เรารู้สึกเป็นภาระครอบครัวมากๆเลยอ่ะ
ตั้งแต่เราเกิดมาเราก็เป็นโรคไรหลายๆอย่างเลย ที่รักษาไม่หาย
เราก็เกือบตายมาแล้วตั้ง10กว่าครั้ง
เราทำอะไรก็ไม่ค่อยได้ ไม่ค่อยมีแรง เราพยายามที่จะรักษาแล้ว รักษามาตั้ง8ปี มันก็ไม่หายสักโรคเลย
พอเราโต ยังไงก็ไม่สามารถทำงานได้ เพราะว่าป่วยมาก เราก็เป็นลูกคนโต ที่พอโตก็ต้องดูแลครอบครัว แต่นี้เราป่วย หาเลี้ยงตัวเองยังไม่ได้เลย
รู้สึกเป็นภาระจริงๆเลยนะ มีอยู่อย่างเดียวที่เราเก่งก็คือการเรียน เราได้เกรดดีที่สุดในห้องทุกปี แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยชื้นชมเราเลย ตอนเราเข้ารพ.เป็นสัปดาห์พวกเขาก็ไม่เคยมาเยี่ยมเลย หรือมานอนเฝ้าเลย ตั้งแต่เด็กเลย เราก็ไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาถูกใจเลย
ขนาดตอนที่เราคิดสั้นพวกเขายังไม่คิดที่จะห้ามเราเลย ตอนเราโดนทำร้ายก็ไม่ช่วยเรา ก็เดินไปที่อื่นทำเป็นไม่มีไรเกิดขึ้น พอโรคกำเริบครูก็โทรไปหาให้พวกเขามาดูเราหน่อย เขาใช้เวลาครึ่งชม.ถึงจะมาถึง ทั้งๆที่รร.ห่างจากบ้านถ้าปั่นจักรยานแค่2นาที
เราควรจะทำอย่างไรดีอ่ะ ท้อมากๆเลยอ่ะ
รู้สึกเป็นภาระครอบครัว
ตั้งแต่เราเกิดมาเราก็เป็นโรคไรหลายๆอย่างเลย ที่รักษาไม่หาย
เราก็เกือบตายมาแล้วตั้ง10กว่าครั้ง
เราทำอะไรก็ไม่ค่อยได้ ไม่ค่อยมีแรง เราพยายามที่จะรักษาแล้ว รักษามาตั้ง8ปี มันก็ไม่หายสักโรคเลย
พอเราโต ยังไงก็ไม่สามารถทำงานได้ เพราะว่าป่วยมาก เราก็เป็นลูกคนโต ที่พอโตก็ต้องดูแลครอบครัว แต่นี้เราป่วย หาเลี้ยงตัวเองยังไม่ได้เลย
รู้สึกเป็นภาระจริงๆเลยนะ มีอยู่อย่างเดียวที่เราเก่งก็คือการเรียน เราได้เกรดดีที่สุดในห้องทุกปี แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยชื้นชมเราเลย ตอนเราเข้ารพ.เป็นสัปดาห์พวกเขาก็ไม่เคยมาเยี่ยมเลย หรือมานอนเฝ้าเลย ตั้งแต่เด็กเลย เราก็ไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาถูกใจเลย
ขนาดตอนที่เราคิดสั้นพวกเขายังไม่คิดที่จะห้ามเราเลย ตอนเราโดนทำร้ายก็ไม่ช่วยเรา ก็เดินไปที่อื่นทำเป็นไม่มีไรเกิดขึ้น พอโรคกำเริบครูก็โทรไปหาให้พวกเขามาดูเราหน่อย เขาใช้เวลาครึ่งชม.ถึงจะมาถึง ทั้งๆที่รร.ห่างจากบ้านถ้าปั่นจักรยานแค่2นาที
เราควรจะทำอย่างไรดีอ่ะ ท้อมากๆเลยอ่ะ