.

           ทีแรกฉันคิดว่าจะบอกความจริงกับออกัส ไป ๆ มา ๆ ก็ไม่กล้า ฉันกลัว! กลัวว่าทุกคนจะเกลียดออม ไม่สิ! เกลียดอาร์มที่มาสวมลอยเป็นออม ฉันบอกกับตัวเองว่า หากภารกิจสำเร็จ ฉันจะบอกกับทุกคน จากนั้นก็จะไปให้พ้น ๆ หน้าทุกคนโดยจะไม่กลับมาอีก ลึก ๆ แล้วฉันกลัว กลัวว่ามนัสจะเกลียดฉันมากกว่าใคร ๆ ต่างหาก

            ยอมรับนะว่าอึดอัดเหลือเกิน มันไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่เพื่อความยุติธรรมของพี่สาวฉัน ถึงจะอึดอัดแค่ไหนฉันก็จะต้องเล่นให้เนียนที่สุด ซึ่งก็อีกนั่นแหละ ไม่รู้จะเล่นเนียนไปได้ถึงเมื่อไหร่ ฉันอยากบอกว่า ออกัสจำทุกอย่างในความเป็นออมได้แม่นที่สุด จำได้ทุกอย่าง ทุก ๆ อย่างเลย และ ฉันอยากบอกว่าฉันกลัวออกัสที่สุดเช่นกัน

            “อาร์มลูกจะทำตัวเป็นพี่ไปอีกนานแค่ไหน” แม่ผู้อ่อนโยนกับฉันเสมอถามขึ้น แม่เข้ามาหาฉันในห้องนอนของออม ฉันยึดห้องนอนของออมมาเป็นของตนเองเลย ระหว่างที่อยู่บ้านกับแม่ “แม่ว่ามันไม่มีประโยชน์หรอกลูก เพราะว่าถึงรู้ไปออมก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาหาแม่อยู่ดี”

            “แม่คะ ถึงพี่ออมจะไม่ตื่นขึ้นมาคุยกับเรา แต่คนที่ทำร้ายพี่ออมต้องถูกลงโทษนะคะ อย่างน้อย ๆ พี่ออมต้องได้รับคำขอโทษ” ฉันพูดด้วยแววตามุ่งมั่น ฉันจะต้องนำพวกคนที่ทำออมมาขอโทษออมให้ได้ หรือ ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ ฉันก็จะได้สบายใจกับเรื่องนี้

            “เพื่อน ๆ ลูกเขาไม่สงสัยในตัวลูกเลยเหรอ เขาเชื่อเหรอว่าลูกเป็นพี่” แม่ของฉันถาม แววตาของแม่ดูเศร้าตั้งแต่วันแรกที่ออมเกิดอุบัติเหตุ จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่เคยเห็นแม่ยิ้มเลย แม้แม่จะยิ้มให้ฉันก็จริง แต่มันเป็นยิ้มที่เศร้าที่สุด แม่ฝืนยิ้มฉันรู้

            “เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้างค่ะแม่ แต่แม่ไม่ต้องห่วงอาร์มนะ อาร์มมีวิธีเอาตัวรอดได้ ที่ผ่าน ๆ มาอาร์มก็เล่นเนียนมาโดยตลอดนะคะ พูดถึงอาร์มกับพี่ออมเราก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย เราแทบจะเหมือนกันทุกอย่างด้วยซ้ำ ยกเว้นข้างถนัด” ฉันพูดปนยิ้มกับแม่ เรานั่งคุยกันในห้องนอนของออม

            “แม่รักลูกนะอาร์ม แม่เป็นห่วงลูกที่สุด ถ้าลูกยืนยันจะทำแม่ก็ไม่ห้ามจ้ะ” แม่กอดฉัน ๆ รู้ว่าแม่คิดถึงออมที่สุด แต่แม่ก็ไม่ไปเยี่ยมออม ตั้งแต่พ่อพาออมย้ายกลับไปรักษาตัวที่นครราชสีมา แม่ก็ไม่เคยไปเยี่ยมออมเลย แม่คอยรับฟังเรื่องราวของออมผ่านฉันเสมอ

