.

ร่างทรงมี 2 ประเด็นที่น่าสนใจ

.

1. มันว่าด้วยการที่คนรุ่นใหม่ต้องรับกรรมจากคนรุ่นก่อนหน้า ทั้งที่ไม่ได้ก่อไว้

เหมือนสิ่งที่รุ่นต้นตระกูล “ยะสันเทียะ” ได้ก่อกรรมทำไว้ ส่งผลต่อรุ่นลูกอย่างมิ้ง ที่ต้องมารับกรรมที่เธอไม่ได้เป็นผู้ก่อ
ซึ่งมันเป็นประเด็นสากลที่เข้าใจได้ไม่ยาก เช่น คนรุ่นเก่าทำลายสิ่งแวดล้อม คนรุ่นใหม่ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมอันย่ำแย่จากน้ำมือคนรุ่นเก่า

.

2. ประเด็นว่าด้วย “ค่านิยมการสืบทอดอำนาจผ่านทางสายเลือด”

การเป็นร่างทรงของย่าบาหยัน ผู้เป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้าน ถือเป็นอำนาจมหาศาลที่ผู้เป็นร่างทรงจะได้รับทั้งในแง่การเป็นที่ยอมรับของชาวบ้าน รวมถึงพลังอำนาจพิเศษบางประการที่เหนือมนุษย์

แต่อำนาจนี้กลับถูกส่งผ่านทางสายเลือดเท่านั้น โดยไม่ได้พิจารณาคุณสมบัติอื่นๆที่เหมาะสม

เราจะพบว่า มิ้ง คือตัวเลือกในการสืบทอดร่างทรงย่าบาหยัน ทั้งที่คุณสมบัติของเธอดูแล้วไม่เหมาะสม
ไม่ว่าจะเป็นการผิดผีได้เสียกับพี่ชายตัวเอง ที่สำคัญก็คือ เธอไม่ศรัทธาในย่าบาหยันแม้แต่น้อย

.

จากสองประเด็นข้างบนคือสิ่งที่หนังบอกเราว่า
ซึ่งนี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นจริง พบเห็นได้ง่าย และไม่มีใครสามารถปฏิเสธการมีอยู่ของมันได้

.

คำถามคือ มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องเหมาะสมหรือไม่ ?

มันเหมาะสมหรือไม่ที่คนที่ไม่ได้กระทำต้องมารับกรรมที่คนอื่นก่อไว้ ?
มันเหมาะสมหรือไม่ที่อำนาจถูกส่งต่อผ่านสายเลือด ?

.
.
.

แม้ร่างทรงจะมีจุดด้อยที่ทำให้หนังไปได้ไม่สุดอย่างที่ควรจะเป็น

แต่แค่นี้หนังก็เป็นความระทึกขวัญที่น่าประทับใจ ในแบบที่ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ

ซึ่งจุดแข็งมาจากทีมนักแสดงที่มอบการแสดงอันยอดเยี่ยม

รวมถึงการเล่าเรื่องที่ค่อยๆไต่ระดับความระทึกก่อนจะระเบิดความบ้าคลั่งในช่วงสุดท้าย

.