ผมเลิกกับเเฟนของผมได้สักเดือนหนึ่งเเล้วครับ
เราคบกันนานพอสมควรจนรู้จักนิสัยที่เเท้จริงของกันเเละกัน เเรกๆเรามีปัญหากันเรื่องเวลา เพราะผมเป็นคนทำงาน เเต่เขาเรียนอยู่ (ผมทำงานเเละเป็นนักกีฬาอยู่สโมสรหนึ่ง) ผมตัดสินใจลาออกจากการเป็นนักกีฬา เพราะผมต้องซ้อมกีฬาในทุกเย็น เพื่อเอาเวลาตรงนี้มามอบให้กัน มันก็ดีในช่วงเเรกๆนะครับ
เเต่พอหลังๆมาเขาเริ่มเปลี่ยนไป เเล้วเราก็ทะเลาะกันบ่อยมาก จนบางครั้งผมอยากจะเลิกเเต่เพราะรักจึงไปพูดออกมา เขาเริ่มโกหกผมหลายเรื่อง ซึ่งผมก็รู้ เเต่ผมไม่บอกว่าเขาโกหก ยอมปิดหูปิดตาตัวเอง เพื่อรักษาความสำพันธ์บางอย่างใว้ ก่อนหน้านี้เราเคยห่างๆกันดูสักพัก เเต่เเล้วเขาก็กลับมาด้วยเหตุที่ว่า หนูรู้เเล้วไม่มีใครรักหนูเท่าพี่ ตัวผมเองพร้อมจะให้โอกาสเขาเสมอไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม เราทะเลาะกันบ่อยมาก เเล้วผมก็เป็นฝ่ายยอมมาโดยตลอด เเละทุกครั้งที่ทะเลาะกัน น้ำตาที่ไม่เคยร้องให้กับใครมาก่อน มันก็ไหลออกมาจากความรู้สึกลึกของผมทุกครั้ง จนมาเมื่อประมาณ2อาทิตก่อน เราก็ทะเลาะกันเรื่องมือที่3 ก็เหมือนเคยครับ เเต่ครั้งนี้ผมเลือกที่จะยอมถอยออกมา
เพราะผมรู้สึกเหนื่อย ช่วงเเรกผมทำใจไม่ได้กับการตัดสินใจตัวเองครับ หลังจากนั้นผมมีโอกาสได้คุยกับเขาเเบบเปิดใจจริงๆ คือเขามีคนอื่นจริงครับ เเต่พอมารอบนี้ผมกลับไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลย เเต่มันเป็นความรู้สึกยินดีมากๆ จากที่ทุกครั้งเราเป็นคนยื้อเขา
เราให้ในสิ่งที่ดีกว่า เเละไม่ว่าตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไร
ผมคิดว่าถ้าเขารู้สึกว่าตรงนั้นไม่โอเค เขาสามารถกลับมาหาผมได้เสมอครับ เพื่อนๆคิดว่าเราควรจะรอเขามั้ยครับ หรือเดินตามทางของหัวใจ