คือเราเผลอพูดคำที่ทำให้คนที่เรารักรู้สึกเสียใจอ่ะค่ะ คือ ณ ตอนนี้เขาไม่พูดคุยกับเราเลยอ่ะเขาเฉยชากับเราไม่คุยสนุกเฮฮาเหมือนแต่ก่อนไม่ยิ้มให้เหมือนแต่ก่อน เราเจอเขาทุกวันค่ะและเราก็ทำได้แค่นั่งนิ่งๆเวลาอยู่กับเขาแล้วก็เดินหนีไป คือเราเสียมากๆค่ะแต่ก็ไม่กล้าขอโทษ เอ่ออออคือเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะเขาไม่ใช่คนในครอบครัวหรอกนะคะแต่เขาเป้นคนสำคัญของเราคนหนึ่งและเราก็รักเขาเหมือนคนในครอบครัวของเราจริงๆเขาดีกับเรามากค่ะเผลอๆดีกว่าคนในครอบครัวด้วยซ้ำ(เราเรียกเขาว่าน้าค่ะ) เราไม่อยากปล่อยไว้นิ่งๆแล้วก็ลืมมันไปเพราะอาจจะทำให้เขาเฉยชากับเราตลอดไป เราอยากบังคับใจตัวที่จะให้เข้าไปขอโทษเขาแต่ก็ไม่กล้าไปขอโทษไปคุยสักที เราควรจะทำยังไงดีคะ  ถ้าจะขอโทษควรเขาไปยังไงดี เราไม่อยากเสียคนที่ดีกับเราที่รักเราและเราก็รักเขามากไป        ( ถ้าพูดไม่เข้าใจหรือวนไปวนมาก็ขอโทษด้วยนะคะเราพึ่งเล่นค่ะ )