แมวที่ผมเลี้ยงมาตั้งแต่ป.2 จนตอนนี้ผมม.5แล้วได้จากไปแล้วครับเมื่อวันที่ 5 พ.ย. 64 ผมเห็นมันกำลังตายในตู้ออกซิเจน ตอนมันอยู่ในตู้มันร้องหาผม แววตามันน่าสงสารมาก น้ำตามันก็ไหลเหมือนว่ามันรู้ว่าเวลาของมันกำลังจะหมดแล้ว ตั้งแต่มันหายใจแรง จนมันหมดหายใจ จนมันตายและน้ำตาไหล

ผมร้องไห้มาจนเจ็บตาตาบวมหมดแล้วครับ เพื่อนชวนเล่นเกมก็ไม่เล่นคือไม่อยากทำอะไรเลย ผมมองไปที่ไหนก็เห็นแต่มันคือผมสนิทกับมันมาก ผมยังจำวันแรกที่มันเข้ามาที่บ้านผม วันที่มันหนีจากไหนไม่รู้ตัวเล้กๆ ดำๆมาที่บ้านหลังนี้ เติบโตมาพร้อมกับมัน จนถึงปี 60 ผมย้ายไปเรียนประเทศจีนแล้วผมกลับมาปีละครั้ง ที่บ้านไม่มีคนอยู่แล้วมันเป็นแมวผู้ชายมันอยากจะไปไหนก็ไปได้แม้ว่าจะทำหมันแล้ว แต่มันไม่ไปครับ มันเลือกที่จะรอผม จนโควิดระบาดผมกลับไทยถาวรปี 63 เดือน ก.พ. ก่อนหน้านั้นคือกลับทุกๆปิดเทอม(ปีละครั้ง ครั้งละ 1 เดือน(ปิดเทอมเล็ก) 2 เดือน(ปิดเทอมใหญ่)

ผมมีความทรงจำเยอะมากเลยครับกับแมวตัวนี้ รูปมันเต็มเครื่องผมไปหมด รอยดำๆตามกำแพง หนังสือที่มันข่วน ชื่อที่ผมเรียกมันทุกๆวัน เตียงที่นอน ก็ยังมีขนมันอยู่เลยครับ ถุงอาหารที่มันชอบเป็นพิเศษก็ยังเหลืออยู่ คือผมมองที่ไหนก็เห็นแต่มันครับ ผมคิดถึงเขามากๆ จนตอนนี้เหมือนคนละคนเลยครับ

ผมเลยอยากขอความช่วยเหลือจากคนที่หัวอกเดียวกันครับ คือแมวตัวนี้ผมรักเขามาก ผมทำใจไม่ได้เลย ภาพ ความทรงจำเก่าๆความรู้สึกเก่าๆ ภาพที่เห็นมันกำลังดิ้นและตายอย่างช้าๆมันทำร้ายใจผมมากเลยครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