คือนี่อายุ14 เเล้วคือเห็นเพื่อนทั้งกลุ่มไปเที่ยวห้างบ้างคาเฟ่บ้างนู่นนี่นั่นเราก็ขอพ่อเเม่มาตลอดเขาไม่ให้เราก็นึกว่าเขาไม่เชื่อใจพยามตั้งใจเรียนทำเกรดดีๆมาโดยตลอดเเต่ยังไงเขาก็ไม่ให้ไปไม่ให้ไปไหนเลยเห็นเพื่อนลงสตอรี่ด้วยกันเเล้วไม่มีเราคนเดียวในกลุ่มมันรู้สึกยังไม่รู้รู้สึกมีคำถามทำไมเพื่อนทั้งๆที่เป็นผู้หญิงเหมือนเราอายุเท่ากันเเต่ไปเที่ยวได้ไปไหนได้ทำไมเราไปไม่ได้เราก็เลยตัดสินใจไปเปิดใจคุยกับพ่อคำที่ได้คือไม่ก็คือไม่เราอะคบเพื่อนที่ใจเเตกคือเขาไม่รับฟังเลยเรารู้สึกอึดอัดมากเพราะบ้านอยู่หน้าร.รออกมาก็เจอเลยรู้สึกชีวิต6ปีที่ต้องมันจะอยู่ได้เเค่นั้นคือพ่อชอบทำตัวเหมินเข้าใจเรานะเเต่ก็ไม่อะเเละอีกเรื่องนึงเราอยากต่อม.4ร.รอื่นให้มันตอบโจทย์กับสายที่จะต่อในมหาลัยพ่อก็บังคับให้ต่อที่เดิมทั้งๆที่ไม่อยากต่อทุกคนในครอบครัวบังคับหลายอย่างมากจนรู้สึกอึดอัดมากรู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกเเล้วเพราะอยู่ไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะถูกตีกรอบมาโดยตลอดรู้สึกเก็บกดหนักมาก พอจะมีวิธีมั้ยคะอยากเป็นอิสระนี่คือพยามทำตัวให้ดีมาโดยตลอดเเต่ก็ไม่ได้ซักที จนรู้สึกว่าเรียนไปก็เท่านั้นไม่อยากยุ่งกับพ่อเเม่อีกอยากหนีไปไกลๆอยากหนี้ให้หลุดพ้นกรอบนี้