สวัสดีค่ะ
เราอายุ15ปีค่ะ เเน่นอนว่ายังเด็ก เมื่อก่อนผู้ใหญ่หลายคน ชอบมีคำถามกับเด็กว่า 'โตไปอยากเป็นอะไร'
คำถามนี้ ขอตอบเเบบไม่โกหกว่า ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน ทุกช่วงอายุ จะได้ยินคำถามนี้เสมอ เเละคำตอบของเรา...ก็เปลี่ยนไปเสมอ เพราะเราโตขึ้น เริ่มชอบนั้นนี้ เช่น สมมุติ เราวาดรูปออกมาได้ดี เวลามีคำถามว่าอยากเป็นอะไร ก็ตอบไปว่าจิตรกร เเต่ว่า..มันก็มีหลายๆครั้งที่พอเริ่มโตหน่อย ก็ไม่การบอกความใันขอตัวเองเเบบจริงๆ ทุกคนเลยสังเกตมั้ยคะ? ทำไมเด็กไทยเวลาใครถามชอบตอบเเค่ อาชีพราชการ?? ความเห็นส่วนใหญ่ที่พบเจอมาคือ เด็กไม่กบ้าบอกความฝันตัวเอง ให้ครอบครัว เพื่อน อาจารย์ ได้รู้ ส่วนตัวเราเลยนะคะ
เรา เมื่อตอนเด็กๆ ไม่เคยมีความฝันจริงๆจังๆ ผู้ใหญ่บอกอยากให้เป็นครู เป็นหมอ ข้าราชการมันดีเงินดี เราก็อือออตาม พอโตขึ้นเริ่มชอบสิ่งไหม่ๆ ได้เจออะไรเยอะขึ้น ความฝันก็เปลี่ยน ขนาดจะพิมพ์บอกในพันทิบเรายังไม่กล้าที่จะบอกเลยค่ะว่าความฝันจริงๆเเล้วเราอยากเป็นอะไร เพราะอาย กลัวถูกดูถูก กลัวถูกล้อ ต่างๆนาๆ เราเชื่อว่า หลายคนเลยที่เจอปัญหาเเบบเรา เราก็เเอบไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะ ว่าเราอยากเป็นอะไรกันเเน่ ไม่อยากโทษโรงเรียน ไม่อยากโทษครูอาจารย์ ไม่อยากโทษครอบครัว เเต่ก็อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ ว่าการอยากเป็นอะไรทำไมมันยากเเบบนี้
มาถึงประเด็นกันเลยนะคะ(ขอโทษที่พิมพ์มาสะเยอะเราเเค่อยากเกริ่น)
สองปีก่อนตอนเราอายุได้13ปี เราก็ยังหาสิ่งที่อยากเป็น ไม่ได้เลยค่ะ เเต่เเล้วย่าเราก็งอกว่า อยากให้เป็นครู คอยบอกเรามาตั้งเเต่เด็กว่าต้องเป็นคนรู ปลูกฝั่นให้เราเป็นข้าราชการให้ได้ตั้งเเต่เด็ก โดนเหตุผลว่าไม่ลำบาก เงินดี เราไม่อยากให้ใครมาบังคับเลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนย่าเราอยากให้เป็นไปตามเเบบของท่านมากกว่า เราเคยบอกว่าถ้าเป๋นอยากอื่นได้มั้ย ท่านก็ด่าเราเลยค่ะ เราเป็นทุกข์มากตอนนั้น เเต่เราก็คิดว่า เดี๋ยวโตไปเจอสอ่งที่อยากทำเองนั้นเเหละไม่ต้องคิดมาก พออายุ14 เรามีเเค่งานอดิเรกค่ะ วาดรูป ร้างเพลง เต้น ฝึกภาษา เล่นดนตรี เราเป็นเด็กกิจกรรมค่ะ (ไม่ได้จะโอ้อวดนะคะ) เราเลยรู้สึกว่า เราอยากเป็นครูสอนภาษาอังกฤษเพราะม.1-2เราได้คะเเนนอังกฤษดีที่สุดเลย เราเลยเริ่มหามหาลัย คณะ ที่เข้า ก็ได้ชื่นชอบ ม.มหิดล คณะ ศิลปศาสตร์ สาขาอังกฤษ ค่ะ เราเอาเรื่องนี้ไปบอกย่ากับพ่อ เเต่สิ่งที่ได้รับคือ อยากให้เราเป็นตำรวจเเทนค่ะ....
