สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เราอายุ 17 และยังเรียนอยู่ แม่เรามีลูก 2 คน เราคือลูกสาวคนโต ส่วนน้องเราเป็นผู้ชายค่ะ อยู่ป.3ตอนนี้ ส่วนพ่อเราเลิกลากับแม่ตั้งแต่เรายังเด็กค่ะ พวกเขาทะเลาะกันหนักมาก จนเราจำฝั่งใจตั้งแต่เด็ก โดยเราเลือกที่จะอยูกับแม่ค่ะเพราะตั้งแต่เด็กแล้ว แม่เป็นคนที่เข้าใจเราที่สุดค่ะ   เข้าเรื่องกันเลย  เราเช่าหออยู่คนเดียวโดยแม่เป็นคนจ่ายให้ทุกอย่าง ค่ากิน ค่าใช้ แม่ปล่อยให้เราใช้ชีวิตตามที่ต้องการ แต่แอนตี้เรื่องเซ็กซ์ค่ะ แต่ก็มีแฟนได้ เราไม่เคยบอกแม่ว่ามีแฟนหรือพาไปเจอแม่เลย ตอนนี้เราก็มีแฟนอยู่ค่ะคบกันมาสักพักใหญ่ๆ เราก็ได้เจอกัน เที่ยวด้วยกัน นอนด้วยกัน เหมือนวัยรุ่นทั่วไป การที่เราจะมีเซ็กซ์กับแฟนหรือรู้สึกว่ามีความต้องการทางเพศมันก็ไม่แปลก(สำหรับเรานะคะ)เพราะคนรอบข้างของเรา เช่น เพื่อน พี่ ก็มีความต้องการทั้งนั้น และแล้วเราก็โป๊ะเช็ะกับแม่ตอนที่เราอยู่กับแฟนสองคน แล้วเรากับแม่ก็ทะเลาะกันเรื่องนี้หนักมาก เพราะเราไม่เคยทะเลาะกันหนักก่อน เขาบอกกับเราว่ามันไม่สมควร ถ้าอยากมีเซ็กซ์ก็ควรออกไปหาเลี้ยงตัวเอง เขาบอกว่าเราทำเขาผิดหวัง เขาบอกว่าเราทำตัวไม่มีคุณค่า เปลืองตัวเปล่าๆถ้าอยากมีมากก็ไปเป็นกระหลี่ซ้ะ (เราไม่ได้มั่วเอาผช.ไปทั่วนะคะเรามีอะไรกับแฟนแค่คนเดียว) ซึ่งมันก็ไม่แปลก เราเลยถามเขากลับไปว่าตอนนั้นที่แม่อยู่ในวัยนี้เรารู้สึกแบบนี้หรือเปล่า เขาดันตอนเราไม่ได้ เรารู้ว่าเรายังเด็กและไร้เดียงสามาก แต่เราโตพอที่จะมีความรู้สึกแบบนั้น แต่ไม่โตพอที่จะหาเลี้ยงตัวเองได้ บางเรื่องเรายังต้องพึ่งพาแม่ และทุกครั้งที่เรามีอะไรกับแฟนเราป้องกันและกินยา เรารู้ว่าไม่สามารถป้องกันการตั้งครรภ์ได้ 100 % แต่ก็ดีกว่าเราไม่ป้องกันอะไรเลย งั้นจะมีวิชาเพศศึกษาไว้ทำไมจะรีบเรียนเรื่องนี้ไปทำไมถ้าเรายังไม่พร้อม หลังจากนั้นเราเลยหางานทำ ตอนนั้นเราทั้งเครียดร้องไห้ทุกวัน รู้สึกได้ถึงความอ่อนแอ เราอยากตายทั้งๆที่เราไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน เราคิดว่าเรารับมันไม่ไหว เพราะแม่ไม่ได้ช่วยเหลือเราแล้ว เหมือนตัดหางปล่อยวัด เพราะตอนเด็กเราไม่เคยลำบากมาก่อนถึงแม่จะเลี้ยงเราและน้องมาคนเดียว เรายอมรับเลยว่าแม่ไม่เคยปล่อยให้อด เรามีทุกอย่างที่เพื่อนคนอื่นไม่มี ในตอนนั้นเราคิดว่าแม่เป็นที่ปรึกษาของเราไม่ได้แล้ว กลับเป็นแฟนและเพื่อนที่คอยปลอบใจและช่วยเหลือเราในตอนนั้น ตอนนี้ผ่านมาประมาณสองเดือนแล้วค่ะ เราแทบไม่คุยกันถ้าไม่จำเป็นเรากลับรู้สึกอึดอัดเวลาเราอยู่กับเขา และไม่กล้ามองหน้าเขาเลยค่ะ และเราก็ไม่เคยไปกินข้าวด้วยกันเลยทั้งที่ก่อนหน้านี้เราออกไปกินข้าวด้วยกันบ่อยมาก หรืออาจจะเป็นเพราะเราทำงาน แต่ทุกคนก็มีวันหยุด ความสัมผัสของเรากับแม่เริ่มห่างหายกันมากค่ะตอนนี้ เราอยากถามเพื่อนๆทุกคนว่า เราผิดหรอที่เรามีอะไรกับแฟนในวัยนี้ เรายังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องนี้ใช้ไหม (เพราะผู้ใหญ่รอบข้างพูดเป็นเสียงเดียวกันหมดว่าไม่ควร และเขายังห้ามเราเรื่องเซ็กซ์) เราคิดว่าเรื่องนี้มันห้ามไม่ได้เพราะทุกคนก็ความรู้สึกยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เอาจริงๆนะทุกคนที่มีแฟนแมงก็เงียนกันหมดอะถ้าอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าจะไม่เจอกันเลยก็ไม่ได้  และเรื่องความสัมผัสกับแม่เราต้องทำอย่างไร เอาจริงๆความคิดเรานะคะฟังดูเข้าข้างตัวเอง เราคิดว่าเขาควรเข้าใจเราและเป็นที่ปรึกษาเราไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ความรัก เซ็กซ์ เขาควรสอนเราการเอาตัวรอดว่าต้องทำอย่างไรถ้าเจอแบบนี้ ความรักในวัยนี้อาจต้องเจออะไรบ้าง เพราะชีวิตเป็นของเราแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป เรารู้ไว้ก่อนก็ดีถึงจะยังไม่เจอกับตัวเอง เพราะเขาก็เคยผิดหวังจากความรักมาก่อนเขาน่าจะรู้ดีและเราก็ต้องเจอ เขาควรบอกเราและการรับมือ พอเขาห้ามเรากลับปรึกษาเขาไม่ได้ และเราอาจไม่ได้คำปรึกษาที่ดี ทุกคนคิดเห็ยอย่างไรคะ  งงตรงไหนถามได้เลยค่ะ บางทีเราก็พูดไม่รู้เรื่อง>< ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านค่ะ ถ้าเพื่อนๆตอบกลับจะมีประโยชน์กับเรามากก