สวัสดีค่ะ ชาวพันทิปทุกคนเลยค่ะ ก่อนอื่นเลยพึ่งจะเคยตั้งกระทู้นี้ เป็นกระทู้แรกนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ

สาเหตุที่มาตั้งกระทู้ในครั้งนี้ ก็เพราะว่า ต้องการหาที่ระบาย แต่ไม่สามารถหาที่ระบายได้เลยค่ะ เพราะงั้นมันอาจจะยาวหน่อยนะคะ ใครขี้เกลียดอ่านสามารถข้ามได้นะคะ เพราะมันน่าจะติดกันเป็นรางรถไฟเลยค่ะ^^

ปล.ในสิ่งที่เล่ามานี้ เป็นความจริงทั้งหมดเลยค่ะ แต่สถานที่ วัน เดือน ปี ที่เล่า อาจจะไม่ตรงกันแต่ก็ใกล้เคียงกันนะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชมค่ะ ^^

  ในปัจจุบัน ดิฉันเป็นแค่ เด็กมัธยมศึกษาตอนต้น ปี2 อายุ 14 ปีค่ะ ในตอนที่ดิฉันยังเด็กอยู่นั้น ก็เป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆที่พึ่งเด็กเท่านั้นเอง เป็นเด็กธรรมดาที่ไม่ต่างจากคนอื่นมากนักเท่าไหร่ พอดิฉันอายุได้เพียงแค่ขวบเดียว ดิฉันก็กลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อไปโดยสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าแม่จะเสียใจไปมากเท่าไหร่ที่พ่อทิ้งไป แล้วก็ต้องเลี้ยงฉันและพี่ชาย ที่อายุ 3 ขวบ

และหลังจากผ่านไป 1 ปี แม่ฉันก็ได้คบหาดูใจ กับพ่อเลี้ยงคนใหม่ของดิฉันค่ะ ในตอนนั้นดิฉันจำสีหน้าของแม่ไม่ได้ว่ามีความสุขหรือป่าว แต่ที่แน่ๆฉันรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายคนนี้ค่ะ

พอผ่านไป 2 ปี ดิฉันที่อายุเพียง 4 ปี ฉันก็มีความสุขดีนะคะ เป็นเด็กที่ร่าเริงแจ่มใส ขี้เล่น ซุกซนตามประสาเด็กๆ แต่แล้วจู่ๆวันนึง ในขนาดที่แม่ของฉันไปทำงานอยู่ที่ใกล้จะเลิกงาน ฉันกับพี่ชายที่อายุ 6 ขวบ ทะเลาะกันอย่างรุนแรงมาก แต่ถ้าในมุมมองผู้ใหญ่ ก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆไม่รุนแรงเลยสักนิด แต่ที่รุนแรงก็คือ เขาบีบคอดิฉันด้วยความโกรธค่ะ และโดนจับกดลงไปกับที่นอน ทั้งสีหน้าแววตาและท่าทางของเขา ทำฉันร้องไห้เลยค่ะ และรู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนค่อยๆตายไปเลยค่ะ มันทรมานมากมาย มันรู้สึกว่าจะได้ตายในตอนนี้แล้วสินะ

ไม่รู้อะไรดลใจทำให้เขาปล่อยมือออกจากคอของดิฉันค่ะ และจากนั้นเขาก็ปูที่นอนให้ฉันนอน กล่อมให้ฉันหยุดร้องและนอนหลับไป เขาก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยค่ะ พอดิฉันไม่ทำตามเขาก็เหมือนขู่จะต่อย ฉันก็ต้องฝืนใจข่มตาหลับ แล้วเขาก็จุ๊บแก้มฉัน แล้วลงไปเล่นกับเด็กในหมู่บ้านต่อเฉยเลย ฉันก็เลยรีบลุกออกจากที่นอน แล้วเขียนกระดาษแผ่นเล็กไว้ว่า "แม่ กุญแจอยู่ในรองเท้านะคะ" และก็เอาไปติดที่รองเท้า แล้วก็วางกุญแกในรองเท้า จากนั้นล็อคห้องแล้วกลับไปนอน พอแม่กลับบ้านก็โดนด่าใหญ่เลย ที่ทำไปเพราะโกรธพี่ชายค่ะ!

เดี๋ยวมาต่อใหม่นะคะ