เราตกใจมากที่ท่านทั้งสองพูดเเบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนสนับสนุนให้เราเป็นครูมากเเต่ไหนเเต่ไร เเต่ตอนนี้บอกให้เราเป็นตำรวจเเทน เราที่อุสาพยายามอยากจะเป็นครูตามคำขอของย่า อุสาเริ่มชอบอาชีพนี้ศึกษามาเเล้ว เเต่พอเจอคำตอบเเบบนี้ เราจุกมากเลยค่ะ เหมือนว่า เราจะเป็นยังใงก็ช่าง เเต่ต้องทำตามพวกท่าน พวกท่านบอกเป็นครูมันก็ดีเเต่ตำรวจดีกว่า พ่อเราเป็นตำรวจค่ะ พ่อเราก็พูดนั้นนี้ว่าถ้าเราเป็นคงดีใจร้องไห้ที่ลูกเป็นตามพ่อ ย่าเราก็สนับสนุนให้เราเป็นตำรวจบอกอยสกให้พ่อเราภูมิใจ เราบอกย่ากับพ่อว่า หนูอยากเป็นครูค่ะ พ่อก็บอกว่า ก็ได้เป็นครูก็ได้ เเต่ตำรวจมันดีกว่าใงลูก พ่ออยากให้ลูกเป็นใง มียศ มีลูกน้อง พ่อคงดีใจ นอนตายตาหลับ ย่าก็บอกเราว่า อย่าไปยึดติดกับครูเลย บ่อยมันไปเเล้วหันมาสนใจตำรวจดีกว่า พ่อจะได้ภูมิใจ เราควรทำยังใงดีคะทุกคน หนูเบื่อเหลือเกิน (หนูไม่มีความฝันเป็นของตัวเองหรอกค่ะ เเค่การเป็นครูคือสานฝันย่าค่ะ ส่งนที่ท่านบอกจะให้เป็นตำรวจ เห้อออ หนูอุสาอยากเป็นครู เเล้วจะให้ไปชอบตำรวจ ควรทำใงดีคะ ควรคุยกับพ่อย่ายังใงดีให้เคลีย)
สรุปเเล้วความฝันเราเป็นของใคร
เราอายุ15ปีค่ะ เเน่นอนว่ายังเด็ก เมื่อก่อนผู้ใหญ่หลายคน ชอบมีคำถามกับเด็กว่า 'โตไปอยากเป็นอะไร'
คำถามนี้ ขอตอบเเบบไม่โกหกว่า ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน ทุกช่วงอายุ จะได้ยินคำถามนี้เสมอ เเละคำตอบของเรา...ก็เปลี่ยนไปเสมอ เพราะเราโตขึ้น เริ่มชอบนั้นนี้ เช่น สมมุติ เราวาดรูปออกมาได้ดี เวลามีคำถามว่าอยากเป็นอะไร ก็ตอบไปว่าจิตรกร เเต่ว่า..มันก็มีหลายๆครั้งที่พอเริ่มโตหน่อย ก็ไม่การบอกความใันขอตัวเองเเบบจริงๆ ทุกคนเลยสังเกตมั้ยคะ? ทำไมเด็กไทยเวลาใครถามชอบตอบเเค่ อาชีพราชการ?? ความเห็นส่วนใหญ่ที่พบเจอมาคือ เด็กไม่กบ้าบอกความฝันตัวเอง ให้ครอบครัว เพื่อน อาจารย์ ได้รู้ ส่วนตัวเราเลยนะคะ
เรา เมื่อตอนเด็กๆ ไม่เคยมีความฝันจริงๆจังๆ ผู้ใหญ่บอกอยากให้เป็นครู เป็นหมอ ข้าราชการมันดีเงินดี เราก็อือออตาม พอโตขึ้นเริ่มชอบสิ่งไหม่ๆ ได้เจออะไรเยอะขึ้น ความฝันก็เปลี่ยน ขนาดจะพิมพ์บอกในพันทิบเรายังไม่กล้าที่จะบอกเลยค่ะว่าความฝันจริงๆเเล้วเราอยากเป็นอะไร เพราะอาย กลัวถูกดูถูก กลัวถูกล้อ ต่างๆนาๆ เราเชื่อว่า หลายคนเลยที่เจอปัญหาเเบบเรา เราก็เเอบไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะ ว่าเราอยากเป็นอะไรกันเเน่ ไม่อยากโทษโรงเรียน ไม่อยากโทษครูอาจารย์ ไม่อยากโทษครอบครัว เเต่ก็อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ ว่าการอยากเป็นอะไรทำไมมันยากเเบบนี้
มาถึงประเด็นกันเลยนะคะ(ขอโทษที่พิมพ์มาสะเยอะเราเเค่อยากเกริ่น)
สองปีก่อนตอนเราอายุได้13ปี เราก็ยังหาสิ่งที่อยากเป็น ไม่ได้เลยค่ะ เเต่เเล้วย่าเราก็งอกว่า อยากให้เป็นครู คอยบอกเรามาตั้งเเต่เด็กว่าต้องเป็นคนรู ปลูกฝั่นให้เราเป็นข้าราชการให้ได้ตั้งเเต่เด็ก โดนเหตุผลว่าไม่ลำบาก เงินดี เราไม่อยากให้ใครมาบังคับเลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนย่าเราอยากให้เป็นไปตามเเบบของท่านมากกว่า เราเคยบอกว่าถ้าเป๋นอยากอื่นได้มั้ย ท่านก็ด่าเราเลยค่ะ เราเป็นทุกข์มากตอนนั้น เเต่เราก็คิดว่า เดี๋ยวโตไปเจอสอ่งที่อยากทำเองนั้นเเหละไม่ต้องคิดมาก พออายุ14 เรามีเเค่งานอดิเรกค่ะ วาดรูป ร้างเพลง เต้น ฝึกภาษา เล่นดนตรี เราเป็นเด็กกิจกรรมค่ะ (ไม่ได้จะโอ้อวดนะคะ) เราเลยรู้สึกว่า เราอยากเป็นครูสอนภาษาอังกฤษเพราะม.1-2เราได้คะเเนนอังกฤษดีที่สุดเลย เราเลยเริ่มหามหาลัย คณะ ที่เข้า ก็ได้ชื่นชอบ ม.มหิดล คณะ ศิลปศาสตร์ สาขาอังกฤษ ค่ะ เราเอาเรื่องนี้ไปบอกย่ากับพ่อ เเต่สิ่งที่ได้รับคือ อยากให้เราเป็นตำรวจเเทนค่ะ....
เราตกใจมากที่ท่านทั้งสองพูดเเบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนสนับสนุนให้เราเป็นครูมากเเต่ไหนเเต่ไร เเต่ตอนนี้บอกให้เราเป็นตำรวจเเทน เราที่อุสาพยายามอยากจะเป็นครูตามคำขอของย่า อุสาเริ่มชอบอาชีพนี้ศึกษามาเเล้ว เเต่พอเจอคำตอบเเบบนี้ เราจุกมากเลยค่ะ เหมือนว่า เราจะเป็นยังใงก็ช่าง เเต่ต้องทำตามพวกท่าน พวกท่านบอกเป็นครูมันก็ดีเเต่ตำรวจดีกว่า พ่อเราเป็นตำรวจค่ะ พ่อเราก็พูดนั้นนี้ว่าถ้าเราเป็นคงดีใจร้องไห้ที่ลูกเป็นตามพ่อ ย่าเราก็สนับสนุนให้เราเป็นตำรวจบอกอยสกให้พ่อเราภูมิใจ เราบอกย่ากับพ่อว่า หนูอยากเป็นครูค่ะ พ่อก็บอกว่า ก็ได้เป็นครูก็ได้ เเต่ตำรวจมันดีกว่าใงลูก พ่ออยากให้ลูกเป็นใง มียศ มีลูกน้อง พ่อคงดีใจ นอนตายตาหลับ ย่าก็บอกเราว่า อย่าไปยึดติดกับครูเลย บ่อยมันไปเเล้วหันมาสนใจตำรวจดีกว่า พ่อจะได้ภูมิใจ เราควรทำยังใงดีคะทุกคน หนูเบื่อเหลือเกิน (หนูไม่มีความฝันเป็นของตัวเองหรอกค่ะ เเค่การเป็นครูคือสานฝันย่าค่ะ ส่งนที่ท่านบอกจะให้เป็นตำรวจ เห้อออ หนูอุสาอยากเป็นครู เเล้วจะให้ไปชอบตำรวจ ควรทำใงดีคะ ควรคุยกับพ่อย่ายังใงดีให้เคลีย)