ช่างมันเถอะ / ปล่อยมันไปเถอะ / อย่าไปใส่ใจ / ไม่เป็นไรหรอก
กลายเป็นคำติดปากของเราไปแล้ว วันหยุดไม่อยากออกไปไหน อยากอยู่แต่ในบ้าน ไม่พยายามพาตัวเองไปในที่ที่ต้องเจอคนเยอะ หลีกเลี่ยงบทสนทนาที่ต้องถกเถียง ไม่พยายามอธิบายเพราะรู้สึกเหนื่อย ไม่กะตือรือร้น อันนี้คือเรา ณ ปัจจุบันนี้ ที่อยู่ร่วมชายคากับคน active มากๆ หาความรู้ใส่ตัวตลอด หาอะไรใหม่ๆทำตลอด ชอบออกนอกบ้าน ชอบการพบปะ 

เราเลยรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้สึกตัวเองไร้ค่า ด้อยค่ามาก เมื่อเทียบกับคนนั้น พลังงานแต่ละวันของเราหมดไปกับการแปลประชุม การทำงานที่เกี่ยวกับภาษา กลับบ้านไปหมดแรงต้องการพักผ่อน ผิดกับเค้าที่ยังมีแรงมากพอจะออกกำลังกาย นั่งทำงานต่อ

หรือจริงๆเราเป็นคนขี้เกียจ........