข้ามหาลัย
สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราตันและหมดหนทางว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี ตอนนี้อยู่ม.6เทอม2นะคะ เรารู้ตัวว่าอยากเรียนสายวิทย์สุขภาพมานานแล้ว เราเครียดมากเพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือน รู้สึกตัวเองยังไม่พร้อมเอามากๆ เราเป็นเด็กเกรด3.5 - 3.9 มาโดยตลอดนะคะ ต้องยอมรับเลยว่าสมัยนี้มันต้องเรียนพิเศษจริงๆ ยิ่งเรียนออนไลน์มาเป็นเทอมๆยิ่งไม่รู้เรื่องเลย บ้านเรามีภาระการเงินไม่ค่อยจะดี มีหนี้7หลัก เงินเดือนชนเดือนแทบจะไม่พอ เลยได้เรียนพิเศษไม่ได้เยอะมาก เรารู้สึกไม่พร้อมทั้งด้านความรู้ ด้านจิตใจที่เวลาอ่านหนังสือก็จะชอบร้องออกมา พอร้องก็ปวดหัวอ่านต่อไม่ได้ บางครั้งก็กรี๊ดใส่หมอนเหมือนมันเอาไม่อยู่แล้ว มีความคิดที่จะทิ้งชีวิตมา4-5ครั้งแต่ก็ทำไม่ลงซักครั้งเพราะบ้านน้าเรา(น้องแท้ๆของแม่)จะบอกว่าเราเป็นความหวังสุดท้ายแล้วรีบๆจบหมอมาใช้หนี้ให้แม่ บางคนอาจจะไม่คิดมากนะคะ แต่เราแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหวที่รู้สึกว่าเรามันไร้ค่าและมีประโยชน์แค่รีบจบมาใช้หนี้ เรามีน้อง1คนไม่เอาไหนเรื่องเรียนเลย น้องยังอยู่ประถมสอบได้ที่เกือบสุดท้ายตลอด วันนั้นเกรดเราออกซึ่งเราได้4.00เราก็ดีใจนะล่ะวิ่งลงไปบอกพวกเค้า เค้าก็บอกว่าเดี๋ยวพาไปเที่ยวทะเลแต่น้องของเราต้องได้ที่1-15ก่อน คือเราไม่ได้คาดหวังไปทะเลเลยนะ ไม่ไปก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะมีโควิดด้วย แต่คำพูดนั้นมันทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้ยินดีกับเรา เราเหมือนไร้ค่าที่ต่อจะให้ทำตัวยังไงสุดท้ายทุกอย่างก็ไปขึ้นกับน้องเรา มันไม่ใช่แค่ครั้งนี้แต่มันหลายครั้งแล้วที่เรารู้สึกว่าโดนลำเอียง เราอยากเป็นลูก หลาน คนเดียวมาตลอด8ปีที่แล้วเราร้องไห้ฟูมฟายที่จะต้องมีน้องแต่เราก็เปิดใจรับได้ แต่เค้ามาทำให้เรารู้สึกแบบนี้เหมือนทำให้เรารู้สึกแย่กับการมีน้อง วนกลับมาเรื่องเรียนต่อค่ะ น้องเราอยากได้ของเล่นอะไรก็ซื้อให้ สเก็ตบอร์ด จักรยาน รวมๆทั้ง3000 ทั้งที่ตอนนั้นเราบอกว่าเราเก็บเงินเรียนพิเศษขาดอีก500 เขาก็เงียบกัน เขากดดันให้เราเป็นหมอเพื่อใช้หนี้ให้แม่แต่เหมือนเขาจะไม่ได้ทุ่มเท สนับสนุนเราเลย ว่าด้วยเรื่องสอบมหาลัยต่อ เราตั้งใจจะเข้ารอบ กสพท ค่ะซึ่งการแข่งขันมันก็สูงมากทีเดียวและเรายังไม่พร้อม พูดได้เต็มปากเลยว่าอ่านหนังสือไปซักพักก็ร้องกรี๊ดใส่หมอนจนมันปวดหัว เราอยากไปพบจิตแพทย์เผื่อจะได้คำแนะนำ ได้ระบาย ได้หาทางออกในชีวิต เราอยากรักษาตัวเองให้เข็มแข็งมากกว่านี้ อยากดรอปเข้ามหาลัยปี66 เพราะอยากให้สภาพจิตใจตัวเองพร้อมที่จะรับความรู้ อยากที่จะเข้มแข็งมากกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละเรามีสิ่งเดียวที่ชนะน้องได้คือเรื่องการเรียน ถ้าเราดรอปเหมือนเรายอมแพ้ในด้านนี้ เรารู้สึกเหมือนมีคนรอเหยียบเราตลอด เราไม่รู้จะทำยังไง อยากดรอปมากนะคะแต่ที่บ้านก็มีปัญหาการเงิน มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเสียเวลาชีวิตไปอีกปีนึง และเราไม่รู้จะบอกแม่เรื่องนี้ยังไงดี
ปล.ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราต้องนั่งอ่านหนังสือทั้งน้ำตามาไม่รู้กี่ครั้ง
ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราอยากดรอป
ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราเคยจะจบชีวิตมาหลายครั้งแล้ว
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ หากคนไหนมีคำปรึกษาให้เราๆขอขอบคุณมากๆ แต่ถึงจะไม่มีวันนี้เราก็ไม่เขียนระบายความรู้สึกไปบ้าง ขอบคุณจริงๆนะคะ