คือเราเป็นคนที่ชอบอยู่ติดบ้านมากกกกกกก เพราะเรารู้สึกว่าพอออกไปข้างนอกก็จะโชคร้าย อย่างเช่นโดนรถขับตัดหน้า แดดร้อน แต่งตัวไม่เป็น โดนมองว่าเป็นเด็กกะโปโล ซึ่งบ้านเป็นเหมือนหุ้มเกราะของเรา ในแต่ละวันแม่ก็จะซื้อกับข้าวมาให้เรากิน ซึ่งเราเป็นเด็กดีมาโดยตลอด ช่วยแม่ทำงานบ้าน ไม่เที่ยว ไม่ได้รู้สึกอยากไปไหนเลย

   ตอนนี้เราเรียนออนไลน์อยู่ เพื่อนหลายคนประมาณเกือบ 100% อยากไปโรงเรียน อยากไปเจอเพื่อน ซึ่งเราเป็นคนที่เพื่อนน้อยมาก มีคนถามว่าอยากไปโรงเรียนไหมเราก็ตอบว่าอยากไป (ตรงข้ามกับความจริง ซึ่งเราไม่ค่อยอยากไปโรงเรียน) เพราะว่าไปโรงเรียนเราต้องมานั่งรีดผ้า ตื่น 6:00 น ทุกวัน เวลาน้อยกว่าเรียนออนไลน์  

    ส่วนหนึ่งที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราเคยถูกปฏิเสธไม่ให้เข้ากลุ่มทั้งๆที่เรายังไม่ทำอะไรเลย ถึงแม้มันจะผ่านมาแล้วแต่มันก็ยังฝังใจมาตลอด

   เราไม่รู้ว่ามันผิดปกติไหม แต่มันอาจจะส่งผลในระยะยาว เพราะเข้าสังคมไม่ได้ เผชิญหน้ากับความจริงไม่ได้ ซึ่งเราเป็นคน sensitive มากเจออะไรนิดหน่อยเราก็ร้องไห้แล้ว