(กระทู้บ่น+ระบายเยอะมาก+สอบถามเล็กน้อย)
ตามหัวข้อค่ะ เราอยู่ม.3 และตอนนี้กำลังเครียดเรื่องเรียนต่อค่ะ
ขอเล่าก่อนนะคะ
ตั้งแต่ป.6 เราสอบเข้ารร.ประจำจว.ไม่ได้ เพื่อนเกือบ 90% เข้าที่นั่นได้ แต่เราทำไม่ได้ค่ะ รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเหตุผลคือเราอ่านหนังสือหรือตั้งใจไม่มากพอ (ปีนั้นเด็กในเขตได้เข้าหมดค่ะ คนที่คะแนนน้อยกว่าเราแต่ได้เข้าเพราะเขตก็มี แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราจะโทษระบบไม่ได้ เราแค่ทำได้ไม่ดีพอแค่นั้นเอง) แต่ก็ยังเอาแต่จมอยู่กับความคิดสิ้นหวังและโทษตัวเองเป็นเดือนๆ สุดท้ายเราก็ได้มาอยู่ในรร.ที่เราคิดว่าค่อนข้างบ้านนอก (ไม่ได้ดูถูกนะคะ แต่เราไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนดี)เราอยู่ห้องพิเศษ แต่หลักสูตรการสอนมันตามหลังรร.อื่นอยู่มาก เราก็เลยคิดว่าถ้าที่นี่ยังไม่ได้ก็คงไปไหนไม่รอด แต่สุดท้ายก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมางงๆจนถึงม.3 เกรดขึ้นๆลงๆ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าแย่ แต่ก็มีผิดหวังบ้างค่ะเวลาอันดับตก เทอมล่าสุดตกลงมาเยอะเลยค่ะ เสียใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันคือผลจากการกระทำของเราที่กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว แต่พอจะเริ่มใหม่ก็รู้สึกว่าตามหลังทุกคนอยู่ค่ะ แบบว่าเพื่อนเข้าใจแต่ทำไมเราไม่เข้าใจ ถึงอย่างนั้นวันๆก็เอาแต่นอนคิดโดยไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง
ตัดภาพมาตอนนี้ และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาแบบไม่ทันได้รู้ตัว เราถึงเวลาที่ต้องเลือกที่เรียนต่อ ซึ่งเรามีทางเลือก 4 ทาง แต่เราตัดเองจนเหลือ 2 ทางแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าถ้าเดินหน้าต่อไม่ได้แล้วจริงๆก็ได้แต่ยอมรับความจริงแล้วถอยกลับมาที่เดิม สี่ที่ต่อไปนี้ไม่ได้เรียงตามที่ๆคิดไว้ในใจนะคะ ที่แรก เป็นที่ๆเราเคยพลาดไปตอนป.6 การแข่งขันมันสูงมาก หลักสูตรคนละเรื่องกับที่เราเรียนมา เราประเมินตัวเองแล้วว่ายังไงก็ไม่ได้แน่ๆ ที่ที่สองเป็นสายอาชีพ ซึ่งเราไม่ถนัดทางนี้อยู่แล้วค่ะ ตัดออกไปได้เลย ที่ที่สาม เป็นรร.ที่เราไม่เคยก้าวเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว ผังรร.ก็ไม่รู้ แนวก็ข้อสอบก็ไม่รู้ เราพยายามหาข้อมูลแล้วแต่ก็มีน้อยมาก เราอยากเข้าสายศิลป์ญี่ปุ่นที่นี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ที่ที่สี่คือเรียนต่อที่เดิมค่ะ เป็นทางเลือกสุดท้าย ถ้าไม่ได้ก็จะกลับมาที่นี่
