ขึ้นชื่อว่าแม่ใครๆก็รักค่ะ เราก็รัก แต่เรารู้สึกไม่สนิทกับแม่เลย ไม่ค่อยได้คุยกัน รู้สึกไม่เคยได้ความอบอุ่น ไม่เคยได้การสนับสนุนอะไรทั้งสิ้น จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเค้าเคยกอดให้ความอบอุ่นมั้ย เมื่อก่อนตอนเด็กๆก็รู้สึกว่าท่านไม่สนใจ เพราะตอนนั้นแกก็ทำงาน ถึงเวลาเราก็นอน แกก็ทำขนมขาย ไม่ก็ทำงานประจำไป พอโตมาหน่อย อายุ15 พี่ชายดันมีลูกเค้าก็ไปสนใจหลานมากกว่า ส่งเสียให้เรียน เพราะแกสงสารพี่ชายและพี่สะใภ้ก็เลิกกันอีก พอเราเรียนมหาลัยเราก็หาค่าเทอมเรียนเองทำ Part time แกก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้าง จนหลายๆปี พอเราทำงานและแต่งงาน จะซื้อรถยนต์ แกไม่ยอมให้ซื้อทั้งๆที่เงินเรา แกไม่สนับสนุนตอนนั้นทะเลาะกันบ้านเกือบแตก  อยากได้อะไรอยากทำอะไรแกไม่เคยรู้ด้วยซ้ำ ส่วนตัวพี่ชายก็มีเมียใหม่มีลูก 2 อยากทำนู่นนี่นั่นรู้สึกว่าแกสนับสนุนมากกว่าอีก ซื้อรถยนต์แกก็ช่วยออกเงิน อยากได้เงินลงทุนแกก็สนับสนุนช่วยทุกครั้ง บอกยืมๆ แต่คงไม่ได้คืนเท่าไหร่ ลูกพี่กับแฟนคนเก่าตอนนี้อายุ 20 ปีแล้ว แกส่งเสียเลี้ยงดูตั้งแต่เกิดจนจะจบมหาลัย ส่วนเรา 35 ปีมีงานทำไม่เคยขอเงินมานานแล้ว  จนรู้สึกบางครั้งเราก็คิดว่าเราอิจฉาหลานๆ พี่ชาย และสะใภ้คนใหม่ ที่แม่คอยสนับสนุนเรื่องนั้นเรื่องนี้ คอยซัพพอร์ทบ้าง แต่ทีกับเราทำไมไม่สนับสนุนไม่ซัพพอร์ทบ้างเลย