            “แม่คะเราไปหาพี่ออมกันมั้ยวันหยุด อาร์มว่าพี่ออมคิดถึงแม่มากนะคะ” ฉันพูดแล้วแม่ก็เงียบไป จากนั้นแม่ก็ขอตัวออกไปจากห้องนอนของฉัน ทว่าฉันเรียกแม่ให้หยุดก่อน “แม่… พ่อยังไม่แต่งงานใหม่นะคะ พ่อไม่เคยมีใครเลยตั้งแต่พ่อพาอาร์มกลับไปอยู่ที่โคราชกับย่า แม่เองก็ไม่ได้มีใคร อาร์มว่าแม่กับพ่อลองกลับมาคุยกันอีกครั้งดีมั้ย” มันคือความใฝ่ฝันของฉันเลยล่ะ ฉันฝันมาโดยตลอดว่าอยากให้พ่อกับแม่กลับมาอยู่ด้วยกันอีก

            “อาร์ม อืมม์… ออมวันนี้แม่มีธุระต้องไปข้างนอกน่ะ เย็น ๆ แม่ถึงจะกลับ ถ้าออมจะไปข้างนอกปิดบ้านให้แม่ดี ๆ ด้วยนะ” แม่พูดจบก็เดินออกไปจากห้องของฉัน แม่ไม่ตอบคำถามของฉัน ฉันเชื่อว่าพ่อกับแม่ยังรักกันอยู่ หากไม่รักกันแล้วจริง ๆ ทำไมทั้งสองคนไม่ยอมแต่งงานใหม่สักที นี่ก็ผ่านมาตั้งสิบกว่าปีแล้วที่พ่อกับแม่หย่ากัน แล้วทั้งสองคนไม่ยอมมีคนใหม่เลย

            “ออกมาหาหน่อยสิ อยู่หน้าบ้านแล้ว” ออกัสส่งข้อความมาให้ฉัน เปิดอ่านและยิ้มให้กับข้อความนั้น ตั้งแต่ฉันมาเป็นออม ออกัสเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอีกคนเลยล่ะ มันแน่อยู่แล้วหนิก็ออกัสรักออม พออ่านข้อความจบฉันเดินไปเปิดหน้าต่างมองออกไปยังหน้าประตูรั้วบ้าน ก็เห็นออกัสยืนโบกมือให้อยู่ตรงนั้น

            “อือรอแป๊บนะ เดี๋ยวลงไป” จากนั้นฉันก็ปิดหน้าต่างแล้วเดินลงไปหาออกัสที่หน้าบ้านทันที “มีอะไรเหรอ” ทันทีที่ลงมาถึงฉันก็ยิงคำถามเลย พร้อมยิ้มให้ออกัสด้วย

            “เมื่อกี้เห็นแม่ขับรถออกไป อยู่บ้านคนเดียวเหรอ” ออกัสถามฉัน ถึงฉันจะเป็นผู้หญิง ฉันก็ไม่คิดจะชวนเพื่อนผู้ชายเข้าบ้านตอนแม่ไม่อยู่หรอกนะ เผลอทำสายตาค่อนขอดให้ “นี่อย่าสำคัญตัวยัยบ๊อง! เราไม่คิดจะเข้าบ้านเธอหรอก ปะไปเที่ยวกัน ไหน ๆ แม่ก็ไม่อยู่แล้วไง”

            “กัสจะพาเราไปไหนเหรอ” ฉันถามเพราะอยากรู้จริง ๆ ว่า แฟนพี่สาวจะพาฉันไปไหน

            “พาเธอไปเตือนความจำไง จะได้จำอะไรได้เร็ว ๆ เห็นเธอเรียบร้อยแล้วขนลุกว่ะ อยากได้ออมคนเดิมกลับมาเร็ว ๆ บอกตรง ๆ ไม่ชอบไอ้นัส” ฉันแอบยิ้มกับคำพูดและท่าทางของออกัส ที่แท้ก็หึงออมกับมนัสนี่เอง ถึงอยากจะพาไปเตือนความจำให้กับฉัน

