สวัสดีค่ะ นามสมมุติชื่อเอค่ะ อยากให้เพื่อนๆช่วยเเนะนำทางออกจากการเป็นโรคซึมเศร้าหน่อยค่ะ 

ขอเล่าหน่อยนะคะ คือเราเริ่มเป็นช่วงตอน ป.6 ค่ะ ช่วงนั้นเราก็เล่นกับเพื่อนปกติ เเต่เวลามีงานทุกคนจะเลือกกลุ่มได้เเล้ว เเต่เราจะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่ไม่มีกลุ่ม เวลาเพื่อนอยากกินขนมหรืออยากได้อะไรก็จะให้เราไปซื้อ เเล้วเพื่อนก็ชอบด่าเราเเรงว่า อีนี้กูใช้เเค่นี้ทำมาเป็นสำออย นะ ยังไม่โตก็ขนาดนี้เเล้วโตไปจะขนาดไหน เเล้วก็คุณครูเราเป็นเด็กที่พอเรียนได้ เเต่ครูก็จะลำเอียงไปหาเด็กเรียน เวลาถามอะไรครูก็ชอบว่า เพราะเราเป็นคนที่เข้าใจอะไรยาก พอกลับบ้านเพื่อนบ้านก็ด่าเราว่า ชอบออกไปเล่นกับเพื่อนเด็กไม่ดี้

เเล้วก็สั่งให้เด็กเเถวนั้นไม่เล่นกับเรา  ส่วนพ่อเราก็เอาเรื่องน่าอับอายของเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง กลับบ้านเราก็ทำงานบ้านคุยกับพ่อทุกครั้งที่เราทำอะไรพ่อก็จะว่าทำยังออกมาไม่ดีพอ เราก็พยายามปรับ หลังไปเพื่อนๆครอบครัวเริ่มว่าเรา ทุกๆวันเราเริ่มคิดจะฆ่าตัวตาย คิดว่าไม่มีเพื่อน เวลาเศร้าก็โดดเดี่ยวไม่มีใครให้กำลังใจ อยากกระโดดน้ำตายเเต่ทำไม่ได้ เพราะต้องอยู่ดูเเลพ่อ ยังเค้าก็พ่อเรา เรารู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีสีสัน ทุกอย่างมันคือภาพลวงตาเป็นสิ่งจอมปลอมเราไม่มีความสุข อยากฆ่าตัวตายเเต่ต้องดูเเล ถ้าเราฆ่าตัวตายพ่อจะอยู่กับใคร ซึ่งเราก็ต้องอดทนเพราะตอนนี้เรา อยู่ ม. ต้นเเล้ว เป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะมีความคิดดีๆเเล้วค่ะ อยากได้คำเเนะนำจากเพื่อนๆ  ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