เรื่องมีอยู่ว่าเราเคยมีแฟน ซึ่งเขาเองก็ดีกับเรามากๆทั้งภ่อแม่เขาและครอบครัวเราเข้ากันได้ แต่ติดที่ตัวเราเองรู้สึกว่าบ้านแฟนนั้นมีฐานะมากกว่า ซึ่งเราเองแทบไม่มีอะไรเลย แค่พอมีกินไปวันๆ เราเองก็อายุยังไม่ได้มากพอที่จะหาเงินเอง แต่ครอบครัวของแฟนเขาพอมีฐานะในระดับนึง เราเคยไปเดินห้างกับพ่อแม่แฟน พวกเขาแต่งตัวพอมีระดับเลยล้ะ ต่างจากเราที่แต่งตัวอะไรก็ไม่รู้ เราก็กลัวว่าพวกเขาจะอาย เลยเดินห่างๆเขา เวลาเดินห้างเราเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก เอาง่ายๆเรยคือ บ้านนอกเข้ากรุงนั้นแหล้ะ เราก็แอบน้อยใจแฟนน้ะเวลาเดินทำไมเขาไม่เดินไปพร้อมๆกับเรา แต่กับให้เราเดินคนเดียว เราก็เง๊ะง๊ะๆ ไม่รุ้เรื่องพวกนี้ ตั้งแต่ครั้งนั้นเราก็ไม่เคยไปไหนกับเขาหรือครอบครัวเขา เพราะเราเองที่มีความคิดแบบนั้น เราเคยลองคุยกับแฟนเรื่องนี้แล้วว่าขอได้ไหมเวลาเดินไปไหนเดินไปพร้อมๆกัน เพราะเราเองก็ไม่เคยไป แต่เราก็ไม่กล้าไปไหนกับเขาอีกเลย เราปิดกั้นตัวเองทุกอย่าง เราก็กลัวแฟนเราจะอายด้วยที่เราไม่ได้สวยและก็บ้านนอก เราไม่กล้าแม้กระทั่งไปบ้านของแฟน ไม่กล้าแม้กระทั่งนั่งใกล้ๆเขา มันรุ้สึกว่าไม่สนิทใจ เราเหนื่อยมากที่ตัวเราเป็นแบบนี้ แต่เราก็ไม่ได้อยากเป็น เราไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้ควรพบแพทย์ดีไหม รู้เป็นแค่มโนจิตของเราเอง มันควรรักษายังไง เพราะตอนนี้เรากลายเป็นคนกลัวความรักทั้งๆที่ความรักครั้งนั้นดีกับเราหมด ครอบครัวดีหมด แต่ทำไมเราถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้ เราไม่เข้าใจตัวเองลย ตอนนี้เราก็เหมือนปิดกั้นตัวเองจากทุกๆคน คนเก่าที่เราเล่าเขาก็ยังรอเรานะ แต่เราพยายามอยู่ พยายามปรับตัวเองอยู่ แต่มันไม่ง่ายเลย มันยากมากๆสำหรับเรา เวลาเราเครียดๆเราก็อยากมีคนคอยปลอบใจ แต่เขาไม่เคยปลอบใจหรือให้กำลังใจเราได้เลย แค่คำว่าสู้ๆนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น เขายังไม่เคยพูดกับเราเรย เราเคยพูดกับเขาไปแทบทุกเรื่องที่มันมัเป็นปัญหาสำหรับเราและเขา แต่มันก็เหมือนพูดหูซ้ายทะลุหูขวา เป็นเพราะแบบนี้ด้วยล่ะมั่งเราเลยไม่กล้าที่จะรับใครเข้ามาอีกเลย 😭 ถ้าเรื่องของเราดูไร้สาระไปเราต้องขอโทษไว้นะที่นี้ด้วย เราแค่อยากระบายมันออกมา มันอึดอัดมากสำหรับเรา