            “อือไปดิ แล้วจะไปที่ไหนเหรอ”

            “ไม่พาเธอไปห้างไปดูตุ๊กตาหมีหรอกน่า เออว่าแต่เธอแพ้ฝุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอออม เราก็ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย เธอชอบตุ๊กตาหมีจะตายเมื่อก่อน” ออกัสเองก็สงสัยในตัวออมเหมือนกันเรื่องแพ้ฝุ่น หากแต่วันนั้นไม่มีโอกาสได้ถาม

            “เอ่อ… เอ่อแพ้ ๆ ตั้งแต่ ไม่รู้ดิกัสพอเราฟื้นขึ้นมาใช่มั้ย อะไรหลาย ๆ อย่างในตัวเราก็เปลี่ยนไป นี่เราก็พึ่งรู้นะว่าตัวเองแพ้ฝุ่นน่ะ แต่ก่อนก็ไม่เป็น พอวันนั้นแหละวันที่ไปห้างกับมนัส พอเรากลับมาที่บ้าน เราเข้าห้องนอนเราไม่ได้เลย แม่ต้องมาเก็บตุ๊กตาหมีไปทิ้งหมด” ฉันแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ

            “ดี! ดีมาก ๆ “ ออกัสพูดกลั้วยิ้ม ดีใจที่ฉันบอกว่าเก็บตุ๊กตาไปทิ้งเนี่ยนะ

            “ดีใจทำมั้ย แค่เราเอาตุ๊กตาไปไว้ห้องเก็บของเฉย ๆ “

            “ก็ตุ๊กตาพวกนั้นไอ้นัสซื้อให้เธอน่ะสิ เธอร้องอยากได้เราก็ไม่ซื้อให้เธอ แล้วไอ้นัสมันก็ชอบซื้อให้เธอตลอด” ออกัสพูดความลับออกมาอีกเรื่องแล้ว

            “กัสไม่เคยซื้อให้เราเลยเหรอ” ฉันถาม ตอนนี้ฉันแคร์ความรู้สึกออมที่สุด ออมคงชอบและอยากให้ออกัสซื้อให้มากกว่าที่จะเป็นมนัสแน่ ๆ

            “ซื้อ! แต่เธอร้องเอาบ่อยเกินไปยัยบ้า” ออกัสพูดพร้อมยกมือขึ้นมาเขกหัวของฉันไปอีก ดู ๆ แล้วใครบอกว่าออกัสไม่สนิทออม เข้าไม่ถึงออม เพียงแต่ตอนอยู่มหาลัย ออกัสกับออมทำเหมือนไม่ถูกกันต่างหาก ความจริงพวกเขาสนิทกันจะตาย มนัสจะรู้เรื่องนี้บ้างไหม

            “อีกอย่างเราก็ไม่ได้ตัวติดกับเธอตลอดเวลาเหมือนไอ้นัสด้วย เราไม่ค่อยชอบทำตัวติดเธอสักเท่าไหร่อ่ะ แต่ถึงอย่างนั้นเรากับเธอก็”

            “ก็รักกันใช่มั้ย” ฉันพูดประโยคสุดท้ายแทนออกัสเสียเลย พวกเรายืนคุยกันที่หน้าบ้านสักพัก ออกัสก็ชวนออกไปข้างนอก ฉันตกลงไปแต่โดยดี อยากให้ออกัสได้ใช่เวลากับออมบ้าง

            ออกัสพาฉันไปที่สถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งฉันไม่คุ้นหรอก จะพาฉันไปที่ไหนฉันก็ไปทั้งนั้นแหละ เพื่อออม เพื่อทั้งสองคน ฉันก็ยังหวั่นใจอยู่ในทีหากออกัสรู้ความจริงว่าฉันไม่ใช่ออม ออกัสจะทำอย่างไร จะเกลียดฉันไหม หรือ เข้าใจให้อภัยฉันได้

