เรามีแผลเป็นบนหน้าหลายจุดแทบจะเต็มหน้าเลย คือช่วงโควิดเขาให้ใส่แมสอยู่แล้ว เราก็เลยถือโอกาศนี้ปิดบังใบหน้าไม่เคยถอดให้ใครเห็นเลยมีแต่เพื่อนสนิทที่เคยเห็นหน้าเราแล้วจนวันนึงครูให้ร้องเพลงประสานเสียงเป็นกลุ่มมันต้องถอดเเมสเพราะไม่งั้นครูจะไม่ให้คะแนนพอเราถอดแมสเพื่อนก็ตกใจ มองหน้าตาเราแล้วเอาไปพูดกันว่าใส่แมสกับถอดแมสคนละคน มองหน้าตาเราเหมือนคนแปลกประหลาดบางคนไม่ได้พูดแต่สายตาที่เขามองเรามันบอก เพื่อนบางคนมาดึงแมสเราทั้งที่รู้ว่าเราไม่ชอบ ไม่กล้าถอดเราไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยไปไหนมาไหนก็ใส่แมสตลอดนอกจากอยู่บ้านเราเกลียดตัวเองมากตอนร้องเพลงเสร็จมีเพื่อนคนนึงมาบอกกับเราว่าเราหน้า กว่าที่คิด ตอนนั้นเราน้ำตาคลอแล้วไปร้องให้ในห้องน้ำเราไม่กล้ามองกระจกเลยตอนช่วงนึงเพราะเราเกลียดหน้าตัวเอง แผลเราโดนแมวข่วนตั้งแต่เด็กเป็นหลุมแบบขีดมันต้องเลเซอร์อย่างเดียวแต่เราไม่มีตังขนาดนั้นแต่เรียนอยู่ชั้นม.2 พายายามบอกตัวเองว่าถ้าโตขึ้นจะเก็บตังเพื่อมาทำหน้าตัวเองเพราะเรารู้สึกแย่มากเกลียดตัวเองมาก