สวัสดีค่ะหนูมีเรื่องอึดอัดใจมากค่ะพอดีว่าหนูอยู่ม.3ปีหน้าจะม.4แล้วต้องเลือกสายเรียนเพื่อไปต่ออาชีพและวันหนึ่งมีวิชาแนะแนวเป็นวิชาที่ไว้ปรึกษาว่าอยากทำอาชีพอะไร ครูเขาได้ให้งานไว้ว่าอยากเป็นอาชีพอะไรสายอะไรหนูเลยตอบไปว่าศิลป์-สังคม ครูเขาก็ถามกลับมาว่าทำไมถึงอยากเรียนเรียนศิลป์-สังคมหนูก็ตอบไปว่าอยากเป็นข้าราชการทางกฎหมายเช่นพวก นิติกร อัยการ รึว่าผู้พิพากษาค่ะ ที่อยากเป็นเพราะที่บ้านหนูมีคนรู้จักเป็นผู้พิพากษหนูเลยอยากตามรอยเขา ครูเขาเลยพูดว่า ผู้พิพากษา? เรานะหรอจะเรียนได้หรอ หนูได้ยินแบบนั้นเลยเงียบใส่ครูเขา และครูเขาก็ยังพูดอีกประมาณว่า ลองไปสืบลองไปค้นดูนะว่าในจังหวัดเรามีคนสอบผู้พิพากษาได้กี่คน หนูเลยตอบได้แค่ "ค่ะ"หนูเลยกลับมานั้งที่ หนูเข้าใจที่ครูเขาบอกว่าจะเรียนได้หรอที่หนูเข้าใจเพราะหนูเป็นคนไม่เก่งเลิศเลอแต่ก็ไม่ได้แย่แต่ถ้าหนูตั้งใจทำอะไรหนูก็จะทำให้สำเร็จเพราะเรียนสายนี้มันต้องขยันอ่านและทำความเข้าใจกับมันหนูรู้สึกว่าบางทีครูเขาก็เหมือนกับกำลังตัดพ้อว่าเราจะทำได้หรอ(ครูเขาไม่ได้พูดกับหนูแบบนี้คนเดียวนะคะแต่ห้องอื่นครูเขาก็พูดแบบนี้แต่จะมีห้องที่เก่งกว่าหนูที่ครูเขาพูดดีและเอาใจช่วยคอยให้กำลังใจ)หนูรู้สึกว่าครูควรให้คำปรึกษามากกส่าคอยถามว่า เราจะทำได้หรอและมาบอกว่าลองกลับไปดูอาชีพที่เราสนใจใหม่แต่ความคิดหนูคือหนูชอบเรียนเรื่องนี้และครูก็ไม่มีสิทธิมาตัดสินใจให้เลยครูเขาตัดพ้อตัดกำลังใจหนูทั้งๆที่หนูยังไม่ทันได้เริ่มเรียนเลยค่ะหนูรู้สึกว่าควรให้กำลังใจให้คำปรึกษามากกว่าการทำให้เด็กคนหนึ่งเสียความมั่นใจ และแน่นอนว่ากลับจาก โรงเรียนหนูก็เครียด ร้องไห้ วนไปละพูดกับตัวเองว่าทำไมครูไม่ให้กำลังใจและคำปรึกษาเลยทั้งๆที่ป๊ากับม๊าหนูสนับสนุนหนูคอยอยู่ข้างกันคอยให้คำปรึกษาคำแนะนำ และครูเขามาตัดสินทั้งๆที่ยังไม่ได้ขึ้นม.4ยังไม่ทันได้เริ่มเรียนอะไรสักอย่าง แต่2ปีที่ผ่านมาหนูเริ่มทำความรู้จักกับกฎหมายต่างๆนาๆแต่พอครูคนหนึ่งพูดตัดกำลังใจหนูรู้สึกหมดไฟมากค่ะ  (ขอบคุณที่ได้มาอ่านเรื่องของหนูนะคะ ถ้ามีคำผิดพลาดพิมพ์ซ้ำไปซ้ำมาตกหล่นก็ขออภัยด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ🙏🏻🙏🏻)