สวัสดีค่ะ เราอายุ 23 ปี    ขอเล่าประวัติคร่าวๆนะคะ เป็นลูกคนสุดท้อง มีพี่ชายและพี่สาว เราจบอนุปริญญา จริงๆแล้วอยากต่อ ป.ตรี แต่แม่ไม่ส่ง ตอนที่เรียนอนุปริญญาอยู่ ก็หารายได้เสริมตลอด 5-10 บาทเอาหมด รับจ้างบ้าง และขายของบ้าง และครั้งแรกคือการลงทุนขายกระเป๋ามือ2 ทั้งออนไลน์และตามตลาดนัด(ไปตลาดกับรถพ่วงคู่ใจ) แต่ก็ขาดทุน!! 555 จนทำมาสักพักเริ่มมีฐานลูกค้า ขายดีขึ้น ตอนขายดี แม่จะขอตังค์ตลอด ซื้อกับข้าวบ้าง ค่าจ้างทำนู้นนี่บ้าง(บอกก่อนว่าไม่ได้ขอตังค์แม่ใช้นะคะ) แม่ไม่เคยช่วยเฉยๆเลย และพอเรียนจบก็เจอกับวิกฤตพิษโควิด เราเลยเลิกขายของ และหางานหลักทำ  อันดับแรกเลยต้องออกมอไซค์ไว้ไปทำงาน บ้านเรามีมอไซค์แค่ 1 คัน ทำให้เรามีหนี้ก้อนแรก งานแรกที่ได้ คือ งานเอกชน เดือนนึงหมื่นนิดๆ พอหักรายจ่ายกับค่ากินค่าใช้แล้ว เหลือให้แม่ 2000 (ปล.ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆใส่ในแต่ละกิน ) และเราไม่ชอบแต่งตัว เงินที่ได้คือเอาไว้กินอย่างเดียว บางครั้งแม่ก็บอกว่าเราให้แม่แค่ 2000 แม่ไม่พอใช้ จนใจอ่อนให้เพิ่ม ช่วงปลายเดือนก็ช็อคสิค่ะ ขอยืมใครก็ไม่ได้ ขอแม่แม่ก็ด่า(พี่ชายกับพี่สาวช็อตจะขอเงินแม่ได้) มันทำให้เราน้อยใจแม่ และเก็บเป็นบทเรียน และเริ่มจะให้แม่เท่าที่ไหว จนกระทั่งวันนึงเปลี่ยนสายงานมาทำของรัฐบ้าง รู้อยู่แล้วว่าเงินน้อย แต่เราอยากได้เวลาว่างไปเรียนต่อ   เงินเดือน หักค่าใช้จ่ายแล้ว(ค่ารถ,ค่าบัตรเครดิต,ค่าเน็ต, ค่ากยศ.) เหลือ 1700-1800 บ. เราก็ประหยัดกิน ประหยัดใช้ ให้พ้นๆเดือน ไม่เคยเหลือเก็บเลย ให้แม่ได้แค่เดือนละ 1000 แม่ก็ไม่เคยอวยพรหรือขอบใจที่เราให้เงินเลย มีแต่บอกไม่พอ ขอเพิ่มๆ เราน้อยใจ อยากเลิกคิด อยากจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ ส่วนพี่ๆของเรานั้นก็ให้บ้าง ไม่ให้บ้าง บางทียังมายืมเราบ้าง พอเราไม่ให้ก็ฟ้องแม่ ทำให้เราโดนด่าตลอด T_T มีใครเคยเจอแบบนี้บ้างมั้ยคะ จัดการกับเรื่องยังงี้ยังไง