เรากลัวสอบไม่ได้ กลัวความล้มเหลว กลัวอนาคต เอาแต่คิดแล้วก็กลัว เครียดจนเหมือนจะเป็นบ้า ทั้งเรื่องที่บ้าน สุขภาพ การเรียน ชีวิตก็เครียดจะแย่แล้ว ยังมีเรื่องมาให้คิดเรื่อยๆ เรารับรู้ความผิดพลาด ข้อบกพร่องของตัวเองเกือบทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยที่จะลงมือแก้ไข บางทีก็หวังอยากทำนู่นทำนี่ อยากเป็นนู่นเป็นนี่ แต่ก็ไม่เริ่มสักที เราน้อยใจที่บางทีตัวเองก็เป็นเป็ด ทำได้ทุกอย่างแต่ไม่เก่งสักอย่าง ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ ชีวิตเหมือนลอยไปเรื่อยๆ เจอพายุบ้าง เจอแดดบ้าง โดนลมบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เจอแต่พายุ
เราบ่นมาเยอะมาจนลืมไปแล้วว่าจะถามอะไรด้วยซ้ำค่ะ 55555 ก็คงเราควรเปลี่ยนความคิดอะไรดี จะเดินหน้าต่อยังไงดี จะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี ประมาณนี้มั้งคะ
รู้แหละค่ะว่าชีวิตมันก็คงประมาณนี้ ทุกคนก็คงมีเรื่องกังวลเหมือนๆกัน แต่บางทีก็คิดนะคะว่าเราอ่อนแอเองมั้ง ห่วยแตกเองมั้ง ที่เอาแต่คิดไปเรื่อย โทษตัวเองไปเรื่อย เหนื่อยไปเรื่อย ทั้งๆที่ลงมือทำอะไรซักอย่างน้อยมากๆ เกลียดตัวเองที่ขี้แพ้แบบนี้มากเลยค่ะ ก็อยากหายๆไปอยู่เหมือนกัน
ปล.รบกวนอย่าตอบกละบเป็นคำด่าหรือติแรงๆเลยนะคะ เรามาขอคำแนะนำ ไม่ใช่คำด่า ตอนนี้เราเหมือนจะรับอะไรไว้ไม่ไหวแล้วค่ะ
เครียดเรื่องเรียนต่อม.4 ค่ะ
ตามหัวข้อค่ะ เราอยู่ม.3 และตอนนี้กำลังเครียดเรื่องเรียนต่อค่ะ
ขอเล่าก่อนนะคะ
ตั้งแต่ป.6 เราสอบเข้ารร.ประจำจว.ไม่ได้ เพื่อนเกือบ 90% เข้าที่นั่นได้ แต่เราทำไม่ได้ค่ะ รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเหตุผลคือเราอ่านหนังสือหรือตั้งใจไม่มากพอ (ปีนั้นเด็กในเขตได้เข้าหมดค่ะ คนที่คะแนนน้อยกว่าเราแต่ได้เข้าเพราะเขตก็มี แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราจะโทษระบบไม่ได้ เราแค่ทำได้ไม่ดีพอแค่นั้นเอง) แต่ก็ยังเอาแต่จมอยู่กับความคิดสิ้นหวังและโทษตัวเองเป็นเดือนๆ สุดท้ายเราก็ได้มาอยู่ในรร.ที่เราคิดว่าค่อนข้างบ้านนอก (ไม่ได้ดูถูกนะคะ แต่เราไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนดี)เราอยู่ห้องพิเศษ แต่หลักสูตรการสอนมันตามหลังรร.อื่นอยู่มาก เราก็เลยคิดว่าถ้าที่นี่ยังไม่ได้ก็คงไปไหนไม่รอด แต่สุดท้ายก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมางงๆจนถึงม.3 เกรดขึ้นๆลงๆ แต่ก็ไม่ได้ถือว่าแย่ แต่ก็มีผิดหวังบ้างค่ะเวลาอันดับตก เทอมล่าสุดตกลงมาเยอะเลยค่ะ เสียใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันคือผลจากการกระทำของเราที่กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว แต่พอจะเริ่มใหม่ก็รู้สึกว่าตามหลังทุกคนอยู่ค่ะ แบบว่าเพื่อนเข้าใจแต่ทำไมเราไม่เข้าใจ ถึงอย่างนั้นวันๆก็เอาแต่นอนคิดโดยไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง
ตัดภาพมาตอนนี้ และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาแบบไม่ทันได้รู้ตัว เราถึงเวลาที่ต้องเลือกที่เรียนต่อ ซึ่งเรามีทางเลือก 4 ทาง แต่เราตัดเองจนเหลือ 2 ทางแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าถ้าเดินหน้าต่อไม่ได้แล้วจริงๆก็ได้แต่ยอมรับความจริงแล้วถอยกลับมาที่เดิม สี่ที่ต่อไปนี้ไม่ได้เรียงตามที่ๆคิดไว้ในใจนะคะ ที่แรก เป็นที่ๆเราเคยพลาดไปตอนป.6 การแข่งขันมันสูงมาก หลักสูตรคนละเรื่องกับที่เราเรียนมา เราประเมินตัวเองแล้วว่ายังไงก็ไม่ได้แน่ๆ ที่ที่สองเป็นสายอาชีพ ซึ่งเราไม่ถนัดทางนี้อยู่แล้วค่ะ ตัดออกไปได้เลย ที่ที่สาม เป็นรร.ที่เราไม่เคยก้าวเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว ผังรร.ก็ไม่รู้ แนวก็ข้อสอบก็ไม่รู้ เราพยายามหาข้อมูลแล้วแต่ก็มีน้อยมาก เราอยากเข้าสายศิลป์ญี่ปุ่นที่นี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ที่ที่สี่คือเรียนต่อที่เดิมค่ะ เป็นทางเลือกสุดท้าย ถ้าไม่ได้ก็จะกลับมาที่นี่
เรากลัวสอบไม่ได้ กลัวความล้มเหลว กลัวอนาคต เอาแต่คิดแล้วก็กลัว เครียดจนเหมือนจะเป็นบ้า ทั้งเรื่องที่บ้าน สุขภาพ การเรียน ชีวิตก็เครียดจะแย่แล้ว ยังมีเรื่องมาให้คิดเรื่อยๆ เรารับรู้ความผิดพลาด ข้อบกพร่องของตัวเองเกือบทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยที่จะลงมือแก้ไข บางทีก็หวังอยากทำนู่นทำนี่ อยากเป็นนู่นเป็นนี่ แต่ก็ไม่เริ่มสักที เราน้อยใจที่บางทีตัวเองก็เป็นเป็ด ทำได้ทุกอย่างแต่ไม่เก่งสักอย่าง ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ ชีวิตเหมือนลอยไปเรื่อยๆ เจอพายุบ้าง เจอแดดบ้าง โดนลมบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เจอแต่พายุ
เราบ่นมาเยอะมาจนลืมไปแล้วว่าจะถามอะไรด้วยซ้ำค่ะ 55555 ก็คงเราควรเปลี่ยนความคิดอะไรดี จะเดินหน้าต่อยังไงดี จะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี ประมาณนี้มั้งคะ
รู้แหละค่ะว่าชีวิตมันก็คงประมาณนี้ ทุกคนก็คงมีเรื่องกังวลเหมือนๆกัน แต่บางทีก็คิดนะคะว่าเราอ่อนแอเองมั้ง ห่วยแตกเองมั้ง ที่เอาแต่คิดไปเรื่อย โทษตัวเองไปเรื่อย เหนื่อยไปเรื่อย ทั้งๆที่ลงมือทำอะไรซักอย่างน้อยมากๆ เกลียดตัวเองที่ขี้แพ้แบบนี้มากเลยค่ะ ก็อยากหายๆไปอยู่เหมือนกัน
ปล.รบกวนอย่าตอบกละบเป็นคำด่าหรือติแรงๆเลยนะคะ เรามาขอคำแนะนำ ไม่ใช่คำด่า ตอนนี้เราเหมือนจะรับอะไรไว้ไม่ไหวแล้วค่ะ