            สถานที่ ๆ พวกเรามาก็ไม่ต่างไปจากสวนสาธารณะในหมู่บ้านของฉันหรอก ฉันกระตุกยิ้มพาฉันมาเดินเล่นสวนสาธารณะเนี่ยนะ จำเป็นต้องมาไกลขนาดนี้ไหม ที่หมู่บ้านก็พอแล้ว

            “นี่กัสถ้าจะพาเรามาเดินเล่นสวนสาธารณะ ที่หมู่บ้านเราก็ได้มั่ง” ฉันพูดกลั้วยิ้มเมื่อลงจากรถแท็กซี่

            “ก็นี่แหละ จะพาเธอมาทบทวนความจำไง ปะเราเดินเข้าไปหาที่นั่งดีกว่า” จากนั้นออกัสก็จูงมือของฉันเข้าไป มีคนอื่น ๆ มานั่งเล่นที่นี่ประปราย แล้วเราก็ได้ที่เหมาะ ๆ คุยกันแล้ว ก็ดีเหมือนกันเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ถึงจะเป็นสวนสาธารณะเหมือนกันก็ตาม ฉันเดาว่าออมกับออกัสคงมาที่นี่กันบ่อยแหง ๆ

            “เมื่อก่อนเธอชอบชวนเรามาที่นี่ประจำ ไม่ชอบให้เราไปหาที่บ้าน ไม่เคยพาเราไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในหมู่บ้านของเธอด้วย” ออกัสพูด ฉันทำหน้าสงสัย ออมทำขนาดนั้นเลยหรือ “วันก่อนเธอชวนเรายังงง ๆ อยู่เลย” พูดปนหัวเราะให้ฉันไปอีก สายตาที่ออกัสมองออมมันเต็มไปด้วยความรัก

            “เพราอะไรเหรอกัส ออมอยากรู้ ทำไมเมื่อก่อนออมถึงไม่ชอบให้กัสมาที่บ้าน” ฉันถามออกไป จ้องไปที่ใบหน้าขาวสะอาดเกลี้ยงเกลานั้น นัยน์ตาคมคิ้วเข้มของออกัสดูมีเสน่ห์ที่สุด

            “เพราะเธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอคุยกับเราไงล่ะ เธอไม่อยากโดนพวกเมญ่ากับเอวาล้อ เธอไม่ชอบให้เรามาหาที่หน้าบ้าน ไม่อยากให้แม่เห็น เรามาทีไรเธอชอบเหวี่ยงเราเสมอ ส่วนไอ้นัสนะมาได้ตลอด และเธอก็ไม่เคยเหวี่ยงด้วย” ฉันเผยยิ้ม สุดท้ายก็วกมาหึงมนัสอีกจนได้ “แต่เราก็เข้าใจนะ ว่าเธอกับไอ้นัสรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ออม เธอเคยบอกกับเราว่า เธอสนิทกับไอ้นัสมาก แต่เธอจะไม่มีทางรู้สึกดีกับมันเกินคำว่าเพื่อนสนิทกัน เธอยังจำได้ใช่ไหม”

            ออกัสพูดมาถึงตรงนี้ฉันสะอึกไปนิดหน่อย ฉันเข้าใจสิ่งที่ออกัสกำลังจะสื่อ ฉันเข้าใจว่าออกัสหึงออม ที่ออมดูเหมือนจะสนิทกับมนัสแปลกไป ไม่ใช่ออม! แต่เป็นฉันเอง ออกัสคงจะดูออกในความเปลี่ยนไปของออม ก็แน่อยู่แล้วคนรักกันย่อมดูออกเมื่ออีกคนเปลี่ยนไป ฉันจะทำอย่างไรดี

