เหนื่อย อยากตาย เมื่อไหร่จะได้ออกไปจากครอบครัวนี้ คิดถูกเเล้ว ผมควรจะไปอยู่กับเเม่ ถึงจะลำบากเเต่ก็มีความสุข(หวังว่าจะมีความสุข) ดีกว่าที่นี่เป็นไหนๆ จริงๆไม่อยากไปเลย เเต่ทำไงได้ ตอนนี้เรายังไปไหนไม่ได้หรอก อดทนไว้ มีงาน มีเงิน เมื่อไหร่ จะได้เป็นอิสระเเล้ว มอบเงินก้อนโตให้เขาสำหรับค่าเลี้ยงดู ทิ้งมันไว้โดยไม่ต้องพูดอะไร ออกจากชีวิตพวกเขาไปเเบบเงียบๆ เขียนใบลาไว้สั้นๆ "ขอบคุณสำหรับที่เลี้ยงมา ขอบคุณจริงๆ" ตอนนี้เวลา 18:45 ผมกำลังร้องไห้ เพราะบทความที่ตัวเองเขียน คาดว่าอีกไม่นาน ผมจะหายไปเเล้ว ผมไม่ได้เข้มเเข็งเเบบที่ทุกคนคิด ผมนั้นอ่อนไหวต่อคำพูดของคนในครอบครัว เราไม่ควรอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ผมเกิดมา 16 ปีเเล้ว รักพ่อมาก เเต่พ่อเสียตั้งเเต่เด็กเเล้ว พ่อเช้าใจผมทุกอย่าง พ่อครับ ผมอยากไปอยู่กับพ่อ ผมเเพ้เเล้ว เเพ้ให้โลกใบนี้เเล้ว ผมอยากไปหาพ่อ ผมเข้มเเข็งไม่พออีกต่อไปเเล้ว อยากขอบคุณทุกคนที่รู้จักผม ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตผมสดใส ขอบคุณจริงๆ
อยากร้องไห้ออกมาดังๆ เเต่ทำไม่ได้ ไม่อยากให้เขารู้ว่าเขาทำเราเสียความรู้สึก คนในครอบครัวผมดีมาก เเต่เขาเเค่ไม่ได้เข้าใจเลยซักนิด ความรู้สึกของผม ผมก็เเค่เด็กคนนึง ไม่ได้ด้านชาต่อคำพูด ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรับที่โดนด่า ผมยอมรับทุกคำ มันจริงทุกคำ    ทุกคำที่พวกท่านพูดออกมามันสื่อว่าการมีตัวตนอยู่ของผมมันไร้ประโยชน์ ผมเลยตัดสินใจเเล้ว จริงๆเเล้วผมไม่อยากอยู่อีกต่อไปเเล้ว เเต่ทำไม่ได้ ผมขอเเค่ระบาย ตอนเเรกผมจะทิ้งข้อความทั้งหมดนี้ในเฟส เเต่ไม่เอาเเล้ว เอาลงในกระทู้ เพราะไม่มีใครรู้ตัวตน เเล้วหวังว่าถ้าคนรู้จักรู้ตัวตนของผม จะไม่บอกกันคนที่ครอบครัวรู้ ผมคิดเเล้ว ใจผมไม่อยากอยู่บนโลกนี้ต่อไปเเล้ว เเต่ผมทำไม่ได้ เเค่พูดว่าอยากตายมันง่าย เเต่มันทำไม่ได้ง่ายขนาดนั้น มันต้องเจ็บปวดกว่านี้ ขอบคุณทุกครั้งที่เผลอเข้ามาอ่าน ตอนนี้ 18:58 เเล้ว ผมยังหยุดร้องไม่ได้ เเต่คงไม่ทำเรื่องไม่ดีเเล้ว ไม่คิดสั้นเเล้ว ผมยังมีสติ