เรากับแฟนคบกันมา จะเข้าปีที่9 มีลูกด้วยกัน1คน เราเองเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เพราะมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย เคยเกือบจะทำ และท้อแท้สิ้นหวัง ปัจจัยหลักเราเล่าย้อนไปเมื่อตอนสมัยเรียนเราเป็นคนไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว มีเพื่อนบ้างแต่เป็นเพื่อนแวะเวียนคือเข้ามาแล้วออกไป ไม่มีเพื่อนสนิท ทีแรกเราเป็นคนร่าเริงยิ้มง่ายหัวเราะเก่ง แต่พักหลังมาโดนเพื่อนบูลลี่หลายๆอย่าง เราไม่ตอบโต้ไม่ตามเพื่อน จนได้มาเจอกับแฟนคนนี้ ตอนเเรกเขาเข้าหาเราดีมาก พยายามชวนคุย อยู่เป็นเพื่อน คือเขาก็ดีนะช่วงแรกหน้าจะโปรโมชั่นเราเข้าใจ แต่คบกันได้เข้าปีที่5 เราก็มีน้อง  ทีแรกมันก็เหมือนจะดีแหละ แต่มันเริ่มมาแย่ตรงท้องเข้าเดือนที่4 แฟนเราเริ่มติดเพื่อน ติดเหล้า กลับบ้านเกือบเช้า บางทีเราต้องอุ้มท้องเดินไปตามกลับบ้าน น่าจะเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะช่วงนั้นทะเลาะกันบ่อยมาก มีเรื่องผู้หญิง มีเรื่องต่างไปนาๆสารพัด เป็นช่วงที่ใกล้จะเรียนจบ แต่เราต้องดรอปไว้ คิดมากสารพัดบวกกับอารมณ์คนท้อง ร้องไห้ทุกวัน ร้องจนแอดมิตบ่อย โชคดีที่ลูกเราออกมาเป็นเด็กร่าเริง ไม่งอแงไม่ดื้อ  แฟนก็เหมือนจะดีขึ้นไม่กินเหล้า ไม่ติดเพื่อน คือช่วยเราเลี้ยงลูก คือดีเลยแหละช่วงนั้น จนลูกได้ 8เดือนแฟนต้องไปทหาร2ปี ไปช่วงแรกเขาก็คิดถึงเรากับลูกมากเราหอบลูกไปเยี่ยมเค้าก็ร้องไห้ดีใจ เราไปเยี่ยมทุกอาทิตย์ที่เปิดเยี่ยมได้ ทำกับข้าว อยากกินอะไรเราทำให้ แต่ที่ทำให้เราเสียใจอีกรอบคือ ขึ้นกองร้อย จับได้ว่ามีผู้หญิง เราก็จะเลิก แต่ทางบ้านแฟนไม่อยากให้เลิก แล้วบอกว่าเราไม่อดทนเพื่อลูก เราก็สงสารลูกด้วย เขาก็บอกว่าจะเลิก เราเลยยอมให้อภัยอีกครั้งเพราะคิดว่าเขาคงกำลังหลงเครื่องแบบ แต่มันไม่จบแค่นั้น มันมีมาเรื่อยๆ จนเราตัดสินใจขอหย่า เราไม่ไหว ทีแรกก็เหมือนจะยอมหย่า ไปๆมาๆ มาง้อ เราหนีออกจากกรมทุกคืนเพื่อมาหาเรากับลูกทุกคืนช่วงนี้น ครอบครัวเราเองก็บอกให้เราใจอ่อน ให้นึกถึงลูก เราเลยต้องยอมเพราะทั้งฝั่งแม่เราฝั่งแม่เขาขอไว้ ตอนนี้ปลดมาได้7เดือนแล้ว ก็ทำให้ปวดประสาทหนักกว่าเดิม ติดน้ำกระท่อม ติดเพื่อน ไม่กลับบ้าน กลับมาบ้านด่าเราสารพัด เพื่อนแฟนก็มาด่าว่าเราไม่ยอมปล่อยให้แฟนเป็นอิสระ เมียเพื่อนแฟนก็ด่าว่าเราไม่เข้าใจผัว (เพื่อนแฟนไม่มีลูกกันสักคนค่ะ ) เข้าคงไม่เข้าใจ ตอนนี้เราปวดหัวนอนคิดมากทุกวัน เรายังรักนะคะ แต่เราไม่ไหวกับความสัมพันธ์นี้แล้ว อีกอย่างลูกสาวเราติดพ่อเค้ามาก ถึงพ่อจะติดท่อม เรามืดแปดด้านมากค่ะ เราต้องไปรับยาตามหมอนัดอีก เราอยากหายมาก เรารู้สึกอยากพอกับเรื่องแบบนี้ แต่ที่บ้านเราไม่เข้าใจ เราเล่าให้ที่บ้านฟังว่าวันนี้เราไปพบจิตแพทย์มา เราอยู่ในขั้นที่รุนแรง แต่ยังยับยั้งอารมณ์ได้ หมอบอกว่า ไม่อยากให้เราอยู่คนเดียวกลัวเราจะไม่ไหวกับมัน โรคนี้มีโอกาสหายมั้ยคะ เรารู้ตัวเองสายไปหน่อย รู้อีกทีคือขั้นนี้แล้ว