            “เรา… เราจำไม่ได้เลยกัส” ฉันแอบขอโทษออกัสในใจ ฉันขอโทษ

            “ไม่เป็นไร! เธอจำไม่ได้ไม่เป็นไร งั้นวันนี้เราจะทวนความจำให้เธอเอง เธอเคยบอกเราว่าเธอจะไม่มีวันไปรักไอ้นัสนอกจากเรา พวกเรารักกันมากเลยรู้มั้ยออม เธอเคยสัญญากับเราเอาไว้ว่าเธอจะรักแค่เรา เห็นเวลาอยู่ที่มหาลัยเธอเป็นแบบนั้น เธอสนิทกับมัน แต่เธอมีเราแค่คนเดียวนะ” ออกัสพูด

            “กัสเราขอโทษนะที่เราจำอะไรเกี่ยวกับกัสไม่ได้เลย เราขอโทษที่เราปล่อยให้กัสจำเรื่องราวของเราสองคนได้เพียงคนเดียว เราขอโทษ” ฉันร้องไห้ ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นบอกออกัสอย่างไรดีว่าฉันไม่ใช่ออม

            “ไม่เป็นไรออม! ที่ผ่านมาจำไม่ได้ไม่เป็นไร เราก็เลยชวนเธอมาที่นี่วันนี้ไง เราอยากทวนความจำให้เธอเรื่องของเรา เธอจำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่เธอก็รู้แล้ว! ต่อไปนี้เธออย่าคิดกับไอ้นัสเกินเพื่อนสนิทอีกได้ไหม” ออกัสเหม่อมองออกไปไกล ๆ พร้อมพูดขอร้องฉัน จากนั้นก็หันมาหอมที่แก้มของฉันอย่างรวดเร็ว จนฉันตั้งตัวไม่ทันและเผลอตบหน้าออกัสไป

            ออกัสจ้องใบหน้าของฉันด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ ออกัสคงเจ็บปวดที่ออมเป็นแบบนี้ ฉันทราบดีว่าทั้งสองคนรักกันมากขนาดไหน ออกัสรักออมมาก ออกัสคงไม่ชอบที่เห็นฉันดูจะมีใจให้มนัส จริง ๆ แล้วฉันเองก็รู้สึกดีกับมนัสอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน

            “เราขอโทษ” ฉันพูดขอโทษหลังจากที่เผลอตบหน้าออกัสไป ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ออกัสกำลังจะเดินจากฉันไป ฉันจึงรีบฉุดมือของออกัสเอาไว้ “กัส! กัสจำได้มั้ยตอนที่เราแลกเปลี่ยนเรื่องโกหกกันน่ะ” ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะบอกความจริงกับออกัสอีกรอบ วันนี้ตรงนี้

            “จำได้! ออมเป็นออมตอนนี้เถอะ เอาไว้ออมความจำกลับมาเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับมาเป็นออมของเรานะ เราสัญญาว่าเราจะรอออม จะมีแค่ออมคนเดียว แต่ถ้าออมคนเดิมไม่กลับมา เราเข้าใจ!”

            “กัสฟังเราก่อนนะ เราขอร้อง!” ฉันร้องไห้ ฉันเสียใจจริง ๆ ขณะที่ออกัสกำลังจะเดินจากออมไป “วันนั้นที่เราพูดโกหกกัสไปว่าเราเป็นอีกคนที่ไม่ใช่ออม เราพูดจริง ๆ นะ” ออกัสนิ่งฟังฉันพูด ก่อนจะหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง

            “เรื่องจริงใช่มั้ยที่เธอมีฝาแฝดอีกคน” ออกัสถามฉัน และ ฉันก็พยักหน้ายอมรับแต่โดยดี

            “เราไม่ใช่ออมนีรนันท์หรอก เราเป็นน้องสาวฝาแฝดของออม เราชื่ออาร์มนีรนารถ กัสฟังเราก่อนนะ ที่เราต้องมาเป็นออมเพราะเราอยากรู้ว่าอุบัติเหตุของออมมันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ หรือเปล่า เราสงสัยว่ามีคนทำร้ายออม เราก็เลยต้องทำแบบนี้” ฉันพูดออกไปจนหมดเปลือก ออกัสนิ่งฟังไม่พูดอะไร ฉันเชื่อว่าตอนนี้ออกัสเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดมาทั้งหมด