เรื่องของเรื่องคือ เราแอบชอบเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่เรียน ปวช. จากวันนั้นถึงวันนี้ก้อเป็นสิบปีแล้วแหละเพราะจบปริญญา มีงานทำกันหมดละ คนที่เราแอบชอบคนนี้เคยมีครอบครัวแล้วแต่ก้อล้มเหลว แยกทางกับภรรยา อยู่เป็นโสดเรื่อยมาจนวันนึงมาสารภาพกับเพื่อนสนิทเราว่าจริงๆ ก้อแอบชอบเพื่อนสนิทเรามาตั้งแต่  ปวช. ละ (555+ รวมๆ คือ ไม่เคยมีเราในสายตา รักเค้าข้างเดียว โอ้ยน่อออ) เพื่อนสนิทเราเป็นคนสวย ถึงปัจจุบันอายุเยอะแล้วก้อยังสวยน่ารัก  ด้วยความว่าทั้งคนที่เราแอบชอบและเพื่อนสนิทเรา คือ แก๊งค์เดียวกันทั้งหมดนั่นแหละ เลยไม่คิดว่าจะมีวันนี้ จากวันที่คนที่เราแอบชอบมาสารภาพกับเพื่อนสนิทจนวันที่ตกลงแต่งงานใช้เวลาไม่ถึงปี (มันช่างรวดเร็วจนน่าอิจฉา) 
ตามธรรมเนียมแหละ เพื่อนสนิทเรานางก้อคะยั้นคะยอให้เราไปงานนางให้ได้ อีกประมาณ 3 เดือนต่อจากนี้ สิ่งที่เรากังวลคือ ใจเราไม่น่าไหวกับเหตุการณ์นี้แน่ๆ กลัวไปแล้วจะเผลอร้องไห้ออกมา ตอนเค้าแต่งงานครั้งแรก เราไปนะ ทำใจไปแล้วตอนนั้นว่า เค้าก้อต้องเลือกคนที่เค้ารักแหละ แต่มาถึงคนนี้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทเรา ซึ่งคนที่เราแอบรักเค้าก้อแอบรักเพื่อนสนิทเรามานานเช่นกัน เราเคยถามว่าตอนที่แต่งครั้งแรกไม่รักภรรยาเหรอ เค้าบอกว่าเปล่า แต่งไปเพราะภรรยาท้อง ตอนเค้าเลิกกัน ก้อแอบมีหวังเล็กๆ 555+ 
ตอนนี้บอกเลย เหมือนฟ้าถล่ม แต่ก้อพยายามไม่เอามาเป็นสาระในชีวิต แต่ขว้างยังงัยก้อไม่พ้นวนเวียนในหัวตลอด เลยมาคุยกับเพื่อนๆ ในพันทิปดีกว่า เก็บไว้คนเดียวก้ออึดอัด ได้ระบายออกมาบ้าง คงดีไม่น้อย 
มาคุยเป็นเพื่อนกันค่ะ ขออ้อมกอดอุ่นๆ เผื่อจะทำให้ใจบางๆ ดวงนี้ มีแรงลุยงานเพื่อดำรงชีพในวันพรุ่งนี้และต่อๆไป ขอบคุณค